En zo zitten we middenin het sneeuwscooterseizoen. Vanmorgen vroeg 6.30 uur namen we afscheid van een groep van 6, 2 echtparen en 2 kinderen. We hebben een gezellige week samen gehad en veel avonturen beleefd. Zo zagen ze al de eerste dag dat ze er waren, al zittend in de Lapse badtunna, het magische noorderlicht. Verder waren de temperaturen mild voor de tijd van het jaar en hebben we met zijn allen heerlijke scootertochten kunnen maken. Verder hebben een aantal van hen een spinningles gevolgd. Het was verder een bijzonder moment voor Kim, die op de dag van aankomst 18 jaar werd. We werden getrakteerd op een heerlijke taart.

Gisteren was de laatste sneeuwscooterdag en tijdens de tour hebben we halverwege genoten van warme chocomel met kanelbullar (Zweedse lekkernij). Deze hadden we genuttigd bij een collega, Sandsjögården. Dit is een grote campingplaats die wordt gerund door 2 jonge Zwitserse mensen. We werken in de winter met hen samen en verzorgen regelmatig dagtochten met de sneeuwscooter voor hun gasten. Tijdens onze stop werd ook volop geknuffeld met een van hun huskies, Manook geheten. Wat een schat.

En in de week van 22 tot 29 januari hadden we vrienden van vroeger uit Maasbracht op bezoek, onder wie mijn schoolvriendin Anita, met haar man Wil, de zus van Wil Marian en haar man Harald. Wat hebben we gelachen. Het was een heel bijzonder weerzien met oude vrienden en we hebben een fantastische week gehad. De volgende keer foto’s van die week. En natuurlijk was het bezoek van een goede collega Desiree en haar man Wim heel erg gezellig.

Bedankt allemaal voor jullie bezoek.

Zoals de trouwe lezer van mijn blog wel weet ben ik van 12 tot 18 januari in Nederland geweest. Ik heb voor de organisatie Gold of Lapland op de vakantiebeurs in Utrecht gestaan, samen met de Zweedse Karin en Monica. Naast het feit dat het een succesvolle beurs was voor Gold of Lapland was het vooral voor mij persoonlijk een weerzien met tal van vrienden en bekenden van vroeger. Elke dag kwamen er wel een of meerdere vrienden of bekenden van vroeger naar de stand van Gold of Lapland. Zo waren er mensen uit Maasbracht die vroeger veel contact hadden met mijn ouders in Maasbracht. Ook was er een goede vriendin van vroeger, Yvonne, en haar vriend Erik, aan de stand en een collega van een advocatenkantoor in Venlo waar ik gewerkt heb toen ik rond de 25 jaar was, dus dat is al een paar jaartjes geleden 🙂 En er waren collega’s van het werk van de gemeente Bladel. En natuurlijk onze trouwe visvriend Mannes! Bedankt dat jullie de moeite namen om me te bezoeken.

Elke keer was het weer bijzonder om te ervaren hoe je hersenen vliegensvlug werken op het moment dat er ineens mensen voor je neus staan, die je al zoveel jaren niet meer hebt gezien. En dat je dan na een paar seconden de gezichten herkent. Een goed geheugen in gezichten en namen is wel erg handig op zo’n moment. Gelukkig beschik ik over die gave, of toch niet helemaal?

Vorig jaar had ik op de vakantiebeurs diverse mensen gesproken die hun vakantie bij ons wilden doorbrengen. Onder hen ook 2 vrouwen, van wie een Annie heette, die aangaven in de loop van 2015 te zullen boeken voor een vakantie in februari 2016. Op een bepaald moment in 2015 kwam de boeking. Annie en Tonnie zouden in week 6 komen. Een  paar  weken geleden kreeg ik een mailtje waarin ze vroegen of ik ook dit jaar weer op de beurs zou staan, omdat ze dan een bezoek aan de stand van Gold of Lapland zouden brengen omdat ze nog een paar vraagjes hadden. Ze zouden op 14 januari naar de beurs komen. In de volste overtuiging dat het de 2 vrouwen waren, van wie ik de gezichten in mijn hoofd had, wachtte ik die dag geduldig op hun komst. Rond 11.00 uur kwam een echtpaar, man en vrouw, naar de stand en gelukkig dat ik hun gezichten, maar niet de namen, herkende van vorig jaar. Ze stelden zich voor als, ja hoor je raadt het al …… Annie en Tonnie. Ook toen was het weer verbazend om te ervaren hoe de hersenen op zo’n moment werken. Eerst verbaasd en een eerste neiging om te bulderlachen, maar dit direct onderdrukkend en beseffend dat dit naar hen toe niet netjes zou zijn. Je had mijn gezicht moeten zien. Ik heb er naderhand erg om moeten lachen. In elk geval zijn Tonnie en Annie heel lieve mensen die vandaag aankomen op Umeå airport. We doen ons uiterste best ook voor hen een onvergetelijk Laplandavontuur te organiseren. In de loop van de komende dagen zal ik hun het relaas wel vertellen.

Frans en ik beleven een heerlijke tijd hierboven in ons mooie Lapland. Ook al moeten we natuurlijk ook werken, we genieten, samen met onze schatten Bartje en Prinske, van elke minuut hierboven. We zijn dankbaar dat we onze gasten mogen laten meegenieten van al het mooie dat Zweeds Lapland te bieden heeft.

Lieve groet en tot een volgend blog

Paula