Wat hebben we een heerlijke vroege winter dit jaar. Het begon 24 oktober te sneeuwen en dit gebeurt elk jaar. Maar elk jaar verdwijnt die eerste sneeuw ook weer en is het vervolgens wachten op de eerste echte sneeuwbuien half tot eind november. Maar nu bleef de sneeuw vanaf het begin liggen en in de dagen en weken erna kwam er alleen maar sneeuw bij. Nu ligt er dus al een pak van zo n 60 cm en zitten we direct volop in de winter 🙂  Op 16 december a.s. komen onze eerste gasten, 2 Italiaanse mensen. We verheugen ons super op de familie van 6 die daarna komt. Vader en moeder waren al twee jaar geleden hier, en dit jaar brengen ze de kerst in Lapland door, samen met hun kinderen en aanhang. We gaan ons stinkende best doen iedereen een supertijd te laten beleven. Verder verheugen we ons op Thei en Hilde, die dit jaar voor het derde jaar op rij de reis naar Lapland maken. En op Lizette, met wie ik op de lagere school in Maasbracht heb gezeten, en Helie en haar man. Met Helie heb ik in mijn jonge jaren gehandbald in Grathem. En op een oud-gemeentesecretaris die al vorig jaar had willen komen, maar toen door een zeer heftige griep het bed moest houden. Maar natuurlijk verheugen we ons ook op alle nieuwe gasten.

Eerst wil ik jullie bijpraten over mijn gezondheidscheck. op 21 oktober s ochtends om 8.00 uur was ik aanwezig in het ziekenhuisje in Sorsele voor mijn gezondheidscheck omdat ik in oktober 60 jaar was geworden. De bedoeling is dat je nuchter bent omdat er bloed geprikt wordt. Ik dacht dat dat geen probleem kon zijn, omdat Frans en ik, zoals we dat jaarlijks doen, vanaf vrijdag 18 oktober bezig waren met onze jaarlijkse citroensapkuur waarbij je 10 dagen niet mag eten, en alleen ahornsiroop en citroensap met water drinkt. Het was daarom wel een verrassing voor me dat allereerst de bloeddruk veel en veel hoger lag dan normaal en ten tweede had ik een veel te hoge glucose waarde. De verpleegster vroeg namelijk of ik diabetes had. Toen pas viel het kwartje dat de citroensapkuur alles toch behoorlijk in de war had gebracht. De bloedtest op de andere waarden (o.a. bloedvet) zou dus ook wel heel afwijkend zijn van normaal. Met de verpleegster sprak ik af, dat ik 11 november zou terugkomen om de gezondheidscheck helemaal over te doen. Zo gezegd zo gedaan en zo zat ik maandag 11 november weer in alle vroegte in Sorsele in de wachtkamer. Dit keer was de glucose in elk geval normaal, maar de bloeddruk was nog steeds een stuk hoger dan thuis. Ik verklaar het omdat het toch spannend is in het ziekenhuis t.o.v. thuis. Op maandag 25 november a.s. krijg ik de uitslag van alle onderzoeken. Ben benieuwd. Wordt vervolgd.

