Dit keer een titel van mijn blog met een knipoog naar de elfstedentocht in Nederland, waarop iedereen in de Lage Landen aan het hopen is. Ook in Hollanda zijn de temperaturen op dit moment ver onder nul en dan steekt het elfsteden-virus altijd weer de kop op. En heel Nederland wacht op die 3 verlossende woorden van de ijsmeester. It Giet Oan… Het gaat door!

En zo is het ineens in een vloek en een zucht eind februari. Wat hebben we een heerlijke winter dit jaar   Veel sneeuw, lage temperaturen, perfecte sneeuwscooterpaden. Bomen en takken die zwaar doorbuigen door het enorme pak sneeuw. Het lijkt wel een erenhaag die speciaal voor onze gasten is gemaakt. De zon laat zich nu steeds meer zien en glinstert in de bomen en op de sneeuw. Net alsof alles met een dun laagje goud en diamantjes is bekleed. Dit alles maakt het prachtige winterlandschap compleet! Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat we alleen maar blije gasten hebben, die onder de indruk zijn van de overweldigende Laplandse natuur. Afgelopen week hadden we weer een Limburgse week met twee groepjes samengestelde gasten. 4 Lieve mensen uit Bunde, vader Alfred en moeder Lioba, zoon Joris en vriendin Celine die in het gastenverblijf Tores verbleven. Ze hadden het erg gezellig samen. Alfred was zo fanatiek dat hij elke morgen om 7.00 uur een flinke wandeling in het besneeuwde landschap maakte. Bij temperaturen van rond de -25 graden ben je dan direct lekker wakker, geloof me. En een oude bekende uit Maasbracht, Thei, met zijn vrouw Hilde, die hun intrek hadden genomen op de bovenverdieping van ons huis. Thei met nog steeds dezelfde droge humor als vroeger en Hilde, die een diepe vriendschap had gesloten met onze Prins. ’s Ochtends zat hij boven op de trap te wachten op haar. Ze hadden 2 braadharingen vanuit Nederland voor me meegenomen, die ik met veel smaak heb opgepeuzeld! We hebben een erg leuke week gehad samen. Vóór deze groep was er een andere Limburgse groep hier, namelijk de groep Ruda, genoemd naar mijn hartsvriendin van vroeger. Ruda was in het gezelschap van 2 echtparen uit Maasbracht. Marion en Rene en Josette en Ruud. Het was erg gezellig en Ruda en ik hebben veel herinneringen van vroeger opgehaald. Natuurlijk hebben we veel plezier gehad samen! De week waar we al 2 jaar naar uitkeken was te snel voorbij 🙁 Ze hadden nassi- en bamischijven uit Nederland meegenomen. En bij de plaatselijke slager Thijs Wolfhagen als klap op de vuurpijl nog een aantal vega-burgers voor me weten te versieren. Ik ga ze binnenkort lekker verorberen en verheug me er nu al op!  Vóór de groep Ruda was er een groepje jonge frisse Brabantse scooteraars hier. Een van hen, Kristel – eigenaresse van sportschool Sport and Health in Reusel – kende ik van mijn tijd in Bladel van de sportschool in Bladel. Ze hebben het goed naar de zin gehad. Daarna is vader Jan en zijn zoons Lars en Björn op bezoek geweest.

Gelukkig gaat alles goed met ons. It Giet Oan. Nou ja, Neet Alles Giet Oan. Niet alleen het elfstedenvirus grijpt om zich heen, ook het griepvirus of de nasleep ervan lijken velen te achtervolgen dit jaar.  In bijna elke groep die we tot nu toe hebben mogen verwelkomen zit wel iemand met een flinke verkoudheid of een griep vanuit Nederland. Het griepvirus staat dus elk moment op de loer. Mijn trouwe bloglezer weet dat ook Frans en ik niet verschoond zijn geweest van het griepvirus dit jaar. Dus elke keer wordt ons immuunsysteem op de proef gesteld. Vorige week hadden Frans en ik een aantal dagen keelpijn en de verkoudheid is eigenlijk nog geen enkel moment volledig weg geweest. Maar we slaan ons er tot nu toe goed doorheen! Hopelijk blijft het zo. Deze week hebben we een groepje van 4, van wie 2 mannen Vincent en Mannes, al jaren trouwe visgasten, die tot nu Lapland altijd in de zomer bezochten voor een visvakantie. Vincent is hier met zijn vrouw en Mannes met zijn vader.En dit jaar beleven onze trouwe visvrienden het hen bekende groene landschap van open rivieren en meren totaal anders, namelijk bedekt onder een dikke sneeuw- en ijslaag. Vincent is vanaf gisteren uitgeschakeld en ligt met een buikgriep in bed. Hopelijk is hij snel beter en kan hij vanaf morgen weer deelnemen aan het Laplandavontuur. Morgen is de huskydag ingepland en het zou natuurlijk heel erg jammer zijn als hij die, net als de sneeuwscooterdag vandaag, zou moeten missen. Leuk dat de vriendin van Mannes hem als presentje voor mij 2 puzzelboekjes had meegegeven, met een lief kaartje erbij. Zo fijn als mensen aan je denken!

