Hij werd geboren op 10 oktober 2004 en was de zoon van vader Ujandi aus dem Sauberwald en moeder Ne me Quitte pas. Hij  was uit een nest van 3 de kleinste. Vandaar de naam Elton, vernoemd naar de ook niet al te grote Elton John. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren dat we hem gingen ophalen bij Cattery Koosje van der Tutte in Nieuw Vennep, die de siamezen vaak namen van artiesten of bekende liedjes geeft. Elton zat bovenop de krabpaal en het was liefde op het eerste gezicht. Direct vanaf de start keken die opvallende oogjes met een derde ooglid – ik noemde het gekscherend altijd driehoekoogjes – ons vol vertedering aan. Koosje verzekerde ons dat hij kon eten als een bootwerker en dat was niets teveel gezegd. In de beginjaren waren onze andere siamezen Twinkel en Anjuly de vrienden van Elton in ons huis in Voerendaal.Toen Twinkel in 2005 overleed besloten we naast de wat oudere Anjuly nog een vriendje voor Elton aan te schaffen. Ice Ice Baby van Cattery Koosje van der Tutte werd zijn nieuwe kameraadje en toen Anjuly in 2007 overleed, waren de twee maatjes onafscheidelijk. Ice en Elton waren echte vrienden. Met zijn tweetjes gingen ze erop uit in de tuin achter ons huis en het was helaas ook daar dat ze beiden door een lieve buitenkat, Guusje, die ook door ons werd verzorgd, besmet raakten met de gevreesde niesziekte. Ze balanceerden een tijdje op de grens tussen leven en dood en knapten met de nodige medicijnen en onze volle inzet toch beiden weer redelijk op, al bleven de naweëen van de niesziekten hen wel achtervolgen. Toen Ice tijdens onze vakantie in Zweden in 2009 op slechts 4 jarige leeftijd dood ging voelde Elton zich een tijd erg eenzaam. Onze laatste aanwinst de Oosters korthaar Bartje – zijn volledige naam is Bart Zwart, omdat zijn vacht pikzwart is – vulde de leegte in zijn kattenbestaan snel op. Bart en Elton waren echte vrienden en in het appartement in Bladel hebben ze heel wat uren naast en bij elkaar gedeeld. Toen Elton in 2012 een epilepsie-aanval kreeg waren we bang dat hij hier niet bovenop zou komen, maar ook daarvan herstelde hij, maar nooit helemaal. Regelmatig had hij last van  sufheid en een scheefhangend linker oortje, waarna hij dagenlang achter elkaar kon slapen. Met Bart en Elton zijn we in december 2013 naar Zweden geëmigreerd.

Elton was erg aanhankelijk en was altijd aanwezig en in de buurt. ‘s-Ochtends bij het opstaan stond hij al vol enthousiasme boven op de tafel en begroette ons met een welgemeend hard Miauw, onderwijl op alle plekken die hij kon vinden kopjes gevend. Het eten begon bij hem direct ‘s-ochtends vroeg en dat ging door tot we naar bed gingen. Hij heeft wat blikjes sheba naar binnen gewerkt, inderdaad net als een bootwerker. Hij fleurde in Lapland weer helemaal op, onder andere door onze aanwezigheid en ook door de tochtjes naar buiten rondom het huis, die hij samen met Bart maakte. In Lapland verheugde hij zich altijd op onze zaterdagavonden, die bij ons steevast in het teken stonden van vleesfondue of steengril, waarbij hij, al ruim voordat alles op tafel kwam, wachtte op een lekker stukje biefstuk. Het was ook hier dat Elton het elandenvlees ontdekte als een lekkernij waar hij geen genoeg van kon krijgen. Zelfs de ochtend van zijn sterfdag heb ik hem nog verwend met het vlees, dat ik wel in heel dunne reepjes moest snijden. Die ochtend dacht ik nog dat alles wel weer goed zou komen.

Tijdens het verblijf van onze visgasten Jo, Freddy en Bruno in de weken van 5 tot 19 juni heeft Elton zijn laatste paar mooie weken beleefd. Hij kon genieten van de aandacht van de gasten, die hem, naast de nodige extra aandacht, verwenden met stukjes vis en vlees. Vanaf 19 juni ging het bergafwaarts. In het begin onopvallend – hij sliep wat meer maar dat had hij wel vaker – en op het laatst duidelijk, met een scheefhangend linker oortje en verminderde eetlust en veel heel veel slapen. Toen de uit Nederland meegebrachte medicijnen niet meer aansloegen besloten we op 24 juni jl de hulp van een dierenarts in Lycksele op te zoeken. Nog steeds met de vaste overtuiging dat we met bench en Elton diezelfde middag terug zouden keren, vertrokken we om 13.00 uur richting Lycksele, waar we om half 4 een afspraak hadden. Elton, die in normale doen vrijwel de hele weg klagend en miauwend vanuit de bench zijn ongenoegen zou hebben laten merken, rolde zich op en ging meteen slapen. We wisten dat het niet goed met hem ging. De zeer vriendelijke dierenarts Hassan onderzocht Elton eerst en sprak uit dat hij vreesde dat er iets niet goed was met de nieren. Om hier zeker van te zijn moest er echter een bloedonderzoek plaatsvinden waarvan we de uitslag direct konden krijgen. Het afnemen van het bloed bij Elton was een regelrechte ramp en het deed ons veel pijn dat Elton dit nog heeft moeten doorstaan. Het was echter nodig om zeker te weten of hij er met medicijnen wel of niet bovenop kon komen. Een half uurtje later kwam Hassan met een bedrukt gezicht met de uitslag. De nierwaarde was veel en veel te hoog en de nierfunctie was vrijwel volledig weg. Dit betekende dat Elton zichzelf aan het vergiftigen was, omdat urine in het bloed kwam. De situatie was uitzichtsloos. Na een korte blik wisten Frans en ik dat we voor Elton maar één besluit konden nemen.

Het spuitje dat hij kreeg heeft hij niet meer gevoeld. Hij keek ons nog een laatste keer aan met zijn driehoekoogjes en sliep toen langzaam in de armen van Frans en mij in. De dood kwam snel en rustig.

We hebben besloten Elton, net als onze vorige katten, te laten cremeren en over 6 weken mogen we de urn met het as gaan halen.

Elton, trouwe vriend, bedankt voor de fijne tijd samen en rust in vrede. Wij zullen goed zorgen voor je maatje Bartje, die erg droevig is, omdat hij zijn vriendje mist.