De bouw van de keuken ging goed. Frans heeft er echt gevoel voor en ik ben goed in het opruimen van rommel, karton, plastic enz. We hadden van vriend Per een ijzeren ton geleend en vuurtje stoken is altijd al een hobby van me geweest. Als we ooit een boek schrijven over onze leven in Zweden met allerlei annecdotes, dan komt het verhaal van de keuken er ook in. Het zit namelijk zo: We hadden in april een oven besteld van 90 cm breed en daarbij hoorde een afzuigkap en een glazen plaat bij. Alles in de kleur zwart. Het hele pakket hadden we zolang in de buitengarage gestald. Net voordat we op vakantie gingen haalden we eind september het ovenpakket naar binnen zodat we na de vakantie direct zouden kunnen starten. Wat bleek? De glazen plaat voor achter de oven was niet 90 maar 100 cm en was dus te breed omdat de andere glazen plaat boven het aanrecht precies was gemaakt op de 90 cm ovenplaat en die zouden dus op elkaar moeten aansluiten. Wij dus gebeld met het bedrijf en ze zouden een nieuwe sturen. Met een gerust gevoel gingen we op vakantie. We boden nog aan de plaat van 100 cm persoonlijk met de camper langs te brengen in Götenborg, want daar kwamen we toch dicht in de buurt en dan de plaat van 90 cm mee te nemen, maar het bedrijf gaf aan dat dit niet nodig was. Ze zouden een nieuwe opsturen. Toen we op 14 oktober terugkwamen van vakantie was er geen nieuwe plaat. Frans dus gebeld naar het bedrijf en zij zouden het uitzoeken. Een week ging voorbij en nog steeds geen glazen plaat. Inmiddels waren we zover gevorderd met het opbouwen van de keuken, dat we toch wel graag het gat achter de oven wilden vullen met de zwarte plaat. Volgens de expediteur moest de plaat toch ergens voor uitlevering bij een expediteur liggen. Ik dus naar Sorsele en daar persoonlijk bij Busgoods, het bedrijf dat normaal uitlevert, of de plaat daar lag. Nee. Ook de Ica-winkels in Sorsele, Blattnicksele en Gargnäs hadden geen glazen plaat gekregen. Na weer een paar dagen van bellen en vragen nog steeds geen plaat, tot Frans de chauffeur aan de telefoon had die de plaat bij ons bezorgd had. Hij wist exact te beschrijven waar hij was geweest en hij gaf aan dat hij de plaat rechts naast de oprit op een pellet had achtergelaten. Frans, terwijl hij de chauffeur aan de telefoon had, naar buiten en jawel daar lag inderdaad een kleine pellet. De zwarte glazen plaat lag aan de onderkant van de pellet en door de sneeuw die inmiddels was gevallen hadden we die pellet niet gezien. Wij dus zo blij als een kind. Frans met de plaat naar binnen en eerst de plaat laten ontdooien en drogen, want die lag dus al een week of 3 buiten in de kou en sneeuw. Vol verwachting had Frans de lijm op de achterkant van de plaat gedaan en wilde de plaat achter de oven plaatsen. Wat dacht je wat? De plaat was weer 100 cm 🙂  Het werkte wel op onze lachtspieren, maar leuk is anders. Frans weer gebeld. Het bedrijf zou weer, nu dus voor de derde keer, een goede plaat opsturen. Wij weer een paar weken gewacht en weer blij toen uiteindelijk het bericht kwam, dat de plaat bij de Ica winkel in Gargnäs was afgeleverd. Frans op zaterdag 9 november naar de winkel en vol verwachting naar huis. Nu was het goed gegaan, want op het karton stond immers 90 cm. We konden onze ogen niet geloven dat de plaat weer 100 cm breed was. Wat bleek nu? In Engeland waar de oven en paketten worden geproduceerd, hadden ze bij het omrekenen van inch naar cm op elk karton de fout gemaakt door op 100 cm brede platen een karton van 90 cm te doen. De firma gaf aan, dat ze nu de firma in Engeland aansprakelijk stelden voor het fout leveren van de platen en dat het wel ff kon duren voordat er een goede plaat zou komen. Inmiddels is onze keuken dus al een dikke maand klaar en we willen niet meer wachten. We hebben de firma die de andere glasplaat boven het aanrecht heeft geleverd de opdracht gegeven een glazen plaat van 90 cm te sturen en die gaan we zelf zwart verven. Jullie moeten dus nog ff wachten op foto s van de keuken. Wordt vervolgd.

In elk geval heeft het bouwen van een nieuwe keuken nog een groot voordeel gehad. We hebben de oude keuken opgebouwd in onze garage en dan ben je genoodzaakt om flink op te ruimen en dat hebben we gedaan. Mijn God, wat een rommel verzamelt een mens toch.

Op 9 november hadden we een etentje georganiseerd voor onze buren Sarah en Per aan de ene kant en Karin en Roland aan de andere kant. En we hadden de vrouw die de huskyfarm heeft in het dorp, Daniella, uitgenodigd met haar nieuwe vriend. We hadden een vis- en een vleesgerecht geserveerd en samen met een lekker wijntje en biertje was het een gezellige avond, waarbij we ook onze nieuwe oven goed hebben kunnen testen.

Ook ga ik regelmatig op bezoek bij Irma. Irma woont al haar hele leven in ons dorp en ze is 94 jaar. Ze woont nog steeds in het huis waar ze geboren is en de laatste tijd sukkelt ze erg met haar gezondheid, wat gelet op haar leeftijd niet zo gek is natuurlijk. Ze voelt zich erg eenzaam en is altijd erg blij met mijn bezoekjes. Ik loop gemiddeld elke 2 weken bij haar binnen en vertel een uurtje over waar we zo al mee bezig zijn en Irma vertelt over vroeger. Ik neem ook altijd een eenvoudig kadootje voor haar mee. We hebben een fijne band samen en ik ben blij dat ik haar een beetje blij kan maken met mijn bezoekjes.

