Bon Jour, Guten Morgen, Goodmorgon, Goede Morgen, Good Morning…………….. Steeds vaker moet ik in deze tijd terug denken aan de Mavo in Maasbracht en de Meao in Roermond, waar ik de buitenlandse talen heb leren spreken en schrijven. Die kennis komt nu heel goed van pas, omdat we naast Nederlandse gasten, Zwitsers, Italianen, Duitsers, Oostenrijkers, Belgen uit het Franstalige deel, en zelfs New Yorkers, op bezoek krijgen. Voor de gasten is het erg prettig als ze ’s ochtends niet alleen begroet worden in hun eigen taal maar ook nog in de cultuur die daarbij past. Franstalige mensen vinden het namelijk normaal dat je bij het groeten steeds een hand geeft, ook al heb je elkaar al zo vaak gezien. Dus elke morgen als onze huidige Franstalige Belgische gasten Daniel en Rogerio, aan de ontbijttafel aanschuiven gaat dit gepaard met een welgemeend “Bon Jour” en een stevige handdruk. Wel leuk eigenlijk om zo de dag te beginnen. Dit in tegenstelling tot onze Duitse gasten Willy en Asley, die, eveneens met een welgemeend, “Guten Morgen”, en zonder hand te geven aanschuiven. Wat verder opvalt is dat onze Belgische gasten vrijwel altijd een geschenk bij zich hebben waarmee ze ons verblijden. De Belgen hebben voor mij  steevast Belgische bonbons of chocolade bij zich. Inmiddels heb ik al een aardig voorraadje. Heerlijk zo’n bonbon bij een verse kop koffie 🙂 In elk geval erg leuk om de verschillen in cultuur hier aan den lijve te ondervinden.

De tijd gaat snel. Sinds mijn vorige blogg – OEPS 25 mei  en het lijkt wel gisteren dat ik het schreef – is inmiddels al weer een flinke tijd verstreken. Dus tijd voor een nieuw blogg om de trouwe lezer deelgenoot te maken van mijn leven hier boven in Zweeds Lapland. Aan de hand van mijn blauwe bijbeltje kan ik precies teruglezen wat er zoal gebeurd is. Zo noem ik het boekje dat ik van een fijne collega uit Bladel heb gekregen bij mijn afscheid. One line a day, a five year memory book. Hier kan ik per dag een regel opschrijven van de belangrijkste gebeurtenis die dag en dat boekje gebruik ik, naast de foto’s die ik maak,  om steeds een nieuw blogg te schrijven.

Het gaat goed met ons. Dat schreef ik het vorige blogg al. We zitten nu middenin het visseizoen en het is lekker druk en gezellig in huis. Vorige week hadden we 3 Duitse gasten op bezoek en de week ervoor 4 Nederlandse gasten, 2 gezellige fanatieke snoekvissers uit Oirschot, waar ik op het gemeentehuis gewerkt heb, en 2 broers, die Laplandtime een week geboekt hadden en op doorreis waren. Een Duitse gast moest tussendoor halsoverkop terug naar Duitsland omdat zijn schoonmoeder overleden was. Ja, ook dat kan gebeuren. 🙁 Natuurlijk heb ik geen moment getwijfeld om Kurt naar Umeå Airport te brengen, 250 kilometer heen en 250 kilometer terug, maar dat heb je voor een lieve gast graag over. Hij had het er al moeilijk genoeg mee. Onderweg zijn we gestopt voor een kop koffie en een lekkere smörgås, een boterham met garnaaltjes en ei. Verder hebben we 2 weken geleden afscheid genomen van de eerste Zwitserse gasten bij Laplandtime, Hampi – leuke naam he – en Ernst. Vooral onze Bart was zeer close met Ernst, die hem de troetelnaam Maudi gaf. Voor een week waren ze onafscheidelijke vrienden.

Het is midzomer en 24 uur per dag licht. De zon, die normaalgesproken in deze tijd van het jaar, ook s nachts volop schijnt, laat zich echter de laatste 2 weken erg weinig zien. We moeten ons momenteel tevreden stellen met een graad of 15 en zo nu en dan regen. Altijd nog beter dan het snikhete Nederland met 35 graden. De zomer is laat dit jaar en dat zie je terug in de tuin. Waar normaalgesproken de paarse en gele bloemen bloeien is er nu nog weinig kleur te bekennen in de tuin. Alleen het gras is mooi groen en dat komt omdat er toch regelmatig een fris regenbuitje valt. De komende week wordt het echter beter weer en dat is fijn voor onze nieuwe 4 Belgische gasten uit de buurt van Antwerpen die morgen arriveren en onze 2 Nederlandse gasten die woensdag arriveren. Trouwens een van de 2 Nederlandse gasten was eind mei/juni ook al hier en komt dit jaar dus voor de tweede keer op bezoek. Frans en ik hebben ons al voorgenomen een permanent kamertje voor het kind des huizes in te richten 🙂

En dan hebben we begin juni nog een groep op bezoek gehad met wie we een erg gezellige week hebben beleefd. 2 Belgische gasten die elk jaar vaste gast zijn en 5 Limburgse gasten van wie ook een gast elk jaar terugkomt. Wat hebben we gelachen 😉

Maar het is niet allemaal rozegeur en maneschijn. Onlangs was de riolering verstopt in het huis bij Tores. Het water kwam in de douche omhoog en ook het het closet liep erg langzaam weer vol na een spoelbeurt. We vreesden dus al het ergste en dat werd helaas bevestigd. 🙁  Frans en ik met de onlangs gekochte Kärcher hogedrukreiniger- die dus direct goede dienst bewees – in de kelder bij Tores op zoek naar de verstopping en ik kan wel zeggen dat dit een minder leuke klus was. Ik voelde me net zo n ghostbuster en vroeg me af wat mensen bezielt om dit werk als beroep te kiezen. Aan de andere kant verschilt het beroep van een gemeentesecretaris op bepaalde terreinen ook niet zoveel van dit werk als je begrijpt wat ik bedoel. 😉  Na 2 dagen hadden Frans en ik samen de klus geklaard en liep alles gewoon weer netjes door. In de late avond hebben we na een lekkere maar noodzakelijke douche onder het genot van een welverdiend biertje nagenoten van het goede werk. We waren trots op elkaar dat we dit samen geklaard hadden. Dus ik kan wel zeggen, dat die klus niet zo’n hobby van me is. Dit in tegenstelling tot het verven. Ik vind het heerlijk ontspannen om in de buitenlucht met de verfkwast aan de slag te gaan. De scootergarage staat inmiddels goed in de verf en we zijn tevreden met het resultaat. In september moeten we de rest nog afwerken. Verder heb ik de achterkant van het huis van Tores verder in de ijsblauwe verf gezet. Dat was vorig jaar niet meer gelukt. Check 🙂

Elk jaar lieten we nieuw grint op onze oprit naar het huis leggen omdat er gedurende het jaar altijd veel kuilen en bulten in de oprit kwamen. Op het laatst was het een ware hindernisbaan om naar boven en naar beneden te rijden. Omdat de weg voor ons huis toch geasfalteerd werd hebben we geregeld dat onze oprit ook direct geasfalteerd werd. We zijn blij met het resultaat en het rijdt  een stuk prettiger op en neer.

We zijn dus lekker grensoverschrijdend en multicultureel bezig. Gelukkig is er is altijd een verbindende schakel. Juist ja, het vissen.

Tot een volgend blogg

Paula