Is een schone zaak….. En, zoals degenen die me kennen weten, laat ik dát nou net niet hebben 🙁 De afgelopen maanden stonden in het teken van wachten, wachten, wachten. Op onze gasten, die keer op keer moesten annuleren omdat ofwel een land Zweden als code rood had aangeduid, ofwel omdat de vliegtuigmaatschappij op het allerlaatste moment om onduidelijke reden vluchten annuleerde. We waren dan ook blij toen onze trouwe visvriend Mario op 1 juli de oprit kwam oprijden. Hij was vanuit Stockholm met de huurauto naar hier gereden. Ja, je moet er wat voor over hebben 🙂 Hij was overigens de allereerste gast dit seizoen. De hele maand juni hadden we verplicht verlof. Mario heeft een mooie tijd gehad. Over een week of 6 komt hij nog een keer terug met een vriend.

Het meest vervelend van de hele corona-situatie is, dat je er helemaal niets aan kunt doen, in twee betekenissen van het woord. We kunnen het niet veranderen of beïnvloeden, en we hebben het virus niet verspreidt. En die machteloosheid maakt mij heel onrustig. Maar ooit is het virus weg. En je leeft nu!

De afgelopen weken ben ik vaak met onze Prins naar de dierenarts geweest. Hij was erg kortademig en moest veel hoesten. Afgelopen woensdag was hij er zo slecht aan toe, dat ik hals over kop weer naar de dierenarts in Lycksele ben gereden. Ze heeft longfoto’s gemaakt en daarop was duidelijk te zien dat er behoorlijk wat vocht rond de longen zat. Dat was de reden van zijn kortademigheid. Met een lading medicijnen kwam ik in de late namiddag weer thuis. Zo heeft hij pilletjes gekregen om het vocht af te voeren en zijn we een antibiotica kuur gestart. Prins is gelukkig zienderogen opgeknapt. Het beestje kan weer vrij ademen en haalt op dit moment heel veel slaap in. Bart blijft bij hem liggen en let goed op zijn maatje. Zo meteen bel ik de dierenarts op om het goede nieuws te vertellen en te vragen op welke manier we de medicijnen kunnen afbouwen.

Samen met Mario en onze Belgische vriend Jonas zijn we 30 mei nog naar een grilavond geweest bij onze vriendin en buurvrouw Daniella. Zij heeft een huskyfarm in het dorp. Onder het genot van een biertje en wijntje hebben we bij het kampvuur genoten van de prachtige avond en het lekkere eten.

We zijn ook nog bezig met het project Catch & Release, jullie weten wel, het project van Gold of Lapland, waarbij Frans en ik coaches zijn voor bedrijven die zich willen toeleggen op vistoerisme. Frans heeft de afgelopen maand de website gebouwd van Orrkulla Camping, een camping van mensen uit het dorp. Ook hebben we zelf alle teksten voor de website geschreven en gaan we ook alles vertalen in het Nederlands en Duits. Leuk om te doen en het brengt geld in het laadje.

Op 22 maart zijn onze laatste wintergasten vervroegd naar huis gevlogen. We hebben daarna heel veel vrije tijd gehad. Ik heb heel wat uurtjes in de tuin gewerkt en de grasmaat ligt er strak bij. We hebben verder heel wat afgekaart met zijn tweetjes met een alternatief jokerspelletje dat onze visvriend Fred ons heeft geleerd. Het geduldig wachten tot alles weer een beetje normaal is, is voor mij niet eenvoudig. Ik moet altijd iets te doen hebben, althans ik denk dat ik altijd iets te doen moet hebben. Frans zegt dan “Doe toch rustig aan, je bent 60”.

Ook hebben we een crosstrainer gekocht met name voor Frans om toch beweging te houden. Met zijn heup gaat het de laatste tijd toch wat minder goed en bewegen schijnt toch echt heel belangrijk te zijn. Maar natuurlijk ben ik ook vaak te vinden op het apparaat. Heerlijk om al luisterend naar stimulerende housemuziek lekker aan de conditie te werken.

Als alles nu volgens plan verloopt komen maandag 4 visgasten uit Nederland. Ze hebben een vliegvisarrangement geboekt en Frans gaat elke dag met ze naar de rivieren. Daarna hebben we 4 dagen geen gasten. In die periode zou de Belgische groep Guido komen met 10 mensen, o.a. Guido en zijn vrouw Ingrid en de echtgenote en dochter van Ken. Ken is vorig jaar overleden en zij zouden zijn laatste wens in vervulling laten gaan. Zijn as uitstrooien op de rivier Vindelälven. België had inmiddels code rood voor Zweden vervangen voor code oranje, zodat de groep had kunnen komen, ware het niet dat de vliegtuigmaatschappij, om onduidelijke redenen, de vluchten heeft geannuleerd. Wat heeft corona toch veel tragische gevolgen voor zoveel mensen 🙁 We hopen dat we Ken volgend jaar naar zijn laatste rustplaats, Kens Rock, mogen brengen.

Dan is het de beurt aan een groep Duitse vissers, die vorig jaar voor het eerst hier waren. Hopelijk gaat dat door. En nog belangrijker natuurlijk voor iedereen die nu naar hier komt, dat ze gezond zijn en geen corona naar hier brengen.

Zo meteen komen onze 2 Franse gasten ontbijten en dan maken ze zich op voor de thuisreis. Ze zijn helemaal vanuit Frankrijk met de auto gekomen en hebben de afgelopen 2 weken elke dag van ’s ochtends 09.00 tot 17.00 uur gevist en hebben het heel goed naar de zin gehad. Ook zij komen nog een keer terug.

Tot een volgend blog. Blijf gezond en blij!

Paula