Zondag a.s. is het dan eindelijk zover, dat we een oud collega van me, Menno, oud-gemeentesecretaris van Reusel, hier welkom mogen heten. Hij komt met zijn vriendin Marijke, en 2 vrienden. Ik hoop dat de omstandigheden blijven zoals ze nu zijn, namelijk perfect! En dat we ook hen een onvergetelijk Laplandavontuur mogen laten beleven.

Op 4 maart a.s. is de jaarvergadering van de gemeenschapsvereniging in het dorp. Ik heb besloten te stoppen met het voorzitterschap. Ik heb het 3 jaar met veel plezier gedaan en ik vind dat het goed is geweest. Ik merk dat ik niet meer zo de behoefte heb om zoals vroeger op de voorgrond en in de schijnwerper te staan. Tijd dat een ander het stokje overneemt, bijvoorbeeld een van de jonge mensen in het dorp.

Met Anna, een vrouw uit een dorp verderop, heb ik de krachttraining weer opgepakt. Zij is net zo fanatiek als ik en samen hangen we, naast het spinnen, zo’n 3 x per week in de TRX. We hebben er veel plezier in en zijn trots op onze spierballen 🙂 Met de krachttraining, het spinnen en de yoga blijf ik me goed voelen.

En zo staat alles in het teken van het verwennen van onze gasten, want dat is alles wat we willen. Onze gasten in de watten leggen en hen een onvergetelijke week laten beleven. Het winterseizoen duurt nog 8 weken en tot half april hebben we elke week lieve nieuwe mensen op bezoek. Erg leuk!

Maar het is niet allemaal rozegeur en maneschijn om ons heen. Ik vertelde jullie al van een bevriende visser die elke zomer kind aan huis is en bij wie onlangs longvlieskanker werd geconstateerd. De behandelingen slaan aan en we hopen dat de ziekte zich stabiliseert. Bij een familielid in Nederland is longkanker geconstateerd. Hij zit nog in de fase van onderzoek en morgen wordt hij geopereerd om een verdere diagnose te kunnen stellen. We proberen de familie op afstand zoveel mogelijk te steunen en duimen dat alles goed behandelbaar is en er een kwaliteit van leven over blijft! Wat zouden we graag effkes bij iedereen binnenlopen voor een knuffel en troostende woorden.

Ups en downs horen bij het leven. Soms It Giet Oan en soms It Giet Neet Oan en is het pas op de plaats maken en wachten op betere tijden.

Bedankt voor het lezen van mijn blog. Het ga jullie goed lieve bloglezers en tot een volgende keer.

Paula

Er is maar één woord dat de omstandigheden van nu typeert. SNEEUW. Wat hebben we veel sneeuw gehad en er komt nog véél meer nieuwe sneeuw de komende dagen. Ik kan me niet herinneren dat er in december/januari ooit al zo’n enorm pak heeft gelegen. De sneeuwdeken heeft het landschap veranderd in een Disneyachtig bambi-decor. De takken van de bomen zijn overal bedekt met een dkke donzige laag poedersneeuw die als duizenden diamantjes schittert in de stralende zon. Nog steeds een belevenis, ook voor ons 🙂

