Tweede kerstnacht 2013 vertrokken Frans en ik met onze katten Elton en Bartje naar Zweeds Lapland om daar samen ons nieuwe leven te gaan leven. Nu, ruim 6 jaar later, een mooi moment om de balans op te maken en de vraag te beantwoorden: was het een goede stap?

Als gemeentesecretaris werd ik ingevlogen bij gemeenten die de organisatie in beweging wilden brengen. Dit betekende voor medewerkers een andere manier van werken, meer vanuit de vraag van de burger. Uiteindelijk was bezuinigen een belangrijke drijfveer. Ik kan me herinneren dat de laatste gemeente waar ik gewerkt heb 150 medewerkers had met 7 leidinggevenden, wat betekende dat er onderhand meer opperhoofden dan indianen waren 🙂 Een andere manier van werken betekende dat ook kritisch moest worden gekeken naar de competenties van mensen. Zit de juiste man en vrouw op de juiste plek? Soms moesten moeilijke beslissingen worden genomen door mensen andere functies aan te bieden en soms moesten mensen zelfs ontslagen worden. En dat was de taak van de gemeentesecretaris natuurlijk handelend vanuit de opdracht van het college van burgemeester en wethouders. De baan van gemeentesecretaris was voor mij de kroon op mijn carrière. De hoogste functionaris binnen de gemeente, die de lakens mocht uitdelen. Als persoon ben ik zeer direct en recht door zee, niet al te diplomatiek en ik houd niet van treuzelen. Snelheid van handelen, en daardoor soms impulsief, zit in mijn genen.  Al deze eigenschappen heb ik van mijn lieve vader Lei meegekregen en Frans noemt me nu nog regelmatig “Leike”.  Ik kan me voorstellen dat ik daardoor bij gemeenten de bijnaam The Iron Lady kreeg. Medewerkers wisten hoe laat het was als het college mij invloog bij gemeenten en menigeen heeft toen al, zonder dat ze überhaupt met mij kennis hadden gemaakt, het angstzweet in de bilnaad gehad 🙂 Ik kan me voorstellen dat mensen voor wie ik vervelende beslissingen heb genomen, mijn bloed, misschien wel tot de dag van vandaag, kunnen drinken. Het belang van de organisatie en uiteindelijk het belang van de burger is voor mij echter altijd belangrijker geweest. Ook bij die vervelende beslissingen heb ik altijd getracht eerlijk te zijn.

Hoe anders ziet mijn leven er nu uit. Mijn belangrijkste taak is samen met Frans het runnen van ons toeristisch bedrijf Laplandtime. In de zomer zitten we volgeboekt met vissers en in de winter met sneeuwscootergasten. Met name het samen zijn is het allerbelangrijkste voor ons. We kunnen het erg goed met elkaar vinden en hebben ieder vanuit zijn ervaringen en sterke kanten, een eigen rol in ons bedrijfje. Ik ga over de keuken en zorg ervoor dat mensen lekker kunnen eten. Als mijn ouders zouden weten dat ik verantwoordelijk was voor de maaltijden van de gasten zouden ze zich omdraaien in de urn.  In Nederland was koken wel het laatste wat mijn interesse had, ook omdat het lange werkdagen waren en dan niet veel tijd over was om lekker en gezond te koken. Een andere belangrijke taak is het schoonhouden van de accommodaties. Ook maak ik regelmatig sneeuwscootertochten met onze gasten en zorg ik voor transfers naar de luchthavens en de huskyfarm. Ik hoef nu geen functioneringsgesprekken met gasten te houden. Eerder zij met mij 🙂 Het gasten naar de zin maken en hen lekker verwennen met een onvergetelijke vakantie is mijn belangrijkste doel. Nu komen de eigenschappen van mijn lieve moeder Soffie, die ik georven heb, goed van pas!

