Tweede kerstnacht 2013 vertrokken Frans en ik met onze katten Elton en Bartje naar Zweeds Lapland om daar samen ons nieuwe leven te gaan leven. Nu, ruim 6 jaar later, een mooi moment om de balans op te maken en de vraag te beantwoorden: was het een goede stap?

Als gemeentesecretaris werd ik ingevlogen bij gemeenten die de organisatie in beweging wilden brengen. Dit betekende voor medewerkers een andere manier van werken, meer vanuit de vraag van de burger. Uiteindelijk was bezuinigen een belangrijke drijfveer. Ik kan me herinneren dat de laatste gemeente waar ik gewerkt heb 150 medewerkers had met 7 leidinggevenden, wat betekende dat er onderhand meer opperhoofden dan indianen waren 🙂 Een andere manier van werken betekende dat ook kritisch moest worden gekeken naar de competenties van mensen. Zit de juiste man en vrouw op de juiste plek? Soms moesten moeilijke beslissingen worden genomen door mensen andere functies aan te bieden en soms moesten mensen zelfs ontslagen worden. En dat was de taak van de gemeentesecretaris natuurlijk handelend vanuit de opdracht van het college van burgemeester en wethouders. De baan van gemeentesecretaris was voor mij de kroon op mijn carrière. De hoogste functionaris binnen de gemeente, die de lakens mocht uitdelen. Als persoon ben ik zeer direct en recht door zee, niet al te diplomatiek en ik houd niet van treuzelen. Snelheid van handelen, en daardoor soms impulsief, zit in mijn genen.  Al deze eigenschappen heb ik van mijn lieve vader Lei meegekregen en Frans noemt me nu nog regelmatig “Leike”.  Ik kan me voorstellen dat ik daardoor bij gemeenten de bijnaam The Iron Lady kreeg. Medewerkers wisten hoe laat het was als het college mij invloog bij gemeenten en menigeen heeft toen al, zonder dat ze überhaupt met mij kennis hadden gemaakt, het angstzweet in de bilnaad gehad 🙂 Ik kan me voorstellen dat mensen voor wie ik vervelende beslissingen heb genomen, mijn bloed, misschien wel tot de dag van vandaag, kunnen drinken. Het belang van de organisatie en uiteindelijk het belang van de burger is voor mij echter altijd belangrijker geweest. Ook bij die vervelende beslissingen heb ik altijd getracht eerlijk te zijn.

Hoe anders ziet mijn leven er nu uit. Mijn belangrijkste taak is samen met Frans het runnen van ons toeristisch bedrijf Laplandtime. In de zomer zitten we volgeboekt met vissers en in de winter met sneeuwscootergasten. Met name het samen zijn is het allerbelangrijkste voor ons. We kunnen het erg goed met elkaar vinden en hebben ieder vanuit zijn ervaringen en sterke kanten, een eigen rol in ons bedrijfje. Ik ga over de keuken en zorg ervoor dat mensen lekker kunnen eten. Als mijn ouders zouden weten dat ik verantwoordelijk was voor de maaltijden van de gasten zouden ze zich omdraaien in de urn.  In Nederland was koken wel het laatste wat mijn interesse had, ook omdat het lange werkdagen waren en dan niet veel tijd over was om lekker en gezond te koken. Een andere belangrijke taak is het schoonhouden van de accommodaties. Ook maak ik regelmatig sneeuwscootertochten met onze gasten en zorg ik voor transfers naar de luchthavens en de huskyfarm. Ik hoef nu geen functioneringsgesprekken met gasten te houden. Eerder zij met mij 🙂 Het gasten naar de zin maken en hen lekker verwennen met een onvergetelijke vakantie is mijn belangrijkste doel. Nu komen de eigenschappen van mijn lieve moeder Soffie, die ik georven heb, goed van pas!

Met name de laatste jaren ben ik ook als mens veranderd. Veel meer als in Nederland houd ik me bezig met de natuur en de dieren. Volgers van mijn blog weten dat ik dierenleed in welke vorm dan ook verafschuw en hiervan echt van slag kan zijn. Dit komt waarschijnlijk ook omdat we nu wonen in zo n overweldigende prachtige natuur met prachtig dierenleven heel dicht in de buurt, waardoor de berichten en verschrikkelijke beelden en videos in schril contrast staan tot het leven hier in Lapland. Veel meer dan vroeger in mijn drukke leven in Nederland sta je er nu bewust bij stil. Wat kan ik bijdragen? Je kunt helaas niet alle dieren redden die het niet goed hebben, maar help de dieren die je kunt helpen.Zo ben ik vegetarisch gaan eten en gebruik ik zo weinig mogelijk zuivelproducten. We hebben een stalletje voor reetjes gebouwd die we tijdens de wintermaanden voeren en elke nacht bezoeken zo n 10 reetjes de shelter. Verder verzorg ik een aantal zwerfkatten door ze te voeren en hebben we een onderkomen gebouwd. En natuurlijk voeren we de vogels en eekhoorntjes. En ik ben lid geworden van een aantal dierenrechtenorganisaties. Het zorgen voor dieren loopt als een rode draad door mijn leven. Vroeger nam ik zwerfkatjes en hondjes mee naar huis en vertroetelde ze lekker. Die drang om voor dieren te zorgen en goed voor ze te zijn is hier in Lapland nog sterker geworden. Ik voel me nu dan ook vaak de Robin Hood van de dieren. Echter, het feit, dat ik niet alle dieren kan helpen, maakt me onrustig en heel erg verdrietig. Dat heeft ook te maken met de persoon die ik ben. Ik wil aan de touwtjes kunnen trekken en dingen kunnen beïnvloeden. Daar waar dit niet kan levert dat onmacht op en daarvan word ik onrustig.

