Wat is het toch een prachtige tijd van het jaar. Na de wat donkere maanden november en december laat de zon zich nu weer regelmatig zien. Er is zeer veel sneeuw gevallen en de bomen zijn bedekt met een dikke laag. De wereld is sprookjesachtig stralend wit en zeker als de zon schijnt waan je je in het paradijs. We voelden ons al bevoorrecht hier in Lapland te mogen wonen, maar zeker door de berichtgevingen over corona in de rest van de wereld zijn we gelukkig dat we hier ver van de bewoonde wereld kunnen schuilen.

In mijn laatste blog sprak ik nog de hoop uit dat het winterseizoen met onze gasten, anders dan het zomerseizoen, van start zou kunnen gaan. Niets is helaas minder waar gebleken 🙁 Al onze wintergasten hebben afgeboekt omdat er een negatief reisadvies vanuit Nederland voor het buitenland gold en geldt. We zouden oorspronkelijk starten met de eerste groep gasten op 7 december en half april zouden de laatste gasten huiswaarts keren. Er komt geen enkele gast deze winter. Het merendeel van de gasten komt nu volgende winter 2022 en we hebben een aantal mensen zelfs doorgeschoven naar winter 2023. Ook ons plan om met familie oud op nieuw hier in Lapland te kunnen vieren, is in het water gevallen. We hadden ons er zo op verheugd.

Net zoals in Nederland komt de vaccinatie nu echt op gang en we vertrouwen erop dat vóór de start van het aanstaande zomerseizoen in juni iedereen gevaccineerd is. We hopen zo dat het zomerseizoen van start kan gaan en dat we weer vele vissers hier in de overweldigende Laplandse wildernis het Onthaasten Puur mogen laten beleven. Frans verheugt zich erop weer aan de slag te kunnen!

Maar het is niet allemaal rampspoed hier in Lapland. We zijn gelukkig gezond en van corona is hier in ons dorpje, en eigenlijk in heel Lapland, nauwelijks iets te merken. Ander positief nieuws is dat het herstel van de heup van Frans zeer voorspoedig verloopt. Hij doet trouw elke dag zijn oefeningen en inmiddels traint hij al 45 minuten op de crosstrainer. Vooral het feit dat hij geen pijn meer heeft ervaren we nog elke dag als een wonder.

In november is het nieuw verwarmingssysteem geïnstalleerd, waar ik in mijn vorige blog over verteld heb. De maand januari is echt heeeel erg koud geweest en dan zou Frans zeker 2 x per dag de houtkachel hebben moeten vullen met kruiwagens met hout. Maar nu draaien we aan het knopje van de afstandsbediening en het is heerlijk behaaglijk warm in huis. Het was wel een flinke investering maar we zijn er heel erg blij mee.

De afgelopen maanden hebben we al eens kunnen oefenen hoe het is om straks gepensioneerd te zijn. Normaalgesproken staan we om 6.00 uur naast het bed als we gasten hebben maar nu is het regelmatig eerder 7.30 uur. We voelen ons dan echte pensionado’s. Frans bevalt het beter als mij, maar we moeten het nemen zoals het is. We gaan er regelmatig op uit met de sneeuwscooters en zo nu en dan vergezelt onze Belgische vriend Jonas ons. Het is gewoonweg heeeeerlijk om nu buiten te zijn. Sneeuwscooteren over bevroren meren en door sprookjesachtig besneeuwde bossen en onderweg komen we niemand tegen alleen elanden en rendieren. De zon laat zich nu al weer volop zien en de dagen lengen zienderogen.

De afgelopen maand zijn we trouwens heel druk geweest met timmeren. Zoals de trouwe lezer weet ontfermen we ons al een aantal jaren over de reeën die in de winter maar moeilijk voer kunnen vinden en onze hulp goed kunnen gebruiken. In november zijn we gestart met het geven van wildvoer, een soort pellets, en de vorig jaar zelf gebouwde voederautomaten deden weer prima dienst. Tot 3 januari……Een kudde rendieren, zo’n 10 stuks, ontdekten de voederautomaten en ze deden zich tegoed aan het wildvoer. Ze waren dag en nacht aanwezig op de voederplekken en aten met gemak op een dag 4 zakken voer, zo’n 80 kg. Maar het ergste was dat ze de reeën verjoegen. Rendieren kunnen over het algemeen genomen goed aan mos komen onder de sneeuw, en als dit niet meer mogelijk is dient de Same, hun baasje, hen bij te voeren. Het was dus de uitdaging om de kudde weg te krijgen en toch de reeën te voeren.

