De laatste weken is het heerlijk weer. Met temperaturen overdag van rond het vriespunt – de nachten zijn met -5 tot -10 nog wel echt koud hoor! – en een stralende zon is het heerlijk buiten vertoeven. We trekken er regelmatig op uit met de sneeuwscooter en pulka, een soort rijtuigje dat je achter de scooter kunt hangen. Zittend in mijn koetsje op rendiervellen en het dak van de pulka open (een soort cabrio dus) voel ik me net een koninging die rondgereden wordt. Heerlijk gewoonweg. De vårvinter (vertaald de lentewinter) is de mooiste tijd van het jaar. Iedereen uit het dorp gaat erop uit met de sneeuwscooter of langlauflatten om volop van de eerste zonnestralen te genieten.

We hebben afgelopen week ook gasten gehad. Een echtpaar uit Nederland had een winterarrangement geboekt en we hebben een gezellige week achter de rug. Zo hebben we, samen met de buren Roland en Karin en hun kleindochter Alva en een vriendinnetje, een sneeuwscootertocht gemaakt naar een houten hut met grilplaats midden in de natuur. Zittend in de lekker warme zon zorgden Roland en Frans voor het grillen. Op het menu stond pannekoek met spek en natuurlijk lekkere koffie erbij. Ongedwongen genieten! Alva had verder een vegetarische winterpizza gemaakt van sneeuw met daarbovenop wat groene takjes die al volop onder de sneeuw te vinden zijn. Alva woont in Lycksele en zij is altijd zo blij dat ze hier zo’n schone lucht kan inademen. En dan te bedenken dat Lycksele met 8000 inwoners toch niet echt een grote stad is. Het was een gezellige week met onze 2 gasten en tijdens de laatste avond, waar we in het licht van de ondergaande zon bij een kampvuur de week afsloten, bedankten ze zich met de woorden dat het “dagen met een gouden randje” waren geweest. Daar doe je het toch voor!

Naast sneeuwscootertochten hadden de gasten ook een sleehondentocht geboekt. Omdat Frans en ik, en ook Roland en Karin als rasechte Zweden, dat nog nooit hadden gedaan, waren de gasten ons daarin voorgegaan. Het was, om in hun woorden te blijven, een onvergetelijk avontuur, om met 10 honden en een slee vrijwel geruisloos door de meterhoge sneeuw te schuiven. Met de gasten zijn we ook bij Mats From geweest, een kunstenaar die in Gargnäs woont, een klein dorpje in de buurt.. Mats maakt al sinds zijn jeugd prachtige kunstvoorwerpen. Zo maakt hij messen van hout uit de natuur en van de geweien van rendieren en elanden met in tin ingelegde figuren, zoals vissen, rendieren, elanden. Het is altijd een belevenis om bij Mats thuis te komen. Zijn huis is net een museum en het hangt helemaal vol met allerlei voorwerpen die hij heeft gemaakt. Talloze messen, kåsa´s (uit te spreken als kozaas), prachtige mokken om uit de drinken, schilderijen, enz. enz. Het is een in de hele regio bekende figuur, die vooral geniet van de natuur en het vissen. Verder zijn we de laatste weken bezig geweest met allerlei regelzaken rondom onze auto’s. Het verhaal over onze uit Nederland hier ingevoerde Volkswagen staat in mijn vorige blogg. Met die auto waren we ook 2 keer naar Lycksele moeten rijden. Een keer voor de bilprovning voor het kenteken, en de tweede keer voor de echte keuring. Omdat beide keuringen, althans voor mij, identiek waren, vond ik dat nogal bureaucratisch, zeker als je bedenkt dat we voor die keuringen elke keer zo’n 200 km moeten rijden.  Verder hadden we de kans om een van de auto’s van Roland en Karin te kopen, een Volvo van 2008, die er nog prima uitzag. Na wat wikken en wegen besloten we onze oude Volvo van 1999 (die we eigenlijk nog dit jaar wilden rijden) nu in te ruilen voor deze nieuwe versie. De nieuwe Volvo is auto waarmee we de gasten van en naar de visplekken vervoeren en daarom moet dit een auto zijn die je kunt vertrouwen. Het wisselen van het eigenaarschap van auto´s gaat hier gemakkelijk. Oude en nieuwe eigenaar vullen samen een kaart in die naar Transportstyrelsen wordt gestuurd. Er moeten alleen nogal wat anderen formaliteiten geregeld worden. Zo moet de auto natuurlijk verzekerd worden en elk jaar gekeurd.  Omdat we onze oude Volvo willen verkopen hebben we de keuring (die eigenlijk pas in juni a.s. moest gebeuren) naar voren gehaald en dus gingen we afgelopen maandag weer naar Lycksele. De auto was prima in onder alleen moest iets bij de schokdempers worden vervangen. Voordat de auto definitief goedgekeurd kan worden moesten die dus eerst vervangen worden. De auto staat nu bij de garage hier in het dorp en, ja jullie raden het al, donderdag a.s. moeten we dus weer terug naar Lycksele. We maken er maar gewoon een gezellig dagje uit van.  Het zijn steeds wel behoorlijke afstanden die je hier moet rijden. Dat hoort bij het leven in Lapland.

