Het is vandaag 29 augustus en, na een paar dagen wat minder weer, is de zomer weer terug. Het zonnetje schijnt er heerlijk op los en met temperaturen overdag van rond de 18 graden is het echt heerlijk buiten. Voordeel van het leven hier is dat ook bij zeer warme dagen van rond de 30 graden het in de nacht heerlijk afkoelt. Op dit moment is het ‘s-nachts rond het vriespunt en dus lekker fris. Het doet me weer naar de Lapse winter verlangen, die nu niet lang meer op zich laat wachten. De afgelopen week was het in Nederland tropisch rond de 35 graden en dus bijzonder benauwd. Voortdurend moet ik dan denken aan degenen die daar echt veel overlast van ondervinden, zoals bejaarden in de verzorgingtehuizen, maar ook de vele talloze dieren in veel en veel te warme stallen en op transport. Dierenleed houdt me in zijn algemeenheid heel erg bezig. Ook hier in Zweeds Lapland. Meestal zie je natuurlijk de dieren hier in vrijheid leven, zoals God het volgens mij ook bedoeld heeft. Zoals het kraanvogel-paar dat elk jaar na de strenge winter samen rond mei terugkeert naar hun plek op het meer tegenover ons huis. Hun roep vormt een echo over de bossen en meren en voor mij is dat het geluid van Lapland. Of de elandenmoeder met haar jong die al herkauwend aan de rand van het bos fourageren.Ik heb diepe bewondering en respect voor de natuur en de dieren die er leven.  

Maar ook hier word je, levend op de drempel van de wildernis, geconfronteerd met dierenleed. Zoals de manke vos die elke avond tegen de schemering ons huis voorbij hinkt in de hoop dat hij iets eetbaars vindt. Of het rendier met een gebroken poot dat ik tijdens een sneeuwscootertocht in april spotte. Het breekt mijn hart en de beelden houden me weken lang bezig. Toch is er niet veel, eigenlijk niets, aan te doen. Elk mensenlijk ingrijpen kan nog fataler zijn dan het enorme ongemak van het gebrek dat ze toch al hebben.Of onlangs. Toen dacht ik dat de vogeltjes in een van de vogelhokjes rondom ons huis, door vader en moeder in de steek waren gelaten. Ik hoorde ze elke keer piepen en zag al voor me dat ze met zijn allen, zonder water en eten, een stille dood zouden sterven. Totdat ik, zittend op de veranda van ons huis,  vroeg in de ochtend om 6.00 uur, vader en moeder met voer naar binnen zag vliegen. Ik was zo blij als een kind toen ik ze even later allemaal zag uitvliegen. Ik realiseerde me dat ingrijpen had kunnen betekenen dat de ouders hun handen van de jongen hadden afgehaald. Maar toch, het blijft voor mij heel moeilijk om in het geval van de vos en het rendier niets te doen en de natuur zijn beloop te laten gaan. Nog te zwijgen van de afschuwelijke vormen van dierenmishandeling, die je o.a. via facebook voorbij ziet komen. Telkens weer vraag ik me af hoe mensen het in hun hoofd halen om dieren zoveel pijn te bezorgen. Verschrikkelijk gewoonweg. Het contrast tussen al het dierenleed en het hier mogen leven midden in de wonderschone natuur is zo imens groot.

En zo gaat het visseizoen snel ten einde. Vorige week hadden we de zgn. groep Guido hier. Dit is een groep Belgische vissers, die nu al voor het vierde jaar op rij naar Laplandtime komen om hier hun vakantie door te brengen. De groep is genoemd naar hun leider Guido, en inmiddels kunnen we dus wel zeggen dat het echte visvrienden zijn. We hebben een heel leuke tijd samen gehad en ze hebben goed gevangen. Afgelopen vrijdagmorgen om 6.00 uur heeft Frans ze naar luchthaven Umeå gebracht en was hun Laplandvakantie weer voorbij. Bij leven en welzijn zien we hen traditiegetrouw volgend jaar weer terug. Super leuk!

Op 18 september keren de 2 laatste visgasten huiswaarts en komen de zus van Frans, Caroline, en haar vriend Wout met de camper naar ons toe. De bedoeling is dat we dan samen van een paar weken vakantie genieten. Alhoewel, genieten doen we hier natuurlijk altijd met volle teugen, ook als we visgasten hebben. Want het blijft toch een leven waarvoor we allebei gekozen hebben en we voelen ons nog steeds erg gelukkig en dankbaar. Tot een volgende blog.

Paula

Het is 1 augustus en ‘s-nachts is het inmiddels alweer een paar uurtjes schemerig. De dagen worden nu snel korter en de nachten worden weer langer, naar 21 december toe, de langste nacht van het jaar. Afgelopen weken hebben we een erg gezellige tijd gehad met onze vaste visvrienden Vincent, Mannes en Mario, en nieuwkomers Rick en zijn zoon Wessel. Het was heerlijk weer en de vangsten waren ook goed. Bedankt mannen voor de gezellige tijd.

