Ff een momentje voor mezelf en voor Paula’s blogg. Frans is met nieuwe gasten voor de eerste oefendag onderweg, We hebben een gezelschap van 5 mensen gisterenavond opgehaald van Skellefteå Luchthaven. Een jong stel die elkaar net 3 maanden kennen en voor wie deze week dus een soort lakmoesproef is, 2 vrienden  en een Limburgse einzelgänger. Je zou dus kunnen zeggen dat Frans en ik deze week in een samengesteld gezin leven.

Bij elke ontmoeting met nieuwe mensen herinner ik me steeds wat mijn lieve vader Lei zei: “Es ich emes veur de eerste keer zeen den zit ich dae persoon in ein heukske van de kamer en meistal hub ich het biej het rechte eind“. Mijn vader en moeder waren en zijn, natuurlijk naast mijn lieve Frans, mijn grote voorbeeld en zo vaak hebben mensen tegen me gezegd wat eine fijne miens mijn ouders waren. Natuurlijk is het zo dat je met sommige mensen direct een klik hebt en dat het bij andere mensen ff duurt. Maar elke persoon heeft een eigen verhaal. Het kan ook zo zijn, dat mensen ff de tijd nodig hebben om zich helemaal vertrouwd te voelen bij zo’n stel Limburgers. Maar met elke groep gasten hebben we een super gezellige week. Zo ook met vader Patrick die vorige week hier was met dochter en zoon. Samen met Limburger Twan vormden ze een gezellige groep en hadden ze het reuze naar de zin.

De keren dat vrienden van vroeger hier in Lapland op bezoek waren zijn natuurlijk extra bijzonder. Zo was er een schoolvriendin van vroeger, Anita, en haar man Wil, de zus van Wil Marian en haar man, allen vrienden en bekenden van vroeger uit de Maasbrachtse tijd. Zo was ook de ontmoeting met vrienden uit Stevensweert, Jan en Danielle, bijzonder. En de week met Vanessa, de sportvriendin uit Bladel, kan ik ook alleen maar typeren als een week met een gouden randje. Het is bijna onvoorstelbaar dat je jaren later hier samen in het Hoge Noorden een geweldige week beleeft. Om de momenten nog ff vast te houden hier nog enkele foto’s.

Wat is het toch een voorrecht om zoveel mensen blij te maken. Ook bedankt Willie en Henk voor de geweldige 2 weken. En Leana met zoon Mark en vriend Joeri, en 2 jonge echtparen.

Voor volgend jaar heeft een schoolvriendin van vroeger, Marion, en haar man, haar vriendin en haar man, geboekt. En wat te denken van 2018, als mijn beste vriendin Ruda en haar 4 vrienden komen. Zou het misschien zo zijn, dat ik net als mijn ouders wel “eine fijne miens” ben? Vaak word je door mensen om je heen geidentificeerd met datgene dat je in je werk doet. Als verandermanager  maak je niet met iedereen vrienden. In een proces van bezuinigingen en veranderingen moet je beslissingen nemen met verstrekkende gevolgen voor mensen. En sommige mensen zullen me niet echt zien als een gezellig en fijn mens.

De komende weken staan er nog een aantal activiteiten op het programma. A.s. zondag 13 maart staat in het teken van de jaarvergadering van onze hembygdsförening, de plaatselijke vereniging. Zoals de trouwe lezer van mijn blog weet ben ik vorig jaar gekozen tot voorzitter van de vereniging en gisteren heb ik tijdens de vergadering van ons dagelijks bestuur gevraagd of ze tevreden zijn met deze voorzitter. Met een volmondig Ja werd hierop bevestigend geantwoord. Natuurlijk is het ook zo dat niemand anders voorzitter wil zijn, maar toch. A.s. zondag zal ik dus weer tot voorzitter herkozen worden voor een periode van 2 jaar. De zondag erna, 20 maart, gaan we stemmen. Door de gemeente Sorsele is een referendum uitgeschreven met de vraag Of we nog meer windmolenparken willen toestaan in onze gemeente. Omdat ik in het bestuur van de Windmolenvereniging zit zal mijn stem dus een Ja zijn.

En zo leven we onze droom en op een manier die we niet van tevoren hadden durven dromen. Dat we zoveel mensen een beetje gelukkiger kunnen maken in de tijd dat we ze hierboven in ons Lapland mogen verwennen.

Tot een volgende keer

Paula