Eerst probeerde ik het met een ketel en een pollepel. Als ik een rendier bij de voederautomaat zag rende ik naar buiten, flink wat herrie makend met ketel en pollepel. De rendieren waren niet echt onder indruk van het lawaai dat ik maakte en kwamen zelfs gezellig naar me toelopen als ik weer met ketel en lepel op weg was om ze weg te jagen. 🙂 Op de website van de plaatselijke jagersbond ontdekten we een rendierzekere voederautomaat voor reeën en we besloten die te bouwen. Eerste week van januari werd het materiaal gekocht bij de houthandel in Lycksele en een dag later stond de nieuwe voerautomaat op zijn plek. Op de foto hieronder zie je de zgn. rendierzekering met schotjes waar reeën wel doorheen komen maar rendieren niet, aldus de jagersbond.

In het begin dachten we dat we het ei van Columbus hadden ontdekt, maar de rendieren waren zo inventief dat ze een manier hadden gevonden toch bij het voer te kunnen, namelijk door hun kop scheef te houden en met hun tong het voer naar voren te halen. Vanaf dat moment zijn we elke dag aan het timmeren geweest. Dan weer maakten we de afstand tussen de schotjes onderling kleiner en dan weer plaatsten we de rendierzekering verder af van de voersilo of weer dichterbij.

En steeds weer vonden de rendieren er iets op. Ze sloegen met hun poot op de hokken, zodat er korreltjes wildvoer naar voren rolden en ze die op konden peuzelen. Een van de rendieren die hierin zeer gedreven was, kreeg van ons de bijnaam Brutus. We kregen steeds meer respect voor de slimme rendieren en vonden eigenlijk dat ze het wel verdienden om lekker te kunnen smikkelen van het wildvoer. Probleem is echter dat rendieren de voederplek domineren en reeën niet toelaten. Het was ronduit sneu om te zien dat de reeën op afstand in het bos toe moesten kijken, terwijl de rendieren languit op de grond vóór de voederbakken gingen liggen. Op een bepaald moment hadden we een zodanige constructie bedacht, dat de rendieren er niet meer bij kwamen:) maar de reeën ook niet meer:( Vanaf hier was de oplossing niet meer ver weg. En toen hebben we zo lang geknutseld totdat de reetjes er weer bij konden. Dan weer zochten we het in de ruimte tussen de schotjes, dan weer in de opening waardoor het voer naar beneden viel, dan weer in de hoek van de schotjes of de ophanging van de voerbak. Uiteindelijk hebben we de oplossing gevonden en die zie je hieronder op de foto. Toch wel een verschil met de voederautomaat die de jagersbond had geadviseerd.

We hebben nu foto’s van onze automaat en ons hele verhaal aan de jagersbond gestuurd. Wellicht dat we nog meer reeën blij kunnen maken. Sinds 2 dagen zijn de rendieren nu weg en waarschijnlijk zijn ze verder getrokken op zoek naar voer. We hebben bij de voederbakken een wildcamera opgehangen en vannacht hebben we voor het eerst weer heel veel reeën bij de voederbakken gezien. Na een onrustige tijd voelen ze zich nu dus weer veilig en komen weer eten. Het zijn er naar schatting ongeveer 15. Zo fijn om de dieren te kunnen helpen!

16 November hebben we de urn met de resten van onze lieve kat Prins opgehaald, die op 31augustus overleden was. Prins staat nu, samen met de urntjes van onze katten Twinkel, Anjuly, Ice en Elton in de vitrinekast. Ik mis hem nog elke dag.

Zijn opvolgster Freja, een Balinees, is echt een schat. Met onze Bart is ze echte vriendjes en ze heeft in het leventje van Bart na het verlies van Prins weer vreugde gebracht.

Op 10 december hadden we een afspraak gemaakt voor de sterilisatie van onze Freja en dat was fout gegaan. De dierenarts die haar geholpen had vond het niet nodig dat Freja na de operatie een kap op kreeg om te voorkomen dat ze aan de wond zou gaan likken. In de auto op weg naar huis heeft ze waarschijnlijk al flink aan de hechtingen gelikt en gebeten en toen we na een rit van dik een uur thuis kwamen zagen we dat de wond was opengesprongen en dat er iets uithing. Een kort overlegje met de dienstdoende dierenarts leerde ons dat Freja dezelfde avond opnieuw geopereerd moest worden. De arme schat. Wij weer terug naar Lycksele en om 21.00 uur konden we Freja weer ophalen, die keer voorzien van een kap. De dagen daarna knapte ze snel op en gelukkig gaat het inmiddels prima met haar.

Voor de rest hebben we nog wat vergaderingen gehad van de toeristenorganisatie Gold of Lapland en Leader Vindelälven en Frans werkt nog aan de website van Orrkulla camping van een echtpaar uit ons dorp. Regelmatig kaarten we en af en toe zien we Sarah en Per, onze vrienden, met wie we een avond doorbrengen. Maar voor het overige zijn Frans en ik veel samen. Gelukkig kunnen we het goed vinden met elkaar. Hopelijk denkt Frans er ook zo over 🙂

Zo nu zijn jullie weer bij. Blijf gezond en blij. En tot een volgend blog.

Paula