En in een vloek en een zucht zitten we nu aan het begin van een nieuw visseizoen. Het is alweer ruim 5 weken geleden dat we samen met onze katten met de camper richting Noorwegen zijn gereden. Allereerst zijn we onze Zweedse vrienden Annika en Anders in Östersund gaan bezoeken. Daar  hebben we een nacht met de camper gestaan. De dag erna zijn we nog een stukje Zweden afgezakt om vervolgens bij Drevsjö Noorwegen binnen te rijden. Voor deze vakantie was de Atlantavägen (de Atlantaweg) aan de Noorse kust onze reisbestemming. Dit is een stuk weg van 8 km achter Kristiansund – of vóór Kristiansund als je van de andere kant komt 🙂 –  dat direct langs de Atlantische Oceaan loopt en 7 eilandjes met elkaar verbindt. Het was een mooie route en we hebben er een dag lekker genoten. Frans heeft zelfs nog een mooie zeeforel gevangen. Op de verjaardag van Frans zijn we lekker gaan eten in een restaurantje op een van de eilanden. Oorspronkelijk was de bedoeling dat we hier een dag of 3 zouden blijven, maar het was nog niet zo eenvoudig een mooie overnachtingsplek te vinden op de route. En verder was het er erg druk en zoals jullie inmiddels wel zullen weten zoeken wij nou niet direct de drukte op. De reis ging dus eerder dan gedacht weer richting Zweden. Bij het plaatsje Idre zijn we Zweden weer binnengereden en de dag erna hebben we een heerlijke rondrit gemaakt rondom het Siljan-meer bij Mora en Orsa. Het stadje Mora vonden we erg gezellig en hier hebben we gewinkeld, koffie gedronken en gegeten. Op 7 mei in de vroege ochtend zijn we huiswaarts gereden en in de middag rond 13.00 waren we weer in ons dorpje. Wat ons direct opviel was de rust, ruimte en vrijheid die we hier voelden. Heerlijk toch als je zo van een vakantie thuis kunt komen!

De laatste weken zonder gasten stonden vooral in het teken van het in orde maken van de accommodaties en de tuinen. Na de winter komt er onder de sneeuw natuurlijk niet 1,2,3 een mooie groene grasmat tevoorschijn. Het vereist wel wat tijd en moeite om alles weer mooi en fris te laten uitzien. Vorige week maandag zijn we voor de laatste grote boodschappen naar Skellefteå gegaan, een stad op zo’n 200 km bij ons vandaag. Daar hebben we o.a. bloemetjes gekocht. We hebben nieuwe bordertjes gemaakt rondom het huis en het ziet er nu echt mooi uit. De mensen in het dorp planten de zomerbloemen nooit, en dan bedoel ik ook echt nooit, voor 10 juni, dit i.v.m. de zgn. järnnachten, vrij vertaald ijzernachten, waar het kwik nog onder nul kan dalen. Maar wij zijn natuurlijk een beetje 🙂 eigenwijs en ongeduldig en willen nu al dat onze gasten volop kunnen genieten van de prachtige bloemetjes. Dit houdt in dat we nu elke avond voor het slapen gaan de bloemetjes naar binnen halen om ze vervolgens ’s morgens weer buiten te zetten. Ja, hoe simpel kan het zijn 🙂

Afgelopen zondag had onze vereniging in het gemeenschapshuis Julias Morsdagcafe (Julia’s moederdagcafe) georganiseerd. In Zweden is moederdag namelijk later als in Nederland. Julia, een jonge vrouw van 18 jaar, heeft één grote hobby, namelijk bakken. Ze bakt de hele dag, van chocoladetaarten tot muffins tot koekjes, tot snoepjes met likeur etc etc. Vooral de moeders uit het dorp lieten het zich goed gaan en onder het genot van een kopje koffie werd volop gesnoept van al het lekkere suikergoed wat Julia te bieden had. Al met al hebben we rond de 5000 kronen voor het dorp opgehaald waar we weer leuke andere dingen mee kunnen doen. Het is alleen jammer voor Julia’s figuur, dat ze zelf de grootste fan van al het lekkers is 🙂

Afgelopen woensdag zijn de eerste visgasten van het seizoen gearriveerd. Floriaan en zijn vriendin Miranda, beiden snoekvisser. Ze zijn met de auto naar Lapland gereden en blijven 2 weken. Floriaan vindt het een uitdaging om altijd als eerste na de winterperiode op snoek te kunnen vissen. Hier was het wel erg spannend want 2 dagen voordat ze arriveerden lag er nog ijs op de meren. Op dit moment vallen de vangsten nog tegen, waarschijnlijk omdat het water nog erg koud is. Maar ze hebben nog ruim een week en voordat ze huiswaarts gaan hebben ze zeker nog menige snoek aan de hengel gehad. Komt goed, zeker weten 🙂

Floriaan en Miranda zijn beide politie-agenten en ze moesten erg lachen toen we vertelden dat in de gemeente Sorsele, geografisch zo groot als heel Nederland, zeggen en schrijven één politieman is aangesteld. Gelukkig heeft hij nu één dag in de week, dinsdag, een hulpje 🙂 Overigens zijn Floriaan en Miranda, net als ik, fanatieke sporters. We zijn al een keer samen gaan spinnen en hebben krachttraining gedaan.

