Het is alweer 25 april en het sneeuwscooterseizoen ligt inmiddels al weer een week achter ons. Vorige week zijn de 2 laatste gasten, 2 jonge Brabantse mannen, met de auto vanuit de luchthaven in Stockholm gearriveerd. Ze bleven 4 dagen waarin ze 2 dagen zijn gaan snowboarden in Sorsele, 1 dag met de huskies, en 1 dag zijn gaan sneeuwscooteren. En ze hadden super geluk met het weer en de omstandigheden. Hoewel het kwik overdag al flink boven nul steeg, was het in de nacht steeds koud tot behoorlijk koud, tussen de -5 en -10 graden en dat maakte dat zowel de skipiste als het sneeuwscooterpad perfect waren. Neem daarbij nog dagen die zonovergoten waren en je mag wel spreken van heerlijk wintersportweer! Ze hebben echt genoten en dat is ze ook gegund.

Daarvóór mochten we Stef van Heteren van hotel Hedenstuga Van Heteren in Midden-Zweden met zijn vriendin Kajsa hier voor 2 dagen begroeten. Stef en ik staan nu al 3 jaar achter elkaar samen op de vakantiebeurs in Utrecht in dezelfde stand van Visit Sweden. Ik onder de vlag van Gold of Lapland en Stef met zijn eigen hotel Hedenstuga. We hebben 2 dagen met zijn vieren gesneeuwscooterd en het was erg gezellig. Ter afsluiting hebben we samen geluncht in Umeå en daarna gingen ze met de trein huiswaarts.

Sinds mijn laatste blog hebben we weer heel wat gasten mogen verwelkomen hier in het Hoge Noorden. Zo was er allereerst een groep van 4 vrienden, een echtpaar – Ine en Cris – en 2 vriendinnen Ans en Yolanda. Ine en Cris voelden zich direct thuis op de sneeuwscooter maar Ans en Yolande moesten erg wennen aan de onbekende grote scooters en besloten na de eerste dag de voorkeur te geven aan het reizen bij Frans en mij achterop de scooters. Ans en Ine hadden een gezamenlijke hartstochtelijke hobby, nl. fotografie. Ze hoopten zo in de week het magische Noorderlicht te mogen aanschouwen. We waren heel erg blij dat het de laatste avond raak was. Ze hebben prachtige foto’s kunnen maken en dat was de kers op hun Laplandavontuur.  Daarna kwam Piet met zijn 2 zoons en 1 schoonzoon. Piet van onze leeftijd en de 3 mannen rond 25 jaar. Ze waren bedreven met de sneeuwscooter en voor Frans was het wel aanpoten. Elke keer dat hij dacht dat hij de groep wel ff was losgereden zaten ze toch vlak op de bumper van zijn scooter. Daarna kwam vader Rob met zijn 3 zoons, allen Rotterdammers. We hebben erg moeten lachen met dit gezelschap,  die een erg nauwe band met elkaar hadden.

En toen was het eindelijk tijd voor de Zunkes, de zonnetjes. Zo noemden ze zichtzelf. Ellie was met haar vriendin Lillian naar Lapland gekomen. Heel erg jammer dat de derde persoon, hun vriendin Anny, niet mee kon komen. Een tragisch ongeluk rondom de jaarwisseling maakte dat Anny de reis naar het Hoge Noorden niet kon maken. Maar misschien een andere keer. Ellie is de eigenares van Café het Wiel in mijn geboorteplaats Maasbracht. Zowel mijn ouders als ik zelf met mijn grote vriendenclub van die tijd hebben heeeeeel wat uurtjes in het kleine Café aan de haven van Huub – helaas al jaren geleden overleden – en Ellie doorgebracht, meestal tot in de late uurtjes. Vooral de carnavalstijd waren we vaste gast. We hebben heel veel plezier gehad. Zo was het heel normaal dat we tijdens een polonaise door het café de deur van de privé-ijskast in het woongedeelte waar we met de hele sliert regelmatig voorbij kwamen, plunderden. Een keer hebben we zelfs carnavalszondag al de haringen die bestemd waren voor het hearing schelle op de woensdag na carnaval, omhoog gehaald, luid zingend met de woorden “En bij Hubke in de kelder ligt nog vis, en bij Hubke in de kelder ligt de vis, en bij Hubke in de kelder bij Hubke in de kelder bij Hubke in de kelder ligt nog vis”. Een keer maakten we het wel heel bont, toen we de stoffen vloertegels in het café eruit wilden halen. Ik kan me nog goed herinneren, dat dit voor Huub en Ellie een brug te ver was en gelijk hadden ze. Lief als we waren werd er altijd goed geluisterd naar het kasteleinsechtpaar en zochten we een andere bezigheid voor die avond bijvoorbeeld het versieren van het café met WC-papier, ook leuk. Ik hoor jullie denken: “Maar hoe kwam Ellie, met haar 70 jaar  toch ook niet meer de jongste, hier in het Hoge Noorden verzeild Nota Bene voor een sneeuwscootervakantie?” Toen Ellie 70 jaar werd heeft ze een groot feest gehouden voor alle cafégasten en toen hebben alle mensen geld bij elkaar gelegd voor een vakantie voor Ellie, zodat ze ook een keertje aan haar zelf denkt. Iedereen die dacht dat Ellie zich zou laten verwennen tijdens een luxe cruis had het mis, want Ellie gaf direct al aan dat ze naar Frans en Paula naar Lapland wilde. Hoe leuk is dat?