We zijn veel bezig met het project Catch & Release waarbij we mensen coachen in het opzetten van een bedrijf in vistoerisme. Frans is voor een echtpaar uit het dorp die een camping willen starten langs de rivier Vindelälven de website aan het bouwen. Onze Belgische vriend Jonas wil ook een bedrijfje starten en hem helpen we met de gehele organisatie van het in laten schrijven van zijn bedrijf en het aanmelden bij Skatteverket (de Zweedse belastingdienst). Weer een ander bedrijf in Ammarnäs heeft hulp nodig bij het maken van paketten voor de buitenlandse markt, zoals o.a. Nederland. Heel erg leuk om onze kennis en ervaring zo op andere mensen over te brengen.

Zoals jullie weten ga ik nu al voor het zesde jaar op rij naar de vakantiebeurs in Utrecht. Voor Gold of Lapland heb net als andere jaren de paketten van de Zweedse bedrijven vertaald in het Nederlands. Op 15 januari a.s. vlieg ik naar Nederland en kom 20 januari terug.Hopelijk komen weer veel vrienden en bekenden naar de stand. In elk geval spreken mijn vriendin Vanessa en ik weer met elkaar af. Lekker bijkletsen en lachen.

Ook heb ik nog een aantal bestuursvergaderingen van Gold of Lapland gehad. We zijn nog volop bezig met het strategisch proces en ik ben binnen het bestuur de trekker. Apropos trekker: afgelopen woensdag zijn we met de aanhanger 🙂 naar de milieustraat in Gargnäs geweest en hebben alle rommel die we de afgelopen jaren bij elkaar hebben verzameld weggebracht. De milieustraat is 1x per week open en omdat het afgelopen week flink gesneeuwd heeft kostte het wel even moeite om de stalen deur van de milieustraat open te krijgen. Er lag een pak van 60 cm sneeuw.

Morgenvroeg om 6.00 uur vertrekken we naar Skellefteå voor de laatste grote inkopen voor het winterseizoen. We gaan de keuken en kamer opnieuw behangen en naast de ramen en deuren willen we nieuwe lijsten maken en verder de vensterbanken vervangen. Ook hebben we nieuwe gordijnen voor in de keuken besteld. We maken het dus lekker fris.

Een van de leukste dingen heb ik tot het laatst van dit blog bewaard. Jullie weten dat dieren ons na aan het hart liggen. De winters zijn hier hard en veel dieren kunnen dan wat extra steun gebruiken. Zo voeren we natuurlijk de vogels en eekhoorns bij ons eigen huis en het huis Tores. Verder plaatsen we elke dag voer buiten voor de zwerfkatten. En we hebben een heuse shelter gebouwd voor de reetjes. We hebben de shelter gevuld met stro en hooi en we plaatsen twee keer per dag, ’s ochtends en voor de avond een bak wildvoer. En die wordt goed bezocht zeg! We hebben namelijk een åtelkamera geplaats, een buitencamera dus, die elke beweging registreert en op een digitale kaartje vastlegt. Elke ochtend kijken Frans en ik naar alle reetjes die de shelter bezoeken en er komen eten en we schatten dat het inmiddels zo’n 10 dieren zijn die zich wel thuis voelen in de shelter. Wat ontzettend leuk om iets terug te kunnen doen voor de dieren. You cant help all the animals in the world, but help the once you can.:)

En zo zijn veel dingen in het leven glashelder: De dieren voeren om hen te helpen de koude lange winter door te komen, aandacht te hebben voor een oude vrouw die zich eenzaam voelt, mee te doen met de mogelijheden die je krijgt in Zweden om je gezondheid te laten checken, en om gasten en vrienden hier een onvergetelijk Laplandavontuur te laten beleven. Het leven is helder, glashelder, net zoals de glasplaat waar we nu al maanden op wachten 🙂

Het ga jullie goed. Blijf blij en gezond. Tot een volgend blog.