Heeft Lapland datgene gebracht wat ik me ervan had voorgesteld? Rust, innerlijke bezinning over de echt belangrijke dingen in het leven, een andere manier van leven samen met Frans, en mensen gelukkig maken. Als ik op dinsdagmorgen in onze keuken het eten voorbereid voor de gasten, een sneeuwscootertocht maak, of mensen met de auto naar de huskyfarm of de luchthaven breng. verschijnt er vaak een lach op mijn gezicht. Dan denk ik terug aan de collegevergaderingen op de dinsdagmorgen, waarbij collegeleden, gevoed vanuit ontevreden medewerkers, kritische vragen stelden aan de gemeentesecretaris over hun eigen genomen besluit om de organisatie te veranderen 🙁 De transformatie van Iron Lady naar de Robin Hood bevalt me goed.

We zitten midden in het winterseizoen en het is lekker winter in Lapland. Vandaag is het met – 15 graden en zon lekker vertoeven buiten. In januari hadden we een gezin op bezoek, vader, moeder, zoon en dochter en we hebben het leuk gehad samen. Afgelopen week is het echt koud geweest met zonovergoten dagen en onze 4 gasten uit Goeree Flakkee hadden het reuze naar de zin. Ook was een samengestelde groep van 5 mensen op bezoek met enkele bekenden. Met Lizette had ik vroeger op de lagere school in Maasbracht gezeten en zij had 2 vriendinnen meegenomen. Zij verbleven met zijn drietjes in het huisje Tores. Helie en haar man Marco maakten het gezelschap compleet en zij woonden op de bovenverdieping van ons huis. Helie, en haar zus Francien, kende ik van vroeger van het handballen.

Ik kan met een woord zeggen dat we een fantastische Boomerang week hebben gehad. We hebben namelijk met zijn allen de Boomerang App ontdekt die je op de telefoon kunt installeren en grappige effectvideos kunt maken. Het was een week waarin we heeeeel veel gelachen hebben. Bedankt voor de leuke tijd! Vanaf zondagavond hebben we 2 vaders met hun zonen op bezoek en Frans is vandaag de laatste dag met de sneeuwscooters op pad.

Met Frans zijn been gaat het een stuk beter. Sinds hij bezig is met de digitale fysiotherapie gaat het echt goed. Hij doet elke dag trouw de oefeningen die worden voorgeschreven en hij gaat goed vooruit. Het been en de heup is een stuk minder stijf en het lopen gaan ook een stuk beter. Loat goan!

Zo, nu heb ik een meer persoonlijk blog geschreven en ik hoop dat het leuk was om dit te lezen. Tot een volgend blog.

Lieve groetjes

Paula

Op 11 november s morgens vroeg om 8.00 uur was ik weer in Sorsele voor de bloedafname voor mijn gezondheidscheck i.v.m. mijn 60 jaar. De vorige check was mislukt omdat ik toen volop bezig was met de citroensapkuur en de bloedwaardes onbetrouwbaar waren. Op 25 november had ik een afspraak bij de diabetes sköterska, de diabetes verpleegster, voor het bespreken van de resultaten. Ik was tevreden met het resultaat. Voldoende beweging, gezond eten, goede bloedsuiker, geluksgevoel, niet roken, cholesterol. Op 12 december zijn we naar Ammarnäs gereden, een bergdorpje op zo n 150 km bij ons vandaan. Daar woont Urban en Urban heeft een viskamp met hutjes en hij doet ook mee in het project van Catch & Release waarin Frans en ik coach zijn. Na een aantal jaren van problemen in de familie wil Urban er nu weer vol tegenaan en zich concentreren op de buitenlandse markt. Frans helpt hem met het uitbreiden van zijn website en we gaan ook teksten vertalen voor de Nederlandse markt. Leuk om mensen te kunnen helpen met de ervaring die wij de afgelopen jaren hebben opgedaan.

Op 13 december was ons jaarlijks kerstetentje met onze buren Sarah en Per en voor deze gelegenheid hadden we Jens, de man die voorheen de eigenaar was van de huskyfarm in ons dorp, en zijn nieuwe vriendin, ook een Sarah, uitgenodigd. We hadden de steengril nog eens uitgehaald en het was een gezellige avond. Om 1.00 uur ging iedereen moe maar voldaan huiswaarts. De maandag erna kwamen de eerste gasten van het winterseizoen. Een Belgisch echtpaar, die de roots in Italië hadden. Masimiliano, we mochten hem Massimo noemen, en zijn vrouw Ida. We hebben een erg gezellige week met zijn viertjes gehad. Ook onze Bart heeft erg genoten van het gezelschap van vooral Massimo. Hij week niet van zijn zijde. Ze kwamen als gasten en gingen naar huis als vrienden. Omdat we maar met zijn viertjes waren hebben we het winterseizoen rustig opgestart.

