We ontmoetten elkaar ergens in het jaar 1990 in de Dilligence in Heerlen. In die tijd een ruige disco met aan de ingang twee 2 meter hoge, van de nodige spierballen voorziene, uitsmijters. De disco trok elk weekend vele bezoekers met name uit Zuid-Limburg en België net over de grens. Een discjockey stond garant voor swingmuziek. In die tijd was ik, samen met mijn vriendinnen, wel een echt feestnummer en ook andere disco’s zoals De Extase in Echt en Himmerig in Duitsland konden regelmatig rekenen op een bezoekje van dit lachebekje uit Maasbracht.

Terug naar de Dilligence, want daar is het allemaal begonnen. Laten we zeggen dat het ergens in oktober 1990 was, een zaterdagavond, dat herinner ik me nog. Het was al laat en de avond liep al op het einde, toen ik tussen de menigte een lange knappe zwartharige man zag die mijn kant op keek. Ik droeg toen, dat weet ik ook nog precies, een rose rokje, met een roze trui, en roze schoenen. The man in black kwam naar me toegeschuifeld en vroeg, hoe origineel, of ik iets wilde drinken. Natuurlijk! Hij haalde een dienblad bier en ik weet nog dat dit door een onvoorzichtige voorbijganger zo op mijn roze outfit belandde. Lachen dus!  Frans had in die tijd nog pikzwart haar en een door de zon gebruind gezicht en hij maakte me wijs dat hij een Italiaan was. De weken erna ontmoetten we elkaar regelmatig bij de Dilligence en af en toe spraken we af bij hem of bij mij thuis, maar echt heel serieus werd het niet. Ik wist toen al dat hij de ware voor me was, maar helaas was dat besef bij hem nog niet ingedaald. Nadat we elkaar daarna een dik half jaar uit het oog verloren waren, kwam ik op een avond laat thuis van de handbaltraining in Geleen en zag ik voór mijn appartement in Maasbracht aan de Kloosterhoek de auto van Frans staan. Het zal ergens oktober 1991 zijn geweest.  Bij binnenkomst in de hal van mijn appartement vond ik een briefje van Frans wat ik tot nog toe bewaard heb. “Hoi Paula, schrik niet als je boven komt, ik ben hier. Frans“. En inderdaad Frans was er. Hij zou, zo zei hij, “een paar weken blijven en daarna weer verder gaan“. Hij is gelukkig nooit meer weggegaan. Frans kreeg via zijn toenmalige vriend werk bij een stucadoors- en vloerenbedrijf. In die jaren reisden we ook al steevast eerst met de auto en naderhand met een gehuurde camper door Scandinavië en toen is de liefde voor het Hoge Noorden ontstaan. Een jaar later had Frans zijn eigen vloerenbedrijf, C&P vloeren,  met 4 man personeel. In het begin was het voor ons allebei zoeken, omdat Frans nog niet zeker was over zijn gevoelens voor mij, maar gaandeweg werd het gevoel ook bij hem steeds dieper. 21 Oktober 1992 schreef ik een gedichtje voor hem. “Een jaar”. Ik weet nog dat ik Frans ten huwelijk heb gevraagd en niet, zoals het eigenlijk hoort, andersom. 3 juni 1994 vierden we ons huwelijksfeest in Café de Sport in Berkelaar.  In 1997 kochten we een huis in Maasbracht-Beek aan de Steenakkerstraat waar we heel wat jaartjes lekker gewoond hebben met fijne buren. In 2002 kwamen nieuwe kansen voorbij. We namen het tuincentrum in Hoensbroek van de ouders van Frans over en ik kreeg een baan als loco-gemeentesecretaris bij de gemeente Heerlen, onder andere omdat ik een assessment in Weert goed afgesloten had. Zonder Frans had ik dit niet gered, omdat hij me als een volleerd coach, maar vooral als kameraad, heeft bijgestaan. We hebben toen een huis gekocht in Voerendaal, de geboorteplaats van Frans, en dit huis met zijn tweetjes totaal gestript en weer opgebouwd. In Voerendaal hebben we tot en met oktober 2010 heerlijk gewoond.