Paula

Het was wel ff schrikken: Mijn laatste blog is van 17 augustus en dat betekent dat ik voor het eerst in 5 jaar in gebreke ben geleven om elke maand een blog te schrijven 🙁 Laat ik het erop houden dat we het sinds mijn laatste blog nogal druk hebben gehad met van alles en nog wat. Zo is op 3 september onze nieuwe keuken met apparatuur geleverd. Naast luiken en lades, een ijskast en diepvries, vaatwasser,  magnetron, een hele lading dus. We hebben alles zolang opgeslagen in de garage, want we hadden toen nog gasten in huis, 2 gezellige mensen uit Oostenrijk en een Duitser. Maar het opbouwen van de keuken moest nog ff wachten. Frans is met onze visvriend Freddy op 5 september naar het bedrijf Open Lappland in Ajaur gegaan, een plaatsje op zo’n 100 km bij ons vandaan. Jullie weten dat Frans en ik zijn aangewezen als coach voor bedrijfjes die iets willen opzetten met vistoerisme en een van de bedrijfjes die we gaan helpen is Open Lappland in Ajaur. Dit bedrijfje wordt gerund door 2 jonge Franse mensen, die naar hier geëmigreerd zijn, samen met hun 4 kinderen. Met de boot en de dieptemeter hebben Frans en Freddy het meer in kaart gebracht, waar Open Lappland hun vistoeristen wil laten vissen.

Op 7 september ben ik om 8.00 uur met het vliegtuig van Umeå naar Stockholm gevlogen waar de jaarlijke Zweedse Animal Rights March werd gehouden. Omdat ik al om 7.00 uur die zaterdag aanwezig moest zijn op de luchthaven Umeå heb ik de avond tevoren overnacht in een hotel In Umeå. Ik was om 9.00 in Stockholm en tijdens de mars van 12.00 uur tot 15.00 uur in het centrum van Stockholm heb ik in de stromende regen, met nog 600 andere mensen, gestreden voor de rechten van dieren. Om 18.00 uur had ik de vlucht terug naar Umeå en na een autorit van dik 3 uur – want het was erg mistig – kwam ik om 24.00 uur moe maar voldaan weer thuis aan, waar Frans op me wachtte 🙂 De laatste gasten van het visseizoen – traditiegetrouw 2 Duitsers Kurt en Asley – zijn op 14 september naar huis vertrokken.  Frans werd 15 september om 4.00 uur wakker en vond het tijd de huidige keuken te gaan slopen. De dagen erna heeft Frans de stopcontacten voor de nieuwe keuken aangelegd en alvast een deel van de nieuwe keuken opgebouwd. De oude keuken hebben we in de garage opgebouwd en daar kunnen we een boel spullen in opbergen. Opgeruimd staat netjes! Na een paar laatste verplichtingen op 17, 18 en 19 september zijn we op 20 september vroeg met onze camper vertrokken richting Nederland voor ons jaarlijkse familiebezoek.

We hadden op 25 september s ochtends 7.00 uur de boot van Varberg (Zweden) naar Grenå (Denemarken) geboekt, maar zoals altijd waren we weer veel te vroeg – dit keer op 23 september –  op de camping in Varberg, waar we steevast staan voordat we de overtocht met de boot maken. We besloten de boot om te boeken naar 24 september en zo was het dat we op 24 september om 11.30 uur met de camper van de boot in Denemarken afreden. Het stuk autoweg in Denemarken was al aardig druk, maar toen we in Duitsland kwamen werd ons vakantiegevoel direct de kop ingedrukt.  Wat een ongelooflijke drukte en een enorme hoeveelheid vrachtwagens. Overal waar je keek, op de weg, maar ook op de parkeerplaatsen. Er was nauwelijks ruimte om onze camper te parkeren. Dit is het gevolg van onze consumptiemaatschappij. Bestellen achter de computer gaat simpel en snel, maar het moet natuurlijk ook allemaal geleverd worden. Duitsland is verder natuurlijk een land dat heel centraal ligt tussen al de andere Europese landen en zodoende ook een doorgangsroute is naar andere landen en delen van de wereld.

Op 25 september in de late namiddag waren we op de camping in Ransdaal, waar we ook vorig jaar gestaan hadden. We namen hetzelfde plekje als vorig jaar in en installeerden onze stoelen en tafel onder de luifel. s Avonds werd gezellig bijgepraat met de ouders, zus en vriend van Frans. Natuurlijk waren er lekkere frietjes met braadharing. Kan niet missen.

