Zaterdagmorgen 18 maart 5.00 uur. Vanmorgen om half 5 was het al licht en de dagen worden nu echt snel langer, wel zo’n 8 minuten per dag. Op naar 19 juni, midzomer, de langste dag van het jaar. Gisterennacht heeft het lekker gesneeuwd en de steeds hoger klimmende zon maakt dat het overdag heerlijk buiten vertoeven is. Lekker aangenaam. De vorst in de nacht zorgt ervoor dat de scooterpaden perfect zijn voor heerlijke scootertochten over de Laplandse bevroren meren en door sprookjesachtige bossen. Dus wij zijn content! Afgelopen weken hebben we weer veel leuke gasten hierboven mogen ontmoeten. Zo was er natuurlijk allereerst de groep uit Bladel, onze laatste woonplaats en mijn laatste werkadres bij de gemeente aldaar. Raadslid Marcel met zijn vrouw, haar broer en zijn vrouw waren onze gasten. We hebben met dit lieve viertal een gezellige week gehad met, laat ik het kort houden, zeer veel interessante gesprekken, dus niet over de politiek  Leuk dat je mensen met wie je gewerkt hebt ook eens in andere gedaante en setting mag ontmoeten. Zonder er verder over uit te wijden kan ik wel zeggen dat dit zeeeeeer verrassend en mooi was! En gelijktijdig kunnen mensen met de “Iron Lady” , zoals ik bij de gemeente Bladel werd genoemd, ook eens in haar natuurlijke omgeving kennis maken. Een doodgewone gekke vrouw op leeftijd met een scooterpak op een rode sneeuwscooter. Hoe leuk kan dat zijn? Na de groep Bladel, zoals we het viertal noemden, kwamen de Rotterdammers Erika en Piet. Ook 2 lieverds met het hart op de tong. Geen ge-ouwehoer, maar gewoon zeggen waar het op staat. Wel zo gemakkelijk. Ik mag dat wel, zoveel simpeler dan maar raden wat er in mensen omgaat. What you see is what you get. Het wees zich al snel uit dat Erika haar mannetje wel stond op de sneeuwscooter en een keer hebben Erika en ik, onbewust overigens, Frans en “Ome Pietje”, op grote afstand achter ons gelaten, diep in de Laplandse wildernis. We hebben er achteraf erg om moeten lachen. Het afscheid was warm en ik heb zo’n vermoeden dat we elkaar nog wel een keer terug zien hier in het Hoge Noorden. Ook Albert en Bert waren in die week onze gasten. Daarna was het de beurt aan vader De Bruijn, van onze leeftijd, dus ook nog fris en fruitig , zijn 2 zoons en schoonzoon, alle 3 rond de 25. Frans heeft met deze groep 3 dagen lange tochten gemaakt van rond de 120 km. per dag. Afgelopen woensdag hebben we vader en jeugd naar de luchthaven Umeå gebracht en pas gisteren, vrijdag dus, heeft Frans de nieuwe groep opgehaald. Donderdag was dus een vrije dag. Jammer genoeg hebben we niet datgene kunnen doen wat we ons voorgenomen hadden. Een dagje lekker genieten in de sauna, en misschien wel een sneeuwscootertocht met zijn tweetjes maken, op zoek naar chaga, de magische wonderpaddestoel. Voor geinteresseerden kijk maar eens op www.chagazwam.nl.  Woensdagavond kreeg ik opeens koorts en donderdag heb ik de hele dag op de bank gelegen. Gelukkig ben ik nu weer boven Jan. Zoals gezegd, we hebben nu weer 4 nieuwe gasten. Een man en 3 vrouwen. “Wat een geluksvogel” hoor ik jullie al zeggen. Maar ook Chris heeft maar één vrouw Ine, en de 2 andere vrouwen zijn vriendinnen. Ik ben benieuwd hoe ze het doen op de sneeuwscooter. Zo meteen na het eerste ontbijt eerst de scooterpakken, -schoenen en -helmen passen en dan op naar de oefenwei voor de eerste les!  Succes allemaal!

