En zo staan we aan de start van het nieuwe visseizoen. Waar blijft de tijd. Op dit moment is het nog rustig met 2 gezellige snoekvissers, Thomas en Martin, die hun intrek hebben genomen op de bovenverdieping van ons huis. Woensdagavond laat arriveren 2 Belgische vliegvisgasten, van wie er een (Frank) 4 jaar geleden voor het eerst hier was, en donderdagavond komen nog 3 Zwitserse vliegvisgasten aan, Ernst, Hampi en Peter. Zij waren vorig jaar voor het eerst hier. Vanaf vrijdag is het dus volle bak en dat gaat zo door tot midden september a.s. Laat maar komen. We zijn er klaar voor 🙂

Het overgrote deel van de visgasten komen elk jaar terug. Het is altijd een warm en gezellig weerzien.

Afgelopen weken hebben we hard gewerkt om alles voor het visseizoen in orde te maken. Allereerst moest er een enorme hoop boomstammen gezaagd en gekloofd worden. We zijn er dik 2 weken mee bezig geweest en we waren erg blij toen het klaar was. Pfff…. wat een werk. Het is zwaar werk maar het is ook wel heerlijk om hele dagen buiten aan het werk te zijn. Ook al doe ik erg mijn best, het lukt me natuurlijk niet om zware stammen van rond de 100 kilo alleen op te tillen. Ik voel me dus altijd wel schuldig dat Frans het echte zware werk helemaal alleen moet doen. Het is op dit moment met temperaturen van rond 25 graden erg warm voor de tijd van het jaar. Dus dat maakte het lichamelijke werk wel dubbel zo zwaar. We hebben nu weer een houtvoorraad waar we hopelijk 2 winters mee vooruit kunnen.

Vandaag is Frans met de 2 snoekvissers, Thomas en Martin, met de boot en onze nieuwe aanwinst, een 6 pk buitenboordmotor, vissen op de Juktån. Ze zijn om 9.00 uur vertrokken en het is zo’n 30 km rijden voor ze de visplek bereiken. Ik verwacht ze niet eerder dan 18.00 terug. Vanavond staat de wekelijkse bbq op het programma.

De spinningmaraton die ik gepland had op 21 mei jl. is helaas niet doorgegaan, omdat er te weinig aanmeldingen waren. Een aantal spinningvrienden waren met vakantie in Turkije en de anderen hadden het waarschijnlijk te druk met allerlei andere dingen. Ook begrijpelijk. Na de lange winter is er zoveel te doen hier in het voorjaar. Het volgend jaar maar eens kijken of ik de maraton in de wintermaanden organiseer. Verder ben ik op 18 mei jl. benoemd in het bestuur van de toeristenorganisatie Gold of Lapland. Verder is er over het windmolenpark in Sorsele, waarover een referendum is gehouden, door de gemeente nog geen uitsluitsel gegeven. Volgen ze de uitslag van het referendum (neen) of besluiten ze toch om vergunning te verlenen voor het bouwen van een park. Op 13 juni a.s. is een bestuursvergadering. Volgende keer meer dus.

Van 1 tot 9 oktober zijn we met de caravan en onze 2 schatten Bartje en Prinsje naar de Noorse fjorden geweest. We hebben een weekje onze caravan opgesteld op de Kvistero Camping in Kolvereid, in de buurt van Namsos. We hadden een bootje gehuurd en hebben heel wat uurtjes samen op het water doorgebracht. Het was voor de tijd van het jaar heerlijk weer en we hebben onze accu lekker opgeladen. Nu weer eerst ff werken. In september komen de zus van Frans, Caroline, en haar vriend Wout op bezoek met de camper. Erg leuk en we verheugen ons erop. Altijd fijn als familie interesse toont in ons reilen en zeilen hierboven in het hoge Noorden.

En dat brengt me bij de titel van dit blog. In december 2013 ben ik geëmigreerd naar Zweeds Lapland, dus dit is mijn derde visseizoen hier. En als ik aan vissen denk, denk ik aan tante Leentje, de zus van mijn moeder Soffie. Tante Leentje (op de foto hierboven, in het midden, met haar man sjeng, en hun kinderen) was een kei in het boeiend vertellen van sprookjes en verhalen. Als er een feest was in de ouderlijke woning aan de Voortstraat 9 in Brachterbeek, waren wij als kleinkinderen ook allemaal steevast van de partij. Naast ijs en vlaai verheugden wij ons allemaal in het bijzonder op de verhalen van Tante Leentje. Ze zat op de traptrede in de hal en wij zaten, gekluisterd aan haar lippen, op de grond. Het mooiste verhaal was dat van de visser, Janneke Tietetater, die het vermogen bezat om de visjes naar zich toe te roepen. Ik hoor nu nog haar stem alsof het gisteren was…… “Visje visje in het water kom noa Janneke Tietetater” en om de spanning vast te houden keek ze ons aan om dan te vervolgen….. “En doa kwame de visjes”. Momenten om nooit te vergeten. Het is ook daarom zo leuk om via facebook contact te houden met alle lieve familieleden.

IN MEMORIAM ESTHER VAN DER LEEUW

Gisterenavond zag ik op facebook een bericht dat Esther zondag overleden is. Vorig jaar is Esther en haar vriend Gert nog bij ons in Lapland op bezoek geweest. Na de oneerlijke strijd tegen kanker die ze zo moedig heeft gestreden, maakt Esther zich op voor haar laatste reis. We wensen haar familie en vrienden veel sterkte bij het verwerken van dit verlies.

Tot een volgende keer.

Paula