Sinds mijn laatste blog is het een komen en gaan van allemaal lieve wintergasten geweest. Dit jaar zijn we eerder gestart dan andere jaren. Op de beurs in Utrecht vorig jaar diende zich namelijk een nieuwe doelgroep aan, namelijk families die in Lapland kerst of oud op nieuw willen vieren. Met kerst hadden we de familie Spijkers op bezoek gehad, door ons liefkozend De Spijkertjes genoemd. Op 29 december was het de beurt aan de familie Steins uit Limburg. We hebben een erg gezellige week gehad met vader en moeder, dochter en 2 zoons met aanhang. En natuurlijk de hele week Limburgs kunnen praten, ook wel weer eens leuk. In het begin van die week voelde Frans zich niet zo lekker. Hoofdpijn, keelpijn, koorts. Tja ziekte van een van ons tweetjes 🙁  de achilleshiel van ons bedrijfje. De speurtocht die we voor de mensen de eerste dag hadden georganiseerd heb ik zo goed als het ging alleen georganiseerd. Vanaf de tweede dag was Frans weer van de partij, maar de griep kwam aan het einde van de week in alle hevigheid terug. En op dat moment waren er nieuwe lieve gasten, 5 mannen uit de buurt van Os. Op zondag 7 januari voelde Frans zich zo ziek en benauwd dat hij met de ziekentaxi naar de eerste hulp in het ziekenhuis Lycksele ging. Alles onderzocht  (hart, longen, bloed) en dat leverde geen gekke dingen op, zoals longontsteking waar we bang voor waren. Dus Frans weer naar huis en het bed in. Terwijl hij zich nog steeds strontziek voelde ging hij de dag erna met de groep mannen scooteren en dat heeft hem dus echt geen goed gedaan. Het was dus niet leuk dat ik op 9 januari a.s. richting vakantiebeurs in Utrecht ging, wetende dat je man ziek thuis achterblijft. Natuurlijk kun je dan besluiten om thuis te blijven, maar je verantwoordelijkheidsgevoel maakt dat je uiteindelijk kiest om te gaan. Daarbij speelde een grote rol dat Frans persé wilde dat ik naar Nederland ging. Ook speelde een rol dat ik de enige persoon was die dit jaar voor de Gold of Lapland-regio naar de beurs zou gaan en op de luchthaven Lycksele lagen allemaal Nederlandstalige brochures met paketten die ik mee moest nemen naar de beurs, en die ik overigens zelf vertaald had van het Zweeds naar het Nederlands. De brochures bevatten zomer- en winterpaketreizen, die bezoekers aan de beurs konden boeken.

Dit jaar had Karin Fällman, de manager van Gold of Lapland, een appartement voor me geboekt in Utrecht in de wijk Lombok. Ik dus met goede moed met mijn koffer van ruim 30 kg, waarvan 10 kg brochures, vanaf centraal station naar Lombok geslenterd. De wijk Lombok heeft volgens mij niets meer met Nederland te maken. Er zijn alleen maar Turkse, Marokkaanse, en andere Arabische winkeltjes, en vanaf een moskee werd er tot Allah gebeden. Op straat hoor je alleen maar mensen praten in vreemde talen. 4 knullen vroegen op voor mij intimiderende wijze of ze me konden helpen met het dragen van de koffer. Ja ja 🙁  Ik voelde me direct niet op mijn gemak en in overleg met Karin heb ik toen, net als voorgaande jaren, mijn intrek genomen in het NH hotel dat direct bij het Jaarbeursgebouw ligt. Op dat moment voelde ik dat het griepvirus ook grip op mij begon te krijgen.  De dag erna, 10 januari, was mijn eerste beursdag. Frans had die ochtend een afspraak bij de huisarts in Sorsele en deze had Frans geadviseerd zich ter observatie een aantal dagen te laten opnemen in het ziekenhuis in Sorsele. Niet leuk als je dan, zelf ook niet lekker, in Utrecht bent, en je lieve schat niet kunt steunen. Toch maar doorbijten en om 10.00 uur die ochtend richting de beurs. Anders dan andere jaren had Gold of Lapland dit jaar jaar een stand die we deelden met nog een aantal andere bestemmingen. En dit bleek een zeer slechte keuze te zijn. We stonden regelmatig met zeker 6 mensen aan een zeer kleine balie en iedereen wil dan zijn/haar eigen producten aanprijzen en verkopen. Waar Gold of Lapland in de beginjaren pionier en alleenheerser op de Nederlandse markt was, hebben steeds meer aanbieders de interessante Nederlandse markt voor Lapland weten te vinden. Zo was er een dame die de stad Umeå onder de aandacht van de bezoekers wilde brengen, en een andere dame deed hetzelfde voor de Wildernisroute in Vilhelmina, weer een heel ander deel van Zweden. Weer 2 andere mensen prezen hun eigen camping aan de Botnische golf aan, en een dame haalde bezoekers over voor een visvakantie vooral naar Tärnaby Hemavan te komen. En daar stond ik dan met mijn brochures met avontuurlijke zomer- en winterreizen. Ik had me voorgesteld dat ik bezoekers aan de beurs kon verleiden de reizen direct te boeken, maar dan moet je wel de kans hebben met de bezoekers te praten. Door de veelheid aan mensen aan de balie heb ik veel potentiële Laplandgangers niet enthousiast kunnen maken met mijn verhaal. Een gemiste kans. Ik heb zo goed mogelijk mijn werk gedaan, maar was zeer teleurgesteld en ontevreden met het resultaat. Tot nog toe hebben we concreet naar aanleiding van de beurs 2 aanvragen om informatie gehad, dit terwijl de respons in andere jaren vele malen groter was.

