Het is vandaag 29 augustus en, na een paar dagen wat minder weer, is de zomer weer terug. Het zonnetje schijnt er heerlijk op los en met temperaturen overdag van rond de 18 graden is het echt heerlijk buiten. Voordeel van het leven hier is dat ook bij zeer warme dagen van rond de 30 graden het in de nacht heerlijk afkoelt. Op dit moment is het ‘s-nachts rond het vriespunt en dus lekker fris. Het doet me weer naar de Lapse winter verlangen, die nu niet lang meer op zich laat wachten. De afgelopen week was het in Nederland tropisch rond de 35 graden en dus bijzonder benauwd. Voortdurend moet ik dan denken aan degenen die daar echt veel overlast van ondervinden, zoals bejaarden in de verzorgingtehuizen, maar ook de vele talloze dieren in veel en veel te warme stallen en op transport. Dierenleed houdt me in zijn algemeenheid heel erg bezig. Ook hier in Zweeds Lapland. Meestal zie je natuurlijk de dieren hier in vrijheid leven, zoals God het volgens mij ook bedoeld heeft. Zoals het kraanvogel-paar dat elk jaar na de strenge winter samen rond mei terugkeert naar hun plek op het meer tegenover ons huis. Hun roep vormt een echo over de bossen en meren en voor mij is dat het geluid van Lapland. Of de elandenmoeder met haar jong die al herkauwend aan de rand van het bos fourageren.Ik heb diepe bewondering en respect voor de natuur en de dieren die er leven.  

Maar ook hier word je, levend op de drempel van de wildernis, geconfronteerd met dierenleed. Zoals de manke vos die elke avond tegen de schemering ons huis voorbij hinkt in de hoop dat hij iets eetbaars vindt. Of het rendier met een gebroken poot dat ik tijdens een sneeuwscootertocht in april spotte. Het breekt mijn hart en de beelden houden me weken lang bezig. Toch is er niet veel, eigenlijk niets, aan te doen. Elk mensenlijk ingrijpen kan nog fataler zijn dan het enorme ongemak van het gebrek dat ze toch al hebben.Of onlangs. Toen dacht ik dat de vogeltjes in een van de vogelhokjes rondom ons huis, door vader en moeder in de steek waren gelaten. Ik hoorde ze elke keer piepen en zag al voor me dat ze met zijn allen, zonder water en eten, een stille dood zouden sterven. Totdat ik, zittend op de veranda van ons huis,  vroeg in de ochtend om 6.00 uur, vader en moeder met voer naar binnen zag vliegen. Ik was zo blij als een kind toen ik ze even later allemaal zag uitvliegen. Ik realiseerde me dat ingrijpen had kunnen betekenen dat de ouders hun handen van de jongen hadden afgehaald. Maar toch, het blijft voor mij heel moeilijk om in het geval van de vos en het rendier niets te doen en de natuur zijn beloop te laten gaan. Nog te zwijgen van de afschuwelijke vormen van dierenmishandeling, die je o.a. via facebook voorbij ziet komen. Telkens weer vraag ik me af hoe mensen het in hun hoofd halen om dieren zoveel pijn te bezorgen. Verschrikkelijk gewoonweg. Het contrast tussen al het dierenleed en het hier mogen leven midden in de wonderschone natuur is zo imens groot.

En zo gaat het visseizoen snel ten einde. Vorige week hadden we de zgn. groep Guido hier. Dit is een groep Belgische vissers, die nu al voor het vierde jaar op rij naar Laplandtime komen om hier hun vakantie door te brengen. De groep is genoemd naar hun leider Guido, en inmiddels kunnen we dus wel zeggen dat het echte visvrienden zijn. We hebben een heel leuke tijd samen gehad en ze hebben goed gevangen. Afgelopen vrijdagmorgen om 6.00 uur heeft Frans ze naar luchthaven Umeå gebracht en was hun Laplandvakantie weer voorbij. Bij leven en welzijn zien we hen traditiegetrouw volgend jaar weer terug. Super leuk!

Op 18 september keren de 2 laatste visgasten huiswaarts en komen de zus van Frans, Caroline, en haar vriend Wout met de camper naar ons toe. De bedoeling is dat we dan samen van een paar weken vakantie genieten. Alhoewel, genieten doen we hier natuurlijk altijd met volle teugen, ook als we visgasten hebben. Want het blijft toch een leven waarvoor we allebei gekozen hebben en we voelen ons nog steeds erg gelukkig en dankbaar. Tot een volgende blog.

Paula