Het is op dit moment sneeuw, zon en gasten wat de klok slaat. Zo was in week 4 een familie uit Nederland op bezoek. Vader, moeder en zoon van 31 jaar. De weersomstandigheden waren prima, lage temperaturen en zon en super scooterpaden. De familie is werkzaam in de metaaltechno industrie. Vader en moeder hebben het bedrijf jaren geleden opgebouwd en zoon Roy is nu directeur. Mooi om te zien met hoeveel overgave en liefde ze over hun bedrijf vertelden. Ze produceren specifieke produkten van roestvrijstaal  bijvoorbeeld onderdelen voor een sterrenkijker. Maar ze zijn ook heel praktisch ingesteld. Op een bepaald moment kwamen we te praten over de airfryer en zij hadden een roestvrijstalen plaatje ontwikkeld dat je op de bodem van de airfryer kon leggen. Ze beloofden een plaatje voor onze airfryer te maken en dit op te sturen en het plaatje hebben we inmiddels ontvangen, maar het ontgaat me nog altijd waar het plaatje nou precies voor dient 🙂 Maar dat komt nog wel. In elk geval leuk om een stukje handwerk van hun bedrijf in huis te hebben.

De week erna was het eindelijk de beurt aan mijn nicht José, haar man Jean, zijn broer Peter en vriendin Paulina. En dat was me het weekje wel. Op de eerstse plaats heel erg leuk om familie die je al zo’n 35 jaar niet meer hebt gezien, hier in ons mooie Lapland te mogen weerzien. In de voorbereidingen op hun reis was al het een en ander fout gegaan. Zo konden ze blijkaar maar 1 koffer voor 2 personen boeken. Als je bedenkt dat je hier in Lapland veel laagjes kleding moet dragen onder de sneeuwscooteroverall kan de oplettende lezer zich wel voorstellen hoe die week gegaan is. De kleerkasten in huize Creugers-Perriens werden helemaal geplunderd  :)Truien, handschoenen, sjaals, en zelfs de berenmuts van Frans moest het ontgelden. Zeg eens zelf, José ziet er toch charmant uit met de berenmuts van Frans?  Zoals gezegd, er was wel het een en ander fout gegaan voordat ze de benen onder onze eetkamertafel konden steken. Zo hadden ze op de heenvlucht in Stockholm Arlanda de aansluitende vlucht naar Lapland gemist, die om 15.35 uur in Umeå zou zijn. Ze konden pas rond 22.20 uur de nieuwe vlucht nemen en waren pas om 23.05 uur in Umeå, waar Frans al vanaf 15.35 op hen wachtte. Arme Frans. Umeå luchthaven ligt op 230 km bij ons vandaan, dus ze waren eerst om 2.30 uur in Tväråträsk. Gelukkig waren hun koffers (2 stuks) al met de vlucht van 15.35 uur meegekomen. Wel raar, want normaalgesproken mogen de koffers alleen mee als ook de erbij horende passagiers in het vliegtuig zitten. In dit geval kwam het echter goed uit dat de koffers, 2 stuks dus 🙂 ,  er waren. Maar dit is nog niet het laatste wat er fout was gegaan.  Ze hadden ook de voornaam van José fout op het ticket staan. In plaats van Josephina stond er Josephepina . We hebben José natuurijk de hele week zo genoemd. Voor de rest is alle prima gegaan en we hebben een erg fijne week samen gehad. We hebben verhalen van vroeger opgehaald toen we als kliene kinderen vaak te vinden waren op de Voortstraat in Maasbracht-Beek, waar onze opa Sjeng en oma Kaatje woonden. We hebben over onze ouders verteld en over Tante Leentje, de zus van mijn moeder en haar vader, en de sprookjes die tante Leentje altijd vertelde. Van Janneke Tittetater en nog een sprookje waarvan we echter allebei de naam niet meer wisten. Ach ja, we worden ouder he?

Met hen heb ik voor het eerst de Snowselfie Challenge gedaan. Hierbij druk je je gezicht gedurende zo’n 15 seconden in de sneeuw. Een paar uur later maak je, als het donker is, een foto met flitser van de afdruk van het gezicht in de sneeuw, Je fotografeert dan eigenlijk het negatief 3D.  Ik heb me voorgenomen om dit vanaf nu met elke groep gasten te doen, tenminste als ze er warm voor te maken zijn, want 15 seconden lijkt kort, maar geloof me, het is echt koud aan je gezicht. Hieronder de foto’s. Geinig he? We hebben een super week met zijn zesjes achter de rug en ze hebben direct weer geboekt voor het volgend jaar. Kunnen we ons weer verheugen op een weerzien. Heerlijk.

