In 2013 was Fred voor het eerst te gast bij ons bedrijfje Laplandtime en vanaf toen kwam hij elk jaar terug. Tussen ons en Fred ontstond direct een bijzondere hechte vriendschap. Hij noemde ons liefkozend Mama en Papa. Als Frans hem ophaalde van de luchthaven rende Fred in de aankomsthal hard naar Frans toe, daarbij keihard “Papa, papa” schreeuwend, iedereen in verwarring achterlatend. Fred, of Boefje zoals hij door zijn vrienden werd genoemd, was een zeer gepassioneerde visser. Als geen ander beheerste hij het perfect presenteren van de nymph. Ook met de snoekenvangst op het meer tegenover ons huis sneed hij iedereen de pas af. Maar Fred was meer dan alleen visser. Hij was bovenal een zeer positieve, lieve, opgeruimde persoon met een zeer groot gevoel voor humor. Ik zal nooit vergeten dat hij met zijn visspullen in de kruiwagen naar het meer tegenover ons huis liep, onderweg het liedje van Jimmy Frey zingend “Zo mooi zo blond en zo alleen, dat moet toch Paula zijn”.
Elke avond vertelde Fred tijdens het avondeten aan de tafel in de keuken dezelfde moppen als de jaren ervoor, maar met zoveel verve dat het nooit ging vervelen. De lotjes van de fanfare, de papagaai in smoking, en de mop over intelligentie klinken nog na in mijn hoofd. Hij zette de boel elke keer op stelten! Zijn immitatie van Beat It van Mikael Jackson, die hij in typische Fred-stijl afsloot (de insiders weten wat ik bedoel), zal ik nooit vergeten. Het kaarten was een grote hobby van hem en ik heb menig kaartje met hem gelegd. Als hij in Gents dialect via de telefoon met zijn Vera, zijn Boterkoekske, praatte, was het voor ons absoluut niet te volgen.
Een aantal jaren geleden kreeg Fred het droevige nieuws over zijn ongeneeslijke ziekte. Hij was net met pensioen en heeft daar, samen met zijn Vera, niet lang van mogen genieten. Wat me van Fred het meeste bijstaat is de positiviteit en kracht waarmee hij met dat vreselijke nieuws om wist te gaan. Voor de buitenwereld hield hij zich altijd sterk en als zijn ziekte ter sprake kwam gooide hij er snel een mop overheen. In de vertrouwde omgeving thuis zal Fred zeer zeker meer van zijn grote verdriet hebben laten zien.
Fred, de vissershemel heeft er een prachtige ster bij. Fred we zullen u missen en u nooit vergeten. Rust zacht lieve vriend.
Wij wensen Vera, kinderen en kleinkinderen, verdere familie en vrienden, heel veel sterkte bij het verwerken van dit immens grote verlies.
Met enigszins rode wangen schrijf ik dit nieuwe blog. Het is namelijk pas het allereerste blog van het zomerseizoen dat al op 1 juni jl. is begonnen. Na het laatste winterblog begin april heb ik jullie niet meer meegenomen in het reilen en zeilen van mijn leventje in Lapland. Onder het motto “beter laat dan nooit” bij deze dan toch een nieuw Paulas blog.
Het is lekker zomerweer in Lapland. Met temperaturen van rond de 15 tot 20 graden en een lekker mild zonnetje is het heerlijk buiten vertoeven. De nachten zijn wel al koud en regelmatig zakt het kwik tot rond de 5 graden Celsius. De herfst kondigt zich al aan en de bladeren van de bomen beginnen al te veranderen in de warme gele kleur. Nog ff en het lijkt alsof de bomen behangen zijn met een dun laagje bladgoud. Een prachtige indian sommer staat voor de deur. We hebben al heel wat gasten over de vloer gehad van allerlei nationaliteiten: Duitsers, Belgen, Nederlanders, Oostenrijkers en het merendeel was al eens of meerdere keren te gast geweest. 2023 Raakt ook al weer snel volgeboekt. Het was jammer dat onze lieve Belgische visvriend Freddy en zijn vriend Jens niet konden komen. De gezondheid van Fred liet het helaas niet toe. We houden goed contact met Fred en zijn vrouw Vera.
De oudste gast dit jaar was Harry, 80 jaar. Hij was 6 jaar geleden al hier geweest met zijn zoon Eddy en ze waren nu ook weer van de partij. Harry is voor zijn leeftijd nog hartstikke fit. Toch was het waden over gladde grote stenen door de rivier niet gemakkelijk. Heel begrijpelijk. Toch hebben vader en zoon erg genoten van de natuur en natuurlijk van het lekkere eten 🙂 En wij hebben natuurlijk genoten van hen.