De dag erna gingen we met de camper op bezoek bij vrienden die ons in 2021 in de winter voor de derde keer komen bezoeken. Na een nacht bij hen op de oprit  geslapen te hebben – natuurlijk in de camper 🙂 –  kochten we de morgen erna eerste een bloemetje in Maasbracht voor bij de urnenmuur van mijn ouders. Ook hebben we een kaarsje aangestoken en ff gebeden. Toen ging het naar mijn tante Tinie in St. Odilienberg. Ze had voor een echte verrassing gezorgd, want tegen 11.00 uur ging bij haar de bel en stonden twee lieve nichten voor de deur, Odi en Paula, die ik, ik schat zo n 20 jaar, niet meer had gezien. We hebben verhalen van vroeger opgehaald en het was een warm weerzien. Tante Tinie had heerlijke aspergesoep en spagetthi gemaakt. Met het buikje vol gingen we rond 14.00 uur weer richting de camping in Ransdaal. De weken erna stonden in het teken van omgang met familie. Met de ouders van Frans, de zus en vriend, en de broer met zijn vrouw, hebben we een aantal keren lekker uit gegeten. Het was erg gezellig. Op mijn verjaardag op 11 oktober zijn we, net als vorig jaar, gaan eten bij de Chinees in Voerendaal, waar Frans en ik een tijd gewoond hebben. Verder hebben we nog 4 nieuwe banden op de camper laten zetten, omdat Frans het niet helemaal vertrouwde met de banden die er nog maar een jaar oplagen en waar we pas 17.000 km. mee gereden hadden. Verder hebben we nog een echtpaar bezocht dat volgend jaar voor de derde keer een winter in Lapland doorbrengt en hebben we een bliksembezoek gebracht aan onze buurtjes van vroeger in Voerendaal.

Op 12 oktober zijn we in alle vroegte om 3.00 uur begonnen met de lange rit huiswaarts. We hebben die zaterdag de hele dag doorgereden en om 15.00 uur waren we in Frederikshaven (Denemarken) waar s avonds om 22.00 uur de boot terug naar Göteborg zou vertrekken. Na een rustige overtocht waren we rond 1.30 uur middernacht in Göteborg en voelden we ons direct al weer thuis. Wat ons direct opviel was dat er in verhouding tot Duitsland en Nederland, zeer weinig verkeer op de weg was. Op de parkeerplek waar we om 4.00 uur stopten om een paar uurtjes te slapen, stonden we helemaal alleen, waarbij de overvolle parkeerplaatsen in Duitsland in schril contrast stonden. De 2 dagen erna 13 en 14 oktober heeft Frans flink doorgereden en  14 oktober rond de middag passeerden we het bordje “Lapland”. Er was nauwelijks verkeer op de weg en het voelde alsof we op vakantie waren 🙂 We voelen ons gezegend in een gebied te mogen wonen waar je zo n gevoel van vrijheid en rust ervaart.

Vandaag hebben we de winterbanden op de kleine Tiguan gelegd, omdat ik morgen met de auto de weg op moet. Ook heeft Frans het aanrecht van de oude keuken in de garageruimte opgebouwd. Daar kunnen we straks als de nieuwe keuken is geplaatst klusjes doen die zich niet lenen voor in de nieuwe keuken. Frans heeft er ook een kraan geplaatst. Naast visgids en sneeuwscootergids, is Frans ook loodgieter, electricien, en timmerman. Handige man! Ik ben trots op hem.
Morgenvroeg ga ik richting Åmliden, waar een vergadering plaatsvindt van Gold of Lapland. We praten dan o.a. over de vakantiebeurs in Nederland in januari 2020. En voor het overige staan de komende weken in het teken van het opbouwen van de nieuwe keuken. We zien er naar uit om die klus met zijn tweetjes te mogen doen. Vrijdag a.s. hebben we nog een etentje met onze buren Sarah en Per. Maandag brengen we de camper naar Umeå naar de winterstalling. Hopelijk hebben we voordien nog mogelijkheid om hem van buiten schoon te maken. Het vriest nu namelijk al continue. Vanaf dinsdag is het dan voorlopig gedaan met eten. Onze jaarlijkse reinigingskuur staat op het programma waar we 10 dagen lang zoet mee zijn. Die dinsdag heb ik s ochtens om 8.00 uur een afspraak in het ziekenhuis in Sorsele voor de gezondheidscheck. Omdat ik 60 jaar ben geworden ben ik nu aan de beurt. Ben benieuwd hoe ik ervoor sta.

De uitslag volgt in een volgend blog. Blijf gezond en blij.

Paula