Veel mensen die naar het Hoge Noorden komen hebben als grote wens om het Aurora Borealis, het Noorderlicht, te zien. Het lijkt me daarom leuk om in dit blog iets meer over dit magische natuurverschijnsel te verlellen. Het Noorderlicht, ook wel poollicht genoemd, is een lichtverschijnsel in de aardatmosfeer dat bij duisternis kan worden waargenomen. Men ziet het vooral op hoge geografische breedtes en dat betekent dat het verschijnsel vooral ’s winters zichtbaar is. Als het poollicht zich voordoet zien we vaak een lichte gloed of is het licht zichtbaar als bewegende bogen, stralenbundels of gordijnen van licht en heel zelden is het zelfs vlammend. Soms staat aan de noordelijke horizon een boog waaruit de lichtstralen als zoeklichten omhoog schieten.

Het poollicht wordt veroorzaakt door zonnewinden. Deze zonnewind is vooral sterk bij uitbarstingen op de zon, waarbij grote hoeveelheden geladen deeltjes het heelal ingeslingerd worden. Dan wordt het poollicht ook beter zichtbaar tot extreem veel sterker. Soms kan het dan ook in Nederland en Vlaanderen goed zichtbaar zijn. Het aardmagische veld zorgt ervoor dat de deeltjesstroom in de omgeving van de aarde wordt afgebogen en in de buurt van de Noord- en Zuidpool met verhoogde snelheid de atmosfeer binnendringt. De van de zon afkomstige deeltjes bevatten veel energie, die in de bovenste kilometers van de atmosfeer door botsingen wordt overgedragen op zuurstof- en stikstofatomen. Die energie komt uiteindelijk weer vrij en wordt op 80 tot 1000 kilometer hoogte uitgestraald in de vorm van het kleurrijke poollicht. Dit laatste werd in 1957 ontdekt, tijdens het Internationaal Geofysisch Jaar.

Voordat de wetenschap met de verklaring voor het ontstaan van het poollicht kwam, waren er meerdere verklaringen voor het poollicht te vinden in de folklore en mythologieën van verschillende culturen. Het beeld op leven en dood, het verband met de geestenwereld en de strijd tussen bovennatuurlijke krachten in de hemel, zijn hiervan een voorbeeld.  Men denkt ook dat het verschijnsel voor veel mensen angstaanjagend was. In de middeleeuwen zagen sommige Europeanen de roodgloeiende aurora als een voorteken van onheil, oorlog en bloedvergieten. Er zijn ook nog andere gedachtegangen. Andere Scandinaviërs vroegen zich af of het een weerspiegeling van de zee of zelfs van een school haringen was. De Cree-indianen geloofden dat wie stierf, in een dansende geest – de geest van de aurora – belandt. Zij hebben de aurora’s altijd als heilig beschouwd. Ook de folklore en mythologie van volkeren, zoals de Inuitmythologie en de Nieuw-Zeelandse Maori’s staat vol van verwijzingen naar de aurora’s, of “het branden van de hemel”. Heden ten dage komen veel Chinezen en Japanners naar het Hoge Noorden. De mythe gaat, dat als men de liefde bedrijft onder het Noorderlicht, men een gezond kind ter wereld brengt.

Een deel van de informatie hierboven heb ik van wikipedia gehaald. Maar natuurlijk spreken we uit eigen ervaring. Alle foto’s die je hierboven ziet heeft Frans zelf gemaakt, achter ons huis of in de straat waar we wonen. Frans en ik zijn al heel vaak getuige geweest van een prachtige Aurora Borealis. Elke keer weer anders in zijn verschijningsvorm. Vooral in 2015 en 2016 liet het zich vaak zien. Elke keer is het weer genieten geblazen om met zijn tweetjes buiten te staan, in de kou met de knisperende sneeuw onder de voeten, als een klein kind naar boven starend en je elke keer weer laten betoveren door het moment. Terug naar onze huidige gasten. Zij zijn bij uitstek geinteresseerd in het Noorderlicht en hebben professionele apparatuur in de aanslag staan in de hoop het deze week te mogen fotograferen. Hopelijk is het hun gegeven! Veel succes.

Met Frans en mij gaat het erg goed. Net als Bartje en Prinske, altijd bij elkaar, alles delend, vrienden voor het leven, hopend dat dit heerlijke leventje voor altijd mag duren.

Veel groetjes van ons uit Lapland en tot een volgend blog

Paula