Ik weet nog goed hoe ons Laplandavontuur begon. In 2006 hadden we met zijn tweetjes een wandeltocht met rugzakken gemaakt door de bergwereld van Zweden. Op een bepaald moment stonden we boven op een berg en keken beiden richting het Noorden van Zweden. “Daar gaan we ooit wonen” namen we ons voor. Tijdens een wandeltocht door het Zuid Limburgse heuvelland ergens in 2006, die we elke zondagmorgen maakten, zei Frans: “Ik denk dat we een huisje gaan kopen in Noord Zweden“. Ik herinner me nog mijn woorden “Ik geloof dat jij helemaal gek bent!” Maar als Frans iets in zijn hoofd heeft dan heeft hij het niet in zijn PIEP en zo reden we carnaval 2007 met onze Passat naar Zweeds Lapland om een aantal woningen te bezichtigen die Frans op het internet had gespot. We houden wel beide van spijkers met koppen slaan en zo werd ons huidige huis tijdens die vakantie gekocht. Vanaf eind 2008 ging Frans steeds vaker naar hier om voorbereidingen te treffen om ons bedrijf op te starten. Toen heette het nog Laplandlife, maar omdat, zoals later bleek, deze naam als bedrijfsnaam al bestond, doopten we ons bedrijf om in Laplandtime. Frans bestelde een cursus Dreamweaver via het internet en bouwde de website van ons bedrijf, eerst nog alleen voor het vissen. En direct boekten vliegvissers uit Nederland een vakantie. Frans bouwde het bedrijfje op en ik werkte nog in Nederland aan de laaste 2 projecten, veranderingsprocessen bij de gemeenten Oirschot en Bladel.  In december 2013 vierde ik, samen met Frans, mijn afscheid  bij de gemeente Bladel. Tweede kerstdag 2013 vertrokken we ’s morgens in alle vroegte in onze Tiguan, samen met onze lieve siamesen Elton en Bart, naar Zweeds Lapland. En hier ging ons leven verder, net  zoals in Nederland, met het steeds opnieuw zoeken van uitdagingen om het beste uit ons te halen. Altijd vol in het leven en nooit op de automatische piloot. We draaiden samen voor de eerste keer het visseizoen 2014. September 2014 gingen de laatste vissers huiswaarts en ik herinner me dat we een keer in de sauna achter ons huis zaten en toen zei ik tegen Frans “Duurt het nou tot mei 2015 voordat de eerste vissers weer komen? Wat doen we dan in de tussentijd?”. En zo ontstond het plan om in de winterperiode met sneeuwscooters aan de slag te gaan. Zo gezegd zo gedaan. Frans bouwde de website voor het wintergebeuren en die was gereed ergens november 2014. Het plan was om vanaf winter 2016 met sneeuwscooters te gaan werken. Echter kregen we vóór de kerst 2014 een telefoontje van 2 goede vrienden van vroeger, die naar ons toe wilden komen. “Wanneer willen jullie komen?” vroegen we. “Morgen!” was het antwoord. Snel nog een sneeuwscooter kopen dus, en in de kerst-vakantieperiode in Zweeds Lapland is dat geen sinecure. Het winterseizoen kwam dus veel sneller op gang dan we gedacht hadden en in 2015 hadden we al een aantal boekingen op staan. Vanaf toen is het elke winter volle bak en hebben we al heel wat lieve mensen het avontuur van hun leven mogen laten beleven hier in het Hoge Noorden.

Zonder Frans waren mijn dagen waarschijnlijk altijd nog gevuld met college- en managentteamvergaderingen en het ondertekenen van stapels collegestukken. Alhoewel, zonder Frans had ik het waarschijnlijk nooit zo ver geschopt. Hij heeft me gemotiveerd en gestimuleerd om het beste uit mezelf te halen. Frans is degene die steeds nieuwe avonturen zoekt, alles uit het leven wil halen dat erin zit, en steeds nieuwe kansen en mogelijkheden ziet,  terwijl ik eerder behoudender ben. Voor hem is het glas nooit half leeg maar altijd half vol. Je hebt maar één leven, en je moet het nu leven en niet morgen. Want als later vroeger komt dan ben je te laat.

Volgend jaar vieren we een feest waarbij we 3 levensgebeurtenissen vieren. We hopen beiden 60 jaar te worden (Frans in mei en ik in oktober) en we zijn in juni 25 jaar getrouwd. Ook is ons bedrijf Laplandtime dan 10 jaar. Tijd voor een feest dus! Samen met vrienden en familie-vrienden en mensen uit het dorp en zakenrelaties hopen we dit te mogen vieren hier in ons dorp.

Lieve Frans, nu dus een keer een blog over jou. Bedankt voor alles wat je voor me bent. Bedankt voor je trouw, je liefde, je kameraadschap, je avontuurlijkheid, je positiviteit, je geduld en nog veel meer. Bedankt voor het leven!

Tot een volgend blog.

Paula