Verder ben ik de laatste tijd literatuur aan het lezen over Qigong, Chinese gezondheidsoefeningen. Erg interessant. Onze lieve Belgische vrienden-gasten Else en Peter die in de winter hier waren, hebben me enthousiast gemaakt me te gaan verdiepen in dit onderwerp. Qigong heeft ook raakvlakken met de  yogalessen die ik al geef in het dorp. Else en Peter hebben de boeken en dvd’s aan me opgestuurd. In september komen ze terug en we verheugen ons erg op ze. Misschien dat we samen aan de waterkant wat Qigong oefeningen kunnen gaan doen!

Zoals gebruikelijk in deze tijd van het jaar, waren de laatste maanden gevuld met tal van vergaderingen, zoals de toeristenorganisatie Gold of Lapland en de provinciale koepel van gemeenschapshuizen. Frans had diverse bijeenkomsten van de organisatie Leader, die het vistoerisme in de provincie wil bevorderen en daartoe diverse subsidies beschikbaar stelt.

In deze tijd van het jaar kun je hier ook volop genieten van de vele vogels die hun nestjes bouwen. Zoals auerhoen en korhoen. Het vrouwtje bruin gemelleerd getekend en het mannetje zwart met een rood plekje op zijn kop en met een prachtige waaierstaart. In de avond voor het naar bed gaan hoor je de koekoek roepen vanuit het moeras. Koekoek Koekoek. De Tranor, kraanvogels, prachtig sierlijke vogels, die met hun indringende harde roep, die als een echo klinkt vanuit het moeras, voor mij het Laplandgevoel zo treffend verwoorden. Niet te vergeten de vele eenden en zwanen. En natuurlijk de svart vit flygsnappare, die elk jaar rond 25 mei steeds in hetzelfde vogelhuisje voor ons huisje Tores de eitjes legt. Het is ofwel steeds hetzelfde paartje ofwel nakomelingen. Hoe bijzonder dat instinct de vogels elk jaar terugbrengen naar dezelfde plek. En de watersnip die tijdens de paartijd een duikvlucht maakt, daarbij het geluid van een schaap makend. Zo heeft elk vogeltje zijn eigen gedrag, ritme, en eigen geluid: sjielpen, kwetteren, of een steeds terugkerende prachtige melodietje zingend. Wat voel ik me bevoorrecht om hier te mogen wonen, midden in de natuur.

De komende maanden staan in het teken van onze visgasten, van wie zeker 70% elk jaar terugkomen en dus vrienden zijn geworden. Jammer dat onze vaste visvriend Jo, die vanaf het begin trouw onze gast was, dit jaar helaas niet kan komen. Jo, we denken aan je en zullen de crème fraiche voor het nagerecht nu zelf met de hand maken! Tot volgend jaar. We verheugen ons op al de andere visgasten die ons dit jaar weer bezoeken.

Voordag ik dit blog ga afsluiten nog een laatste puntje dat me de laatste tijd bezighoudt. Zoals jullie weten ben ik in 2015 gekozen tot voorzitter van de gemeenschapsvereniging hier in het dorp, dit jaar dus voor het derde jaar op rij. Het voorzitterschap is aan de ene kant erg leuk. Je bent betrokken bij alle activiteiten in het dorp en omdat ik spinning- en yoga-pilateslessen geef pik ik ook de geluiden en signalen in het dorp op, die ik kan meenemen naar de vergaderingen. Aan de andere kant vind ik het erg vermoeiend en dit heeft alles te maken met het verschil in mentaliteit tussen Zweden en Nederland. In Nederland zijn we, over het algemeen genomen, gewend om dingen snel te doen en, ook weer over het algemeen, als je iets zegt doe je het ook. In Lapland is dat toch anders. Met name de jongere mensen in het dorp zijn, samengevat, nogal laks en introvert. Je weet niet wat je aan ze hebt, en vaak beloven ze dingen die ze vervolgens niet doen. Dit begint me de laatste tijd meer dan normaal te irriteren, zodat ik me afvraag of ik het voorzitterschap niet moet overdragen aan een ander. Alles is ideeel en als je je gaat ergeren omdat dingen blijven liggen moet misschien wel iemand uit het dorp het weer overnemen. Aan de andere kant is het misschien wel zo, dat ik me meer moet aanpassen aan het lagere tempo en de andere mentaliteit. Ik hoef hier in het dorp, waar 50 mensen wonen, immers  geen organisatieveranderingstraject uit te voeren. Take it easy, take a Sissie of zoiets 🙂 Ik houd jullie wel op de hoogte.

En zo zie je maar. Niet alleen de vogels rondom ons huis zingen elk hun eigen lied, maar ook in het dagelijks leven zingt ieder vogeltje zoals het gebekt is.

                                                  IN MEMORIAM GINO

Afgelopen jaren waren de zus van Frans, Caroline, en haar vriend Wout regelmatig bij ons op bezoek. Vorig jaar waren ze met de camper en hadden hun trouwe viervoeter Gino meegenomen. Hij was toen al slecht ter been en kon nauwelijks meer zien of horen, maar zijn kwispelend staartje gaf aan dat hij toch nog volop kon genieten van het leven. Zijn baasjes hebben Gino op 18 mei op 16 jarige leeftijd moeten laten inslapen. Slaap zacht lieve trouwe vriend. Je bent nu bij je zusje, in de vredige weiden bij de regenboogbrug. Jullie wachten daar totdat jullie weer herenigd worden met jullie baasjes, waar jullie zo van houden.

Tot een volgend blog

lieve groetjes

Paula