Dit keer een titel van mijn blog met een knipoog naar de elfstedentocht in Nederland, waarop iedereen in de Lage Landen aan het hopen is. Ook in Hollanda zijn de temperaturen op dit moment ver onder nul en dan steekt het elfsteden-virus altijd weer de kop op. En heel Nederland wacht op die 3 verlossende woorden van de ijsmeester. It Giet Oan… Het gaat door!

En zo is het ineens in een vloek en een zucht eind februari. Wat hebben we een heerlijke winter dit jaar   Veel sneeuw, lage temperaturen, perfecte sneeuwscooterpaden. Bomen en takken die zwaar doorbuigen door het enorme pak sneeuw. Het lijkt wel een erenhaag die speciaal voor onze gasten is gemaakt. De zon laat zich nu steeds meer zien en glinstert in de bomen en op de sneeuw. Net alsof alles met een dun laagje goud en diamantjes is bekleed. Dit alles maakt het prachtige winterlandschap compleet! Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat we alleen maar blije gasten hebben, die onder de indruk zijn van de overweldigende Laplandse natuur. Afgelopen week hadden we weer een Limburgse week met twee groepjes samengestelde gasten. 4 Lieve mensen uit Bunde, vader Alfred en moeder Lioba, zoon Joris en vriendin Celine die in het gastenverblijf Tores verbleven. Ze hadden het erg gezellig samen. Alfred was zo fanatiek dat hij elke morgen om 7.00 uur een flinke wandeling in het besneeuwde landschap maakte. Bij temperaturen van rond de -25 graden ben je dan direct lekker wakker, geloof me. En een oude bekende uit Maasbracht, Thei, met zijn vrouw Hilde, die hun intrek hadden genomen op de bovenverdieping van ons huis. Thei met nog steeds dezelfde droge humor als vroeger en Hilde, die een diepe vriendschap had gesloten met onze Prins. ’s Ochtends zat hij boven op de trap te wachten op haar. Ze hadden 2 braadharingen vanuit Nederland voor me meegenomen, die ik met veel smaak heb opgepeuzeld! We hebben een erg leuke week gehad samen. Vóór deze groep was er een andere Limburgse groep hier, namelijk de groep Ruda, genoemd naar mijn hartsvriendin van vroeger. Ruda was in het gezelschap van 2 echtparen uit Maasbracht. Marion en Rene en Josette en Ruud. Het was erg gezellig en Ruda en ik hebben veel herinneringen van vroeger opgehaald. Natuurlijk hebben we veel plezier gehad samen! De week waar we al 2 jaar naar uitkeken was te snel voorbij 🙁 Ze hadden nassi- en bamischijven uit Nederland meegenomen. En bij de plaatselijke slager Thijs Wolfhagen als klap op de vuurpijl nog een aantal vega-burgers voor me weten te versieren. Ik ga ze binnenkort lekker verorberen en verheug me er nu al op!  Vóór de groep Ruda was er een groepje jonge frisse Brabantse scooteraars hier. Een van hen, Kristel – eigenaresse van sportschool Sport and Health in Reusel – kende ik van mijn tijd in Bladel van de sportschool in Bladel. Ze hebben het goed naar de zin gehad. Daarna is vader Jan en zijn zoons Lars en Björn op bezoek geweest.