De week erna kwam een groep van 4 Belgische vissers, die in 2014 ook al hier waren. Een van de toenmalige groepsleden, Geert van Caeneghem, is in 2015 door een noodlottig ongeval om het leven gekomen. Zijn zoon en goede vriend waren nu weer hier en, hoewel er veel herinneringen van toen met de daarbij horende emotie terugkwamen, was het toch een fijne week.
Vanmorgen in alle vroegte heeft Frans een groep van 3 gasten teruggebracht naar Lycksele luchthaven. 2 Duitse gasten die voor de 3e keer op rij hier waren en volgend jaar weer terugkomen. Dusan, een Serviër die al lang in Oostenrijk woont en werkt, maakte de groep compleet. Dusan praatte op zich wel goed Duits maar als hij er op een bepaald moment niet meer uit zijn woorden kwam zei hij steevast “Bla Bla Bla.” En dat werd een beetje het stopwoordje van de afgelopen week. We hebben gisterenavond de week afgesloten met een gezellige bbq. Onze Duitse vriendin Daniela, die in ons dorp een huskyfarm heeft, was ook van de partij. Om 22.00 uur gingen de lichten uit omdat we vanmorgen om half 4 op moesten staan. Morgenstond heeft goud in de mond 🙂 Hieronder de foto van Peter, Christiaan en Dusan met Daniela.
Natuurlijk waren afgelopen zomer onze visvrienden Mario en Klaus ook weer van de partij. Zij komen in september zelfs nog een keer voor een visweek. Leuk he!
De komende 10 dagen hebben we een Oostenrijks gezelschap op bezoek. Een vader met zijn 2 jonge zonen, 18 en 20 jaar. Daarna is traditiegetrouw onze vriendengroep Guido weer van de partij. Ze komen dit jaar met 7. We verheugen ons op hen! En in september komt ook onze Duitse visvriend Kurt weer.
Tot zover de gasten. Wat houdt ons nog meer zo bezig? Een dikke maand geleden hebben we dan toch weer een caravan gekocht. Vorig jaar waren we met onze katten en de auto naar Nederland geweest en met name de overtochten met de boot waren, op zijn zachtst gezegd, geen succes. Het was behoorlijk stressig om de katten van het ruim helemaal naar boven naar de cabines op de boot te brengen en ook de lange rit in de auto was geen succes. En zo besloten we om een caravan te kopen, zodat we ons eigen huisje bij ons zouden hebben en de katten er al aan zouden kunnen wennen voordat we eind september de lange rit naar Nederland gaan maken. Zaterdag 30 juli werd met de caravan en de katten geoefend. We zijn naar een mooie plek aan de prachtige rivier Vindelälv gereden en zijn daar een dag en nacht blijven staan. Onze Bart vond het prachtig 🙂 Als hij maar bij ons is dan is alles goed. Maar voor onze Balinees Freja was het toch weer een hele beproeving. Alles was nieuw is en niet routinematig en nieuwe dingen vindt ze akelig en dan is ze erg bang. En als zij het niet naar de zin heeft is het voor ons ook niet echt genieten. Elke keer als we de deur van de caravan open doen moeten we kijken waar Freja in de caravan is, zodat ze niet uit paniek ineens naar buiten springt. Dit zou je maar gebeuren onderweg naar Nederland op een parkeerplaats of camping in Duitsland 🙁 We vinden het arme beestje dan nooit meer terug. Na lang beraad hebben we dan ook besloten om de katten de 2 weken dat we naar Nederland gaan eind september thuis te laten. Voorwaarde voor ons was dat Maria, een goede vriendin uit het dorp die een echte dierenvriend is, op onze schatten zou passen. En Maria heeft Ja gezegd. Maria en haar man Robin zijn ook de mensen die de 2 wilde kittens die we 2 jaar geleden hebben gevangen hebben opgevangen en die worden bij hen thuis echt in de watten gelegd. Voor Bart en Freja zal het natuurlijk niet leuk zijn dat we weg zijn, maar ze zijn wel in hun eigen omgeving en zeker voor Freja zal het veel en veel minder stress opleveren. Ik maak me dan nog de meeste zorgen om Bart, want hij is wel heeeeel erg aan ons gehecht. We gaan het proberen en hopelijk gaat het goed. In elk geval zal het voor ons een stuk rustiger reizen zijn in de caravan. Maar eerlijk is eerlijk….. Wat is Freja toch een schatje he?