Martin en Brigitte zijn nu hier, een Zwitsers echtpaar, die het rijk helemaal voor zich alleen hebben. Frans gaat elke dag met ze naar de rivier om te vissen op vlagzalm en forel en ze hebben het goed naar de zin. Eerlijk is eerlijk, we tellen nu de dagen af naar 13 augustus toe. Dan hebben we ff 1 weekje geen gasten en dat is ook wel heel erg lekker. Ff de accu weer opladen en ons eigen ding doen. Zo zullen we een keer naar de milieustraat naar Gargnäs rijden om wat grof vuil weg te brengen en heeft de tuin nog wat extra aandacht nodig. Verder zullen we zeker een paar keer in de sauna gaan. Lekker genieten en uitrusten en volop tijd om bij te praten. Afgelopen maanden was het een komen en gaan van gasten, heel erg gezellig, maar ook vermoeiend omdat je 24/7 klaar staat voor de gasten. Gelukkig is alles goed gegaan. Geen ongelukken of vervelende dingen en hopelijk kunnen we ook Brigitte en Martin volgende week maandag weer veilig en wel op het vliegtuig naar Zwitserland zetten. Vorig blog schreef ik al over het vissen en onze visgasten. In dit blog wil ik wat vertellen over de Zweedse gerechten die we serveren.

Steevast serveren we de hele week gerechten uit de Zweedse keuken en meestal zit aan elk gerecht een verhaal. Zo bijvoorbeeld het verhaal over het ontstaan van de zgn. Tjälknöl. Jaren geleden woonden diep in het bos een man met zijn vrouw. De man moest in het bos werken en zijn vrouw wilde hem bij thuiskomst verrassen met een lekker stuk elandenvlees. Ze legde een stuk bevroren vlees in de oven op heel lage temperatuur om het te laten ontdooien. Door een oorzaak, die niet bekend is, kwam de man echter die nacht niet thuis. De vrouw was het stuk vlees helemaal vergeten. ‘s-Morgens, uren later, viel haar oog op het stuk vlees dat nog steeds in de oven lag en inmiddels natuurlijk ontdooid was. De vrouw wilde het weggooien, maar de man stelde voor het toch nog op te eten. En wat dacht je? Het smaakte voortreffelijk. Zo is de Tjälknöl ontstaan. We serveren de op 0,5 cm gesneden lappen elandenvlees met rårörda lingon, zure lingonbesjes, en potatisgratäng, juist ja aardappelgratäng, met originele en bekende riven västerbotten öst, geraspte kaas uit onze provincie. Allemaal lokale produkten dus. En dat is lekker smullen.

Zo is ook het gerecht ontstaan dat we de Ballen van Frans hebben gedoopt, of eigenlijk hebben onze wintergasten Pieternel en Nico dit gerecht zo gedoopt. Ook aan dit gerecht zit een leuk verhaal vast. Toen Frans nog alleen ons bedrijf Laplandtime runde maakte hij veel werk van het bereiden van gehaktballetjes van elanden- of rendiervlees. De hele dag stond hij in de keuken de kleine gehaktballetjes te draaien. Aan de bereiding zat dus veel, heel veel werk. Steevast als Frans deze balletjes op tafel zette en wilde uitleggen wat er op het menu stond, riep al een van de gasten Ohh Ikea Balletjes. Omdat onze balletjes 100% rendier- of elandenvlees zijn, en dus helemaal niets te maken hadden met Ikea balletjes – waar niet eens vlees in zit – besloten we een waardig vervanger te zoeken. Omdat het gehakt echter op zich erg lekker is, besloten we grotere gehaktballen te maken met een heerlijke kruidenmelange van peper en basilikum, en met een fetablokje in elke bal als verrassing. De eerste gasten aan wie we dit gerecht serveerden waren onze wintergasten in het voorjaar 2015, Pieternel en haar man Nico. En zij doopten deze grotere ballen als de Ballen van Frans en sindsdien heten ze zo. Het leuke was dat Pieternel en Nico samen met de broer van Nico en zijn vrouw in de zomer 2015 terug zijn gekomen met de camper. Ze belden een paar dagen van tevoren op met de vraag of ze de Ballen van Frans nog een keer mochten komen eten. Natuurlijk hebben we dit gerecht voor ze bereid en we hebben nog een keer hard moeten lachen om het ontstaan van de naam van het gerecht. Volgende keer foto’s van de Ballen van Frans! Dat mag je niet missen.

Zo ben ik het hele seizoen bezig met het bereiden van lekkere maaltijden voor onze gasten. En ook staat er steevast een heerlijk bereid toetje voor iedereen klaar. Ik draai elke week zo ongeveer hetzelfde menu en Frans en ik eten zelf ook altijd mee, ook omdat dit bij het concept van ons bedrijfje hoort. Persoonlijk contact tussen ons en de gasten is erg belangrijk. Frans en ik doen echter nooit mee met de toetjes. De gasten kijken de eerste avond dan verrast “Hoeven jullie geen toetje”. En dan geef ik steeds hetzelfde antwoord. “Als wij elke avond mee zouden doen met de toetjes, dan passen we aan het einde van het seizoen niet meer door de deur”. Dat er gasten zijn die na een week verblijf hier met 4 kg plus op de weegschaal weer huiswaarts keren is geen uitzondering, maar je, daar heb je dan ook vakantie voor. Toch?

Fijne zomer en tot een volgend blog.

Paula