Na het overlijden van onze Siamees Elton in juni 2014 zochten we een nieuw maatje voor onze Oosters korthaar Bart. Na lang zoeken werden we via een foto op facebook direct tot over onze oren verliefd op Prins Lear. Prins kwam van ver, Leksand, zo´n 800 km zuidelijker. Geboren uit moeder Stina, die vrijwel direct na de geboorte was overleden. Prins was door de vorige eigenares opgevoed met melk en rundvlees met slagroom erdoorheen. Hij was dol op alles waar suiker in zat, en zo kreeg hij de bijnaam Socker Connie, vertaald Suiker Connie. Prins was een echte Siamees die altijd alles heel goed wilde doen. Als hij buiten was met Bartje en Frans riep één keer dan kwam hij direct al galopperend naar Frans toe en keek dan vol verwachting met een blik “Heb ik dat niet goed gedaan baasje?”. Prins kon eten als een bootwerker. S’ ochtends bij het opstaan zat hij steevast voor onze slaapkamerdeur en met een hard “maiow” liet hij merken dat na een nacht zonder eten het hoog tijd werd dat de blikjes kattenvoer te voorschijn werden gehaald. Hij at soms 3 blikjes in een keer op en als zijn bordje dan leeg was meldde hij zich door het bordje de hele kamer door te gooien.
Afgelopen voorjaar begon Prins zo nu en dan te hoesten. Het bezoek aan de dierenarts resulteerde in een ontwormingskuur. De dierenarts hoorde namelijk niets vreemds aan longen of hartje en hoesten was vaak een teken dat het tijd werd voor de ontworming. Was dat maar de reden geweest, maar gaandeweg werden de klachten van Prins serieuzer. Hij begon vaker te hoesten en op een bepaald moment werd zijn ademhaling sneller en onregelmatiger. Op 22 juli maakte ik weer de weg van ons dorp naar Lycksele naar de dierenarts. Er werden röntgenfoto’s van longen en van het hart gemaakt en daaruit bleek dat zich in de borstholte veel vocht had gevormd, reden voor zijn benauwdheid. Met een flinke lading medicijnen (antibioticum, ontstekingsremmer, vochtafdrijver en een pufje) gingen we huiswaarts. De weken daarna ging het beter met Prins en we hielden het erop dat hij bronchitis of astma had. Tijdens de controle-afspraak op 8 augustus werden er weer longfoto’s gemaakt en die toonden aan dat het vocht voor een belangrijk deel weg was. Ondertussen had ik veel gelezen over symptomen en ziektes en bij mij ontstond het bange vermoeden dat er toch nog iets anders, ernstigs, aan de hand was, zeker omdat Prins niet echt helemaal beter werd. Op verdenking van HCM, een ernstige erfelijke hartziekte, maakten Frans, Prins en ik op 19 augustus de 300km lange rit naar een gespecialiseerde dierenarts, die een echo van het hart kon maken. Onze vrees werd bewaarheid: Prins leed aan HCM. De ziekte was in een zeer vergevorderd stadium. Met een nieuwe lading medicijnen (bloedverdunners, nieuwe vochtafdrijvers) gingen we huiswaarts. Tot afgelopen vrijdag ging het goed met Prins. Hij at goed, wilde spelen, was attent, en wilde nog volop op pad rondom het huis met zijn maatje Bart. We hadden stiekem al hoop dat hij nog een tijdje bij ons zou blijven. Afgelopen zaterdagmiddag kwam de kentering. De ademhaling werd sneller en je zag dat hij onrustig was en zich niet goed voelde en wellicht ook pijn had. Gisteren hebben we als dag genomen om zeker te weten dat we Prins uit zijn lijden wilden verlossen. Toen vanmorgen geen verbetering te zien was hebben we het besluit moeten nemen Prins te laten inslapen.
Prins – of zoals we hem ook liefkozend noemden Piepertje, Piepelepoitje, Goudklompje – bedankt lieve trouwe vriend voor de jaren die we samen hebben gehad. Bedankt voor je vertrouwen, ook bij het innemen van de vele medicijnen, het pufje dat je ons altijd zo trouw liet toedienen, bij alle onderzoeken en het maken van de long- en hartfoto’s. We zijn dankbaar dat je vanmorgen in onze armen zo rustig bent ingeslapen. Bedankt voor je vriendschap, ook namens Bartje. We zullen je nooit vergeten lieverd.