De week erna kwam de groep Nico Bogaerts op bezoek. Nico, een fanatieke visser, was al eens hier geweest in de zomerperiode en wilde zijn gezin graag de winter in Lapland laten beleven. Het was een groep van 5, Nico, zijn vrouw Els, zijn zonen en de vriendin van een van hen. Vooral Nico was erg enthousiast. Een keer toen ze over de bevroren rivier Vindelälven sneeuwscooterden riep hij luid tegen zijn vrouw “Els, hier heb ik in de zomer op zalm gevist. Het is ongelooflijk! Het is fenomenaal “. Leuk als mensen zo enthousiast zijn. Nico en zijn gezin verbleven in het huisje Tores. Gelijktijdig verbleven op de bovenverdieping van ons huis twee vrienden, die zich voor hun 25 jarige vriendschap getrakteerd hadden op een Laplandavontuur. Het was die week dus volle bak in huis.

Daarna kwamen 2 echtparen uit Limburg, van wie een vrouw mij kende van het handbal vroeger. Ze had altijd bij Zonnebloem, een handbalclub uit Montfort, gespeeld, waar ook de kinderen van tante Leentje speelden. We hebben handbalverhalen van vroeger opgehaald. Voor de snowselfie Challenge kon ik deze groep niet warm krijgen, dus jammer geen beelden van 🙁

En nu zijn een Belgisch paar en een Nederlands paar uit Friesland op bezoek. Zij zijn in dezelfde opstelling 2 jaar geleden hier geweest en, net zoals in 2017, hebben we het reuze gezellig met zijn zesjes. Terwijl ik mijn blog schrijf maken zij de sneeuwschoenwandeling door het bos en bevroren meren achter ons huis. Zo meteen komen ze terug en dan zullen wij ook de Snowselfie Challenge doen. En Frans en ik doen dit keer ook mee!

Zoals ik in mijn vorige blog schreef is de afgelopen periode  erg koud geweest. Temperaturen van rond de -30 zijn ook  voor Lapse begrippen koud. De zon en de perfecte sneeuwomstandigheden maakten dat het lekker buiten vertoeven is. Tenminste als je goed aangekleed bent. We zitten op dit moment in een minder koude, maar ook prachtige, periode. Vannacht was het nog -10, maar vandaag overdag is het rond het vriespunt met een stralende zon.

A.s. vrijdag komen Desiree en Wim. Met Desiree heb ik een aantal jaren bij de gemeente Heerlen gewerkt en zij ondersteunde me toen bij het proces van de college- en raadsstukken. We hebben altijd fijn samengewerkt en veel gelachen. Deesje en Wimmie, zoals ik ze noem, zijn in 2016 al bij ons op bezoek geweest, maar Desiree is toen ziek geworden en heeft maar een paar dagen kunnen genieten van het Laplandavontuur. Gelukkig zijn ze nu allebei fit.Een echtpaar dat geboekt heeft op de vakantiebeurs afgelopen januari maken het gezelschap compleet. Zij verblijven in het huisje Tores en Deesje en Wimmie op de bovenverdieping van ons huis. Leuk om hen weer te zien!

Frans zit in het bestuur van de Leadergroep Vindelälven en ik in het bestuur van Gold of Lapland. Beide instanties hebben ons benaderd met de vraag of wij als coach/mentor willen optreden voor mensen die langs of in de buurt van de rivier Vindelälven een bedrijfje in vistoerisme willen opzetten. Dit omdat er te weinig van dergelijke bedrijfjes zijn. Het kunnen reeds bestaande bedrijven zijn die willen uitbreiden met vistoerisme of nieuwe bedrijven, eventueel uit het buitenland. Dit project is nu goedgekeurd door de instanties die erover gaan. De komende jaren verlenen we advieswerk en met name Frans gaat er tijd in stoppen, o.a. met het opzetten van de website en ik met het vertalen van de website in het Nederlands en Duits. Leuke ontwikkeling dus! Het project start in april a.s.

Vandaag vallen de uitnodigingen bij de mensen uit het dorp in de bus voor ons feest op 27 april a.s. Onze vriendin uit het dorp Sarah heeft een leuke persoonlijke kaart gemaakt. Leuk he? Hopelijk melden velen zich aan. We verheugen ons erg! Vooral ook om onze familie en vrienden uit Nederland te zien, die naar hier reizen voor het feest.

De afgelopen weken ben ik regelmatig mee geweest met de sneeuwscooter. Frans zegt altijd tegen de gasten, dat dan voor één dag de ketting bij mij er af mag 🙂 Ik moet er zelf ook wel steeds om lachen. En elke keer dat ik buiten ben in de overweldigende Laplandse natuur hoor ik Nico weer tegen zijn vrouw Els roepen “Els, het is ongelooflijk. Het is fenomenaal”. En dat is het inderdaad!

Tot een volgend blog. Blijf gezond en blij.
Paula