Daarna was het tijd voor een familie van zes, vader en moeder, die onze vrienden zijn, en hun twee zoons en aanhang. De omstandigheden in die week waren optimaal. De bomen hingen vol met sneeuw en de takken bogen diep door onder het gewicht. De scooterpaden waren goed te berijden. We hebben een erg gezellige tijd gehad en veel gelachen. We zijn gaan sneeuwscooteren met zijn allen en ook zijn ze een dag met de geweldige huskies op pad geweest en ze hebben een Same en zijn rendieren bezocht. Kerstavond hebben we samen gevierd, eerst een lekker etentje en daarna met zijn allen aan de grilplaats. Bedankt voor een fijne week! En wie weet. Tot ziens in ons mooie Lapland!

Frans is via een app bezig met oefeningen voor de artrose in zijn heup. Hij krijgt iedere dag oefeningen die hij moet doen en ook neemt een fysiotherapeute contact met hem op om te bespreken hoe het gaat en hoe hij de kracht en souplesse in zijn been verder kan verbeteren, enerzijds om minder pijn te hebben o.a. bij het sneeuwscooteren, en anderzijds om de stijfheid in zijn been tegen te gaan. Elke 2 weken krijgt hij een testje om te beoordelen of hij vooruitgaat. En de eerste test ging hem goed af. Hopelijk gaat het steeds beter en kunnen we zo, in elk geval voorlopig, een heupoperatie voorkomen.

Daarna kwam er een echtpaar. 2 Jonge mensen van rond de 30 jaar die in het huis Tores verbleven. Ze hebben oud op nieuw samen in de Lapse badtunna gevierd. Eigenlijk zou er nog een echtpaar komen. Zij hadden geboekt op de vakantiebeurs in Utrecht vorig jaar. Helaas moesten zijn afzeggen i.v.m. gezondheidsproblemen. Zij waren geattendeerd op ons door een vriend, die in 2016 hier was geweest. De mond op mond reclame heeft zijn werk weer gedaan! Met Lotte en Armando hebben we een super leuke tijd gehad. Twee positieve rustige mensen, met wie we leuke gesprekken hebben kunnen voeren. Maybe we will meet again!

Met Irma, de vrouw in het dorp van 94 jaar, gaat het helaas niet zo goed. Ze is al een aantal keren opgenomen in het ziekenhuisje in Sorsele omdat ze niet goed eet. Ze is vergeetachtig aan het worden en kan eigenlijk niet meer alleen wonen en voor zichzelf zorgen. Zo n 4 x per dag komt de zgn. hemtjänst, de thuiszorg, om haar te douchen en eten brengen. Ze blijven steeds maar eventjes, zegt Irma, en daarna is ze weer erg eenzaam. Ze vindt het altijd fijn als ik kom en ze zegt, dat ik de enige in het dorp ben die om haar geeft. Dat is natuurlijk niet zo, want Karin en Roland, onze buren, lopen ook dagelijks bij haar binnen. Eigenlijk zou ze niet meer alleen kunnen wonen.  Er is echter een wachtlijst dus ze kan niet zo 1,2,3 geplaatst worden. Ja, ook dat is Lapland.

Vanavond laat komt een groep van 5 vrienden met de auto en zij hebben morgen een sneeuwscootertocht. Maandagochtend vliegen ze dan nog een paar dagen naar Stockholm. Volgende week dinsdag 14 januari vlieg ik ’s ochtends om 9.50 uur van Skellefteå naar Stockholm en van daaruit naar Amsterdam waar ik om 18.15 uur aankom. Dan met de trein naar Utrecht en daar blijf ik dan een volle week om voor de zesde keer op rij op de vakantiebeurs te staan in de stand van Gold of Lapland. Dit jaar heeft Gold of Lapland een eigen stand en we hoeven deze dus niet te delen met andere bestemmingen in Lapland. Verder heeft Gold of Lapland tijd gekocht in het zgn. Theater. Ik zal daar elke dag namens alle bedrijven een presentatie houden van zo n 30 minuten over onze regio en over alles wat mensen hier kunnen ondernemen. Leuk om te doen! De stand van Gold of Lapland is in hal 10. Leuk om elkaar daar te treffen. Ik ben benieuwd of de vaste bezoekers aan de stand dit jaar ook weer van de partij zijn? Ik verheug me erop om mijn vriendin Vanessa weer te zien. 

Vanaf 22 januari gaat het dan echt loos, zoals we dat in Limburg zeggen. Vanaf dan hebben we continue gasten tot en met de eerste week van april. We starten nu dus rustig op en dan geven we vol gas. Net zoals met sneeuwscooteren eigenlijk! 🙂

Blijf gezond en tot een volgend blog.

Paula