Gelukkig gaat alles goed met ons. It Giet Oan. Nou ja, Neet Alles Giet Oan. Niet alleen het elfstedenvirus grijpt om zich heen, ook het griepvirus of de nasleep ervan lijken velen te achtervolgen dit jaar.  In bijna elke groep die we tot nu toe hebben mogen verwelkomen zit wel iemand met een flinke verkoudheid of een griep vanuit Nederland. Het griepvirus staat dus elk moment op de loer. Mijn trouwe bloglezer weet dat ook Frans en ik niet verschoond zijn geweest van het griepvirus dit jaar. Dus elke keer wordt ons immuunsysteem op de proef gesteld. Vorige week hadden Frans en ik een aantal dagen keelpijn en de verkoudheid is eigenlijk nog geen enkel moment volledig weg geweest. Maar we slaan ons er tot nu toe goed doorheen! Hopelijk blijft het zo. Deze week hebben we een groepje van 4, van wie 2 mannen Vincent en Mannes, al jaren trouwe visgasten, die tot nu Lapland altijd in de zomer bezochten voor een visvakantie. Vincent is hier met zijn vrouw en Mannes met zijn vader.En dit jaar beleven onze trouwe visvrienden het hen bekende groene landschap van open rivieren en meren totaal anders, namelijk bedekt onder een dikke sneeuw- en ijslaag. Vincent is vanaf gisteren uitgeschakeld en ligt met een buikgriep in bed. Hopelijk is hij snel beter en kan hij vanaf morgen weer deelnemen aan het Laplandavontuur. Morgen is de huskydag ingepland en het zou natuurlijk heel erg jammer zijn als hij die, net als de sneeuwscooterdag vandaag, zou moeten missen. Leuk dat de vriendin van Mannes hem als presentje voor mij 2 puzzelboekjes had meegegeven, met een lief kaartje erbij. Zo fijn als mensen aan je denken!

Zondag a.s. is het dan eindelijk zover, dat we een oud collega van me, Menno, oud-gemeentesecretaris van Reusel, hier welkom mogen heten. Hij komt met zijn vriendin Marijke, en 2 vrienden. Ik hoop dat de omstandigheden blijven zoals ze nu zijn, namelijk perfect! En dat we ook hen een onvergetelijk Laplandavontuur mogen laten beleven.

Op 4 maart a.s. is de jaarvergadering van de gemeenschapsvereniging in het dorp. Ik heb besloten te stoppen met het voorzitterschap. Ik heb het 3 jaar met veel plezier gedaan en ik vind dat het goed is geweest. Ik merk dat ik niet meer zo de behoefte heb om zoals vroeger op de voorgrond en in de schijnwerper te staan. Tijd dat een ander het stokje overneemt, bijvoorbeeld een van de jonge mensen in het dorp.

Met Anna, een vrouw uit een dorp verderop, heb ik de krachttraining weer opgepakt. Zij is net zo fanatiek als ik en samen hangen we, naast het spinnen, zo’n 3 x per week in de TRX. We hebben er veel plezier in en zijn trots op onze spierballen 🙂 Met de krachttraining, het spinnen en de yoga blijf ik me goed voelen.

En zo staat alles in het teken van het verwennen van onze gasten, want dat is alles wat we willen. Onze gasten in de watten leggen en hen een onvergetelijke week laten beleven. Het winterseizoen duurt nog 8 weken en tot half april hebben we elke week lieve nieuwe mensen op bezoek. Erg leuk!

Maar het is niet allemaal rozegeur en maneschijn om ons heen. Ik vertelde jullie al van een bevriende visser die elke zomer kind aan huis is en bij wie onlangs longvlieskanker werd geconstateerd. De behandelingen slaan aan en we hopen dat de ziekte zich stabiliseert. Bij een familielid in Nederland is longkanker geconstateerd. Hij zit nog in de fase van onderzoek en morgen wordt hij geopereerd om een verdere diagnose te kunnen stellen. We proberen de familie op afstand zoveel mogelijk te steunen en duimen dat alles goed behandelbaar is en er een kwaliteit van leven over blijft! Wat zouden we graag effkes bij iedereen binnenlopen voor een knuffel en troostende woorden.

Ups en downs horen bij het leven. Soms It Giet Oan en soms It Giet Neet Oan en is het pas op de plaats maken en wachten op betere tijden.

Bedankt voor het lezen van mijn blog. Het ga jullie goed lieve bloglezers en tot een volgende keer.

Paula