Volgende week zaterdag 12 april heb ik, samen met Karin en Helen (ze zitten net als ik in het bestuur van de gemeenschapsvereniging hier in het dorp) een spinningmarathon georganiseerd. Ik heb hier het voorbeeld gevolgd van Sportschool Bodydifference in Bladel. We spinnen dan niet 1 maar 2 uur. Het leuke is dat we nu dan met de hele groep samen zijn. Normaal zijn we hier in Lapland in de les met zijn vieren, ik en 3 sporters, simpelweg omdat we maar 4 fietsen hebben. We hebben een sportruimte in Blattnicksele gehuurd waar 15 fietsen staan. Dus we kunnen nu allemaal samen spinnen! Daarna gaan we thuis douchen en dan treffen we elkaar bij “Gretas”, dat is een plek op het bevroren meer waar vroeger Greta woonde, een oud vrouwtje dat behoeftig was en voor wie de mensen in het dorp een huisje hebben gebouwd. Daar hebben we dan samen fika, koffie met lekkers, en broodjes met worstjes. Ik verheug me er nu al op! Volgende blog hierover meer.

Verder heb ik voor de scootertochten die we in deze tijd van het jaar maken een scooterpak aangeschaft. Lekker warm en water- en winddicht. Lekker ruig toch en heel iets anders dan de keurige kleding die ik in Bladel droeg. Het zou iets zijn als ik in zo’n scooterpak naar de collegevergadering zou zijn gekomen. Apropos gemeente Bladel. Ik heb natuurlijk de uitslag van de verkiezingen en de reacties gevolgd. Het is altijd weer afwachten hoe uiteindelijk de burgers oordelen over de afgelopen bestuursperiode. Het is een verrassende uitslag, die voor de een positief en voor de ander negatief uitvalt. Elke coalitie zal weer een manier moeten vinden om de wensen van ieders partij zoveel mogelijk in een stabiel programma uit te kunnen voeren. Ik hoop dat de nieuwe wethouders in het college op een constructieve manier kunnen samenwerken en dat de wethouders goed overweg kunnen met de medewerkers in de organisatie. Ik wens iedereen in elk geval veel succes toe met de samenwerking.

Nog een item wat afstanden in Lapland betreft: Op ons verlanglijstje voor onze visgasten staat nog een belangrijk item namelijk een kampvuurplaats voor Tores (onze nieuwe accommodatie). Na veel wikken en wegen hebben we besloten te gaan voor de echte ruige en typisch Laplandse vuurplaats. “Wat goed is komt van ver” toch? We gaan hem namelijk zelf ophalen in Haparanda, een plaats helemaal bovenaan in de kop van de Botnische Golf en op de grens van Zweden en Finland. 500 kilometer enkele reis! Bedoeling is dat we hem op 17 april a.s. gaan halen. We maken er weer een gezellig dagje uit van.

Het volgende blogg zal zeker verder in het teken blijven staan van het weer en de natuur. In elk geval hebben Frans en ik gisteren in bomen rondom ons huis een 10 tal vogelnestjes opgehangen voor vogels die hier in onze buurt hun nestjes willen bouwen. Hopelijk maken ze gebruik van de door ons geboden huisvestingsmogelijkheden.

Ter afsluiting nog een laatste leuke anecdote: De afgelopen maanden kwam het regelmatig voor dat we s´-morgens het vogelhuisje dat Frans op een paaltje achter ons huis had gemaakt op de grond troffen. We dachten steeds dat de wind hier debet aan was. Nu het echter ook de afgelopen week een paar keer was gebeurd terwijl het stralend weer was met geen enkel zuchtje wind vonden we het al verdacht. En vanmorgen hebben we de dader op heterdaad getrapt. Een eekhoorn vindt het blijkbaar gemakkelijker om zich in het voederhokje op de grond tegoed te doen van al het heerlijke voer! Smakelijk eten zou ik zeggen!

Paula