De eerste dag werd er met de sneeuwscooter geoefend op de oefenweide en dat ging prima. De andere dagen koos Ellie ervoor om achterop bij mij te sneeuwscooteren en heeft ze op die manier fijn kunnen genieten van de prachtige Laplandse natuur, rust en wildernis. Haar vriendin Lillian vond het leuk om zelf te rijden. We zijn dus de hele week met zijn viertjes op pad geweest. Erg gezellig!

Ellie en ik hebben veel verhalen van vroeger opgehaald en even waande ik me weer terug in de tijd, zittend aan de bar met een pintje daar in Cafe het Wiel aan de haven in Maasbracht samen met mijn vriendin van toen Ruda. Bedankt Zunkes dat jullie er waren.

2 Weken geleden was het Paasfeest. Hier wordt dat toch op een iets andere wijze gevierd als in Nederland. In Lapland heb je de påskkäring (uit te spreken als pooskschjering) een soort paasheks. Al zittend op een bezemsteel, vliegen alle paasheksen naar Blåkulla (blookulla) een denkbeeldig dorpje, en onderweg gebeuren er allerlei hillarische ongelukken met de heksjes. Meestal vliegen ze tegen een paal of een boom of landen gewoon in de sneeuw, waarbij je alleen nog hun achterste, 2 benen, en de bezemsteel uit de sneeuw ziet steken. De mensen in de dorpen verkleden dan een pop als paasheks en je ziet ze overal tegen bomen of palen hangen. Maar Frans en ik hadden iets anders bedacht. Onze paasheks was onder een sneeuwscooter gekomen. Omdat dit toch weer heel iets anders was dan normaal, vond de buurvrouw Karin die wel erg lachwekkend. En zeg nou zelf, toch leuk bedacht of niet soms?

Afgelopen zaterdag ben ik gekozen tot bestuurslid in het bestuur van Västerbottens Läns Hembygdsforbund, een soort provinciale koepel voor gemeenschapshuizen in onze provincie. Ze hadden me gevraagd omdat, zoals de mevrouw van de kiescommissie het noemde,  de vereniging een vitamine-injectie kon gebruiken. En zaterdag begreep ik wat ze bedoelde. Met alle respect, maar ik moest denken aan de film 50 Shades of Grey, allemaal mensen van rond de 70/75 jaar. Achter me zat zelfs een bejaarde mevrouw die haar breiwerkje had meegenomen. Beetje vreemd, maar eigenlijk ook wel gezellig. Met mijn 57 jaar was ik de jongste in het gezelschap.

 Voordat we echt van onze vakantie kunnen gaan genieten heb ik eerst nog een bestuursvergadering van Gold of Lapland, a.s. donderdag. De statuten van de vereniging moeten aangepast worden en die klus heb ik op me genomen. A.s. donderdag licht ik mijn voorstel toe en dan gaat het voorstel naar de jaarvergadering op 17 mei a.s.

Nadat we vanaf half december onze wintergasten in de watten hebben gelegd, is het nu tijd voor onszelf. A.s. vrijdag maken we met onze camper een rondje van 2 weken Zweden en Noorwegen. Natuurlijk gaan onze 2 schatten, Bartje en Prins, mee. Hopelijk hebben we goed weer, zodat we ook kunnen wandelen en fietsen.

We bedanken al onze wintergasten voor hun bezoek aan Laplandtime en de gezellige fijne tijd die we in het Hoge Noorden hebben gehad. We zijn dankbaar dat alles goed is gegaan, we veel mensen tijdens hun verblijf hier een stukje gelukkiger hebben mogen maken, en last but not least dat iedereen weer veilig en wel de terugreis naar Nederland en België heeft gemaakt.

Na gedane arbeid is het goed rusten. Tegelijkertijd verheugen we ons ook alweer op de eerste visgasten die 25 mei a.s. komen.

Vi ses! (we zien elkaar snel)

Paula