Met name de laatste jaren ben ik ook als mens veranderd. Veel meer als in Nederland houd ik me bezig met de natuur en de dieren. Volgers van mijn blog weten dat ik dierenleed in welke vorm dan ook verafschuw en hiervan echt van slag kan zijn. Dit komt waarschijnlijk ook omdat we nu wonen in zo n overweldigende prachtige natuur met prachtig dierenleven heel dicht in de buurt, waardoor de berichten en verschrikkelijke beelden en videos in schril contrast staan tot het leven hier in Lapland. Veel meer dan vroeger in mijn drukke leven in Nederland sta je er nu bewust bij stil. Wat kan ik bijdragen? Je kunt helaas niet alle dieren redden die het niet goed hebben, maar help de dieren die je kunt helpen.Zo ben ik vegetarisch gaan eten en gebruik ik zo weinig mogelijk zuivelproducten. We hebben een stalletje voor reetjes gebouwd die we tijdens de wintermaanden voeren en elke nacht bezoeken zo n 10 reetjes de shelter. Verder verzorg ik een aantal zwerfkatten door ze te voeren en hebben we een onderkomen gebouwd. En natuurlijk voeren we de vogels en eekhoorntjes. En ik ben lid geworden van een aantal dierenrechtenorganisaties. Het zorgen voor dieren loopt als een rode draad door mijn leven. Vroeger nam ik zwerfkatjes en hondjes mee naar huis en vertroetelde ze lekker. Die drang om voor dieren te zorgen en goed voor ze te zijn is hier in Lapland nog sterker geworden. Ik voel me nu dan ook vaak de Robin Hood van de dieren. Echter, het feit, dat ik niet alle dieren kan helpen, maakt me onrustig en heel erg verdrietig. Dat heeft ook te maken met de persoon die ik ben. Ik wil aan de touwtjes kunnen trekken en dingen kunnen beïnvloeden. Daar waar dit niet kan levert dat onmacht op en daarvan word ik onrustig.

Heeft Lapland datgene gebracht wat ik me ervan had voorgesteld? Rust, innerlijke bezinning over de echt belangrijke dingen in het leven, een andere manier van leven samen met Frans, en mensen gelukkig maken. Als ik op dinsdagmorgen in onze keuken het eten voorbereid voor de gasten, een sneeuwscootertocht maak, of mensen met de auto naar de huskyfarm of de luchthaven breng. verschijnt er vaak een lach op mijn gezicht. Dan denk ik terug aan de collegevergaderingen op de dinsdagmorgen, waarbij collegeleden, gevoed vanuit ontevreden medewerkers, kritische vragen stelden aan de gemeentesecretaris over hun eigen genomen besluit om de organisatie te veranderen 🙁 De transformatie van Iron Lady naar de Robin Hood bevalt me goed.

We zitten midden in het winterseizoen en het is lekker winter in Lapland. Vandaag is het met – 15 graden en zon lekker vertoeven buiten. In januari hadden we een gezin op bezoek, vader, moeder, zoon en dochter en we hebben het leuk gehad samen. Afgelopen week is het echt koud geweest met zonovergoten dagen en onze 4 gasten uit Goeree Flakkee hadden het reuze naar de zin. Ook was een samengestelde groep van 5 mensen op bezoek met enkele bekenden. Met Lizette had ik vroeger op de lagere school in Maasbracht gezeten en zij had 2 vriendinnen meegenomen. Zij verbleven met zijn drietjes in het huisje Tores. Helie en haar man Marco maakten het gezelschap compleet en zij woonden op de bovenverdieping van ons huis. Helie, en haar zus Francien, kende ik van vroeger van het handballen.

Ik kan met een woord zeggen dat we een fantastische Boomerang week hebben gehad. We hebben namelijk met zijn allen de Boomerang App ontdekt die je op de telefoon kunt installeren en grappige effectvideos kunt maken. Het was een week waarin we heeeeel veel gelachen hebben. Bedankt voor de leuke tijd! Vanaf zondagavond hebben we 2 vaders met hun zonen op bezoek en Frans is vandaag de laatste dag met de sneeuwscooters op pad.

Met Frans zijn been gaat het een stuk beter. Sinds hij bezig is met de digitale fysiotherapie gaat het echt goed. Hij doet elke dag trouw de oefeningen die worden voorgeschreven en hij gaat goed vooruit. Het been en de heup is een stuk minder stijf en het lopen gaan ook een stuk beter. Loat goan!

Zo, nu heb ik een meer persoonlijk blog geschreven en ik hoop dat het leuk was om dit te lezen. Tot een volgend blog.

Lieve groetjes

Paula