Sinds mijn laatste blog zijn er weer heel wat weken verstreken. Sorry dat de trouwe bloglezer lang op mijn nieuw blog heeft moeten wachten. Laat ik zeggen dat ik andere dingen aan mijn hoofd had. Een paar weken gelden ben ik erg van slag geraakt door een bericht  op facebook over brute mishandeling van een puppie. Het koppetje van de pup kreeg ik niet van mijn netvlies en ik heb dagen moeten huilen om de barbaarsheid en wreedheden die dit jonge onschuldige schepsel heeft moeten ondergaan. Uiteindelijk is besloten om het pupje te laten inslapen. Ik kan en wil niet begrijpen dat mensen zo onbeschrijflijk barbaars en harteloos kunnen zijn. Ik schaam me voor het ras dat zich mens noemt. Natuurlijk, er zijn ook dieren die het heel goed hebben,. En natuurlijk, je kunt je niet het dierenleed van alle dieren over de hele wereld aantrekken. Maar dat soort  rationele overwegingen brengen mij totaal geen troost. Het feit dat dierenmishandeling op zo grote schaal over de hele wereld voorkomt en dat ik het dus niet kan oplossen maakt dat ik me machteloos voel. Het lijkt wel alsof met het klimmen der jaren deze last en onrust steeds zwaarder op mijn schouders rust. In tijden van grote droefheid en onrust bid ik nu voor kracht voor de dieren en voor mezelf. Ik heb wel het gevoel dat dat werkt.

Daarom de titel van dit blog …….. Woorden schieten tekort.

De stap van dit droevige begin van dit blog naar de lieve gasten en de heerlijke tijd die Frans en ik hier in het mooie Lapland hebben is niet te maken. Ik doe dus ook geen moeite om een schijnbaar eenvoudige overgang te maken naar de rest van mijn verhaal.

Het is maandagmorgen 8 april 4.00 uur. Ik ben vroeg opgestaan omdat ik de laatste weken veel last heb van mijn neus 🙂 Beter gezegd een loopneus. Het slapen is dan erg moeilijk en met mijn gesnotter maak ik mijn lieve Frans steeds wakker. Zijn nachtrust is nóg belangrijker dan die van mij, omdat hij hele dagen buiten is met de gasten en, kort gezegd, super fit moet zijn. We hebben tot nu een prima winterseizoen. De weersomstandigheden zijn goed. Gisterenmiddag is er nog verse sneew gevallen en vannacht heeft het met -10 nog lekker gevroren. We beginnen vandaag aan onze laatste scooterweek. Gisteren hebben Frans en ik een groep van 5 mannen opgehaald op Umeå luchthaven. Vader Rob en zoon Melvin waren in 2017 al een keer te gast en dit jaar hebben ze drie vrienden meegenomen. Jakob en Lee,  twee broers, en Dennis. Het is een bijzondere week voor de groep vrienden, want ze hebben de reis speciaal voor hun vriend Jakob geboekt. Jakob is  een tweetal jaren eenzijdig verlamd geraakt en hij zal bij Frans achter op de scooter meereizen.

We hebben weer heel wat leuke lieve gasten op bezoek gehad de laatste weken. Natuurlijk waren er mijn ex-collega’s Wim en Desiree van de gemeente Heerlen, die al een keer eerder hier waren. Dit jaar maakten Hermien en Johan het gezelschap compleet. Johan werkt al heel wat jaren bij Bolletje, je weet wel “Alleen voor beschuit… ” juist ja! 🙂  Zonder enig spoortje van  twijfel benoemde ik Johan dan ook direct de eerste dag tot verantwoordelijke voor de bedeining van de broodrooster. Ik dacht, dat kan niet fout gaan. Johan bakte ze bruin, want de eerste snede kwam koolzwart uit de broodrooster 🙂  Johan, die dansleraar is, heeft Frans verder ingewijd in het dansen van de foxtrot. Tijdens ons feest op 27 april a.s. wordt namelijk verwacht dat we de openingsdans doen.

Daarna was het eindelijk de beurt aan de groep Bours. Eindelijk, omdat Anneke en Frans hun reis al 2 jaar geleden hadden geboekt. Ik ken hen van vroeger uit Maasbracht. Ze waren met hun vrienden Trea en Joop naar Lapland gereisd en we hebben ze mogen trakteren op een week met  goede scootercondities en veel zon. Het was erg gezellig samen. Een vriendin uit Maasbracht had nog een leuk presentje meegegeven, 3 boedha’s die Horen Zien en Zwijgen uitbeelden. Altijd leuk als mensen aan je denken  🙂  De week erna stond in het teken van de familie Linssen. Thei en Hilde waren vorig jaar ook al hier geweest en dit jaar waren ze hier met hun twee zoons en aanhang. Volgend jaar komen Thei en zijn vrouw Hilde weer naar hier. Inmiddels zijn ze dus kind aan huis .

Ook Leana, haar zoon Mike en vriend Joeri, waren al een keer hier geweest en het was een warm weerzien. Ze waren een aantal jaren geleden al ingewijd in de kunst van het scooterrijden en met hen hebben we een paar mooie lange tochten gemaakt.

Nu ff opletten op de namen  🙂  Een paar keer hebben we vissers die in de zomer hier waren op bezoek gehad, dit keer met hun familie. Zo was Frank  🙂   hier met zijn vrouw Sandra   🙂  en vrienden. En gisteren heeft Frans vier gasten van deze week teruggebracht naar Umeå luchtaven. Frank  🙂    is al jaren een vaste visvriend en dit jaar kwam hij met zijn vrouw Sandra  🙂   naar Lapland. Op de vakantiebeurs in januari dit jaar had ik kennis gemaakt met de andere Frank  🙂  en zijn vrouw Marian, niet Sandra dus   🙂   en met zijn viertjes hebben ze lekker gescooterd. Ze hebben ook een mooie sneeuwschoenwandeling gemaakt over de bevroren meren en moerassen achter ons huis.

Vanaf donderdagmiddag hebben we vrijaf. Het feest op 27 april a.s. nadert met rasse schreden en op 22 april a.s. komen de familieleden en een paar dagen later onze vrienden. Verder staat er een aantal vergaderingen op het programma, o.a. met twee Nederlandse mensen die ook een bedrijfje willen starten. Voor hen treden we op als coach in het kader van het traject Catch and Release. Ook het maken van plannen voor onze nieuwe keuken, die we in oktober a.s. willen plaatsen, zijn in volle gang. De keuzes zijn vrijwel onbeperkt en dat maakt dat met name ik, weegschaal zijnde, nogal eens wissel. In mei gaan we nog een weekje met de camper naar het eiland Öoland.

Inmiddels is het 6.00 en ik hoor gestommel op de slaapkamer.  Ik ga nu koffie maken voor Frans en naar buiten om de vogeltjes te voeren. Ben goed voor elkaar en voor de dieren. Alle levende wezens op aarde verdienen respect. 

Tot een volgend blog

Paula