Een positieve ontwikkeling is dat we inmiddels 4 aanvragen om boekingen via de website – die we i.v.m. de grootte van de groep niet zelf kunnen aannemen –  onder de aandacht hebben gebracht bij andere bedrijven binnen Gold of Lapland. Dit is in het licht van de doorontwikkeling op termijn van ons bedrijfje Laplandtime tot boekingskanaal, zeer positief.

Wel heeeeel erg leuk dat ik in Utrecht een afspraak had met mijn hartsvriendin Vanessa. Onder het genot van een lekkere pastaschotel hebben we bijverteld over van alles en nog wat. Vanessa had weer een paar heel mooie persoonlijke presentjes voor me meegenomen, de schat. En de dag erna was het de beurt aan mijn nicht José, die ik 25 jaar geleden voor het laatst heb gezien. Zij was er met haar man Jean, zijn broer Peter en zijn vriendin Pauline. Zij komen in 2019 voor een Laplandavontuur naar hier. Jammer genoeg hebben we geen foto genomen. Stom dus 🙁

Samen met het feit dat Frans in het ziekenhuis lag en ikzelf niet fit was, was het dus een moeilijke week. Ik was dan ook blij toen ik 14 januari het vliegtuig terug naar huis kon nemen en ’s avonds om 21.00 uur in Lycksele Frans in mijn armen kon sluiten. De dag erna was het alweer de beurt aan een nieuwe groep gasten. Het gezin van Peter en Sylvia de Groot. Ze kwamen met 2 dochters, Nikki en Dewi, en aanhang, Gerald en Rob. We voelden ons inmiddels een beetje beter en we hebben een gezellige week gehad.

Toen was het eindelijk zover dat mijn vriendin Anita en haar man Wil kwamen. 2 Jaar geleden waren ze al hier geweest en omdat dat goed bevallen was hadden ze nogmaals een Laplandreis geboekt, dit jaar samen met vrienden Ellen en Max. Wat hebben we een heerlijke week gehad. Veel verteld en veel gelachen en de klik was er weer direct. Anita had een leuk persoonlijk presentje voor me meegenomen (een dropblik met mooie foto van ons tweetjes) en voor Frans hadden ze heerlijke bamiblokken meegenomen, waar we overigens gisteren lekker van gepeuzeld hebben.

En op dit moment is het 1 februari, 8.00 uur ‘s-morgens. Gisterenavond hebben we de 4 gasten van deze week naar de wildernishut gebracht waar ze de nacht hebben doorgebracht. Kristel ken ik van de sportschool in Bladel, waar ik vroeger kind aan huis was. Ze is hier met haar vriend Harm en vrienden Meeke en Ralf. Gisteren zijn we al gaan scooteren en ze bleken een goed sneeuwscooterteam te zijn. Om 11.00 uur haalt Frans ze weer op en dan hebben ze vandaag hun rustdag, dus ook de onze. Lekker een beetje uitrusten vandaag dus 🙂

En het zijn niet alleen maar de sneeuwvlokjes die uit de hemel dwarrelen. Ook Dewi en Nikki hebben we omgedoopt tot sneeuwvlokjes door hun leuke outfit.

Lieve groetjes van Paula en tot een volgende blog