Bart is op 15 juli nog een keer terug geweest naar de tandarts en daarbij zijn zijn laatste 3 kiezen getrokken. Bart voelt zich goed en je kunt merken dat hij voorheen toch wel last van zijn ontstoken tanden heeft gehad. Het zou zoveel handiger zijn als een kat gewoon zou kunnen zeggen wat er scheelt. Bart is een echte lieve slimme kat. Hij wil altijd contact maken met de gasten en als gasten hem echt leuk vinden zoekt hij ze steeds op.
Verder zijn er nog wel een aantal leuke dingen gebeurd.
Op een middag kreeg ik een leuk bezoek van Rosalie en David van Sportinstituut Rosalie in Voerendaal, waar ik altijd ga sporten als we op bezoek zijn in Nederland. Ze waren samen met hun hondje Floor onderweg met hun camper. Komende vakantie ga ik ook weer bij hun gezellige sportschool sporten 🙂
Op 28 april jl. was er een slotconferentie van het project Catch & Release waarin Frans en ik coach zijn geweest voor 6 bedrijven in Lapland, die zich op toerisme willen toeleggen. Het was een interessante dag met veel geïnteresseerden. We hebben zelfs een prijs gekregen van de provincie Västerbotten. Ons project was een voorbeeld hoe ervaringen van bestaande succesvolle bedrijven op starters konden worden overgebracht, met help on the job en directe resultaten. We zijn uitgeroepen tot Stjärnor, vertaald Sterren, van de provincie. Leuk toch! Het project is nog niet helemaal afgelopen. Volgende week coacht Frans de eigenaar van het huskybedrijf Open Lapland gedurende een 4 tal dagen hoe hij vistoeristen naar zijn bedrijf kan halen.
In mei is de zus en broer met partners hier geweest en we vinden het erg leuk elkaar eind september weer in Nederland te treffen.
Vanmiddag is er digitale vergadering van de toeristenorganisatie Gold of Lapland. In mei ben ik weer verkozen tot vice-voorzitter voor een periode van een jaar. Op 25 augustus is er een vergadering in Lycksele met de exportgroep. Dit is een groep bedrijven die zich richten op de buitenlandse toeristenmarkt. Dan wordt ook helder of we weer deelnemen aan de vakantiebeurs in Utrecht in januari. Hopelijk dat deze na 2 jaar eindelijk weer eens gaat plaatsvinden 🙂
Op 27 september a.s. hebben we de nachtboot geboekt van Götheborg naar Kiel. Het belangrijkste doel van de lange reis is familiebezoek. We bezoeken natuurlijk de ouders van Frans en broer en zus met partners. Met onze goede vrienden uit Maasbracht hebben we weer een leuke activiteitendag gepland. Wat het is weten Frans en ik niet. We laten ons verrassen 🙂 De dag wordt traditiegetrouw afgesloten met een lekker etentje. Ook brengen we een bezoekje aan onze Tante Tinie, die sinds vorig jaar in een verzorgingshuis in Herten woont.
Onze Zweedse samenwerkingspartners Janne en Tina, zijn ook rond die tijd in Nederland en we hebben afgesproken dat het leuk zou zijn elkaar ergens te treffen. Ook hebben we nog een avond gepland met een familie die afgelopen winter op bezoek was. We staan eerst op een camping in Ransdaal en vanaf 5 oktober gaan we naar camping Linnerhoeve bij Linne. Op 9 oktober hebben we de nachtboot van Kiel naar G¨ötheborg terug. We weten nu al dat we blij zijn om de oprit van ons huis in Tväråträsk op te rijden, niet op de laatste plaats om onze lieve schatten Bart en Freja weer te mogen knuffelen.
En zoals elk jaar hebben we hier weer een paar projectjes op het programma staan. Dit jaar vervangen we de kozijnen in het huisje Tores. Dit huis dateert van 1959 en de ramen zijn echt aan vervanging toe. Er zit nu dubbel glas in en we willen naar 3 lagen glas. De nieuwe ramen hebben een hoge isolatiewaarde en gelet op de zeer koude winters én de ook hier stijgende energieprijzen verwachten we de investering snel terug te verdienen. Verder zal het voor de wintergasten comfortabeler in huis aanvoelen.
En zo gaat gelukkig alles zijn gangetje hier in het mooie Lapland. We genieten ervan om lekker buiten te zitten met een kopje koffie en te genieten van de mooie bloemen rondom ons huis, die het dit jaar wel heel goed doen. En we genieten van elkaar en van elke dag dat we weer mee mogen doen. Heel veel liefs, blijf gezond en blij, en tot een volgend blog.
