Op volle toeren! Dat slaat op het visseizoen 2014. De dagen en weken vliegen in sneltreinvaart aan ons voorbij. De visgasten vermaken zich goed en genieten, naast het lekkere eten en de overweldigende Laplandse zomer, van de goede visvangsten in de Juktån, Vindelälv, het Tväråträsket (het meer tegenover ons huis) en het Vinträsket, een meer iets verderop. Ondanks het zeer warme weer – het is al weken achter elkaar elke dag tussen de 25 en 30 graden – zijn de vangsten nog goed te noemen.  Nu zijn de zomers hier over het algemeen toch droog en warm, omdat Zweden, anders dan het zeeklimaat in Nederland, een landklimaat heeft. Het  is echter nog nooit zo lang zo warm geweest, als we de verhalen van de mensen uit het dorp mogen geloven. Voordeel is dat het buiten lekker genieten is, nadeel is dat alles wel heel erg droog is. Niet alleen de tuin rondom het huis heeft nodig een druppel water nodig, maar ook de bossen zijn kurkdroog, wat het gevaar op bosbranden erg groot maakt. Nu worden die bosbranden over het algemeen niet veroorzaakt door de toeristen die hier vertoeven, maar meestal door inslag van bliksem in bomen. Frans en ik hebben het zelf al een keer meegemaakt dat we de bliksem als een grote knalrode vuurbal zagen inslaan in een boom in het bos. In een mum van tijd stond toen een stuk bos in brand en het duurde “ff” voordat de door ons gealarmeerde brandweer ter plaatse was, namelijk een dik uur. Als je het al over opkomsttijden hebt!

Frans en ik raken steeds beter op elkaar ingespeeld en hebben elk zo onze eigen taak in het bedrijfje. Het leuke is wel dat je veel met elkaar kunt afstemmen en bespreken. Hierdoor doen we vooral alles samen en niet, zoals in Nederland, ieder zijn eigen werk. Dit was een van de belangrijkste redenen om hier in Lapland samen een bedrijfje te beginnen en dat doel is behaald. We voelen ons er allebei goed bij en genieten van de rust en vrijheid hier boven in het Hoge Noorden. Alles gaat zoals we ons dat hadden voorgesteld en we voelen ons zondagskinderen dat we dit samen mogen meemaken. Dit gevoel staat in schril contrast met de soms trieste levensverhalen van vrienden en bekenden in Nederland, die ziek zijn geworden of die na een scheiding weer een leven proberen op te bouwen.

En ja hoor! Onze nieuwe huisvriend, de siamees Prins Lear, is thuis aangekomen en maakt ons gezinnetje naast Bartje weer compleet. In mijn vorig blogg schreef ik al dat we hem van ver moesten halen namelijk helemaal in de provincie Dalarna op zo’n 780 km afstand. Zondag 27 juli om 10 uur in de ochtend vertrokken we, met koffie en broodjes voor onderweg, richting Leksand, liggend in de provincie Dalarna. Met Birgitta Wallden, de fokster, hadden we afgesproken dat we maandagmochtend rond 8.00 uur op de stoep zouden staan om onze nieuwe aanwinst mee te nemen. We hadden gekozen voor de kortste route via de autoweg E4. Via Lycksele en de prachtige Höga Kusten Bron (de hoge kust brug)in de buurt van Harnösand, kwamen we door Sundsvall, een grote havenstad aan de Botnische golf. We merkten dat we de drukte van zo’n grote stad niet meer gewend zijn en waren blij toen het verder op de E4 achter Kvissleby en Jattendal weer een stuk rustiger werd. In Söderhamn verruilden we de E4 voor de rustige weg nr 50 land inwaarts in de richting Bollnäs en een paar uurtjes later arriveerden we in Rättvik en we besloten hier te overnachten. Naar Leksand was het nog zo’n 12 kilometer. We hadden afgsproken met Birgitta dat we rond 8 uur op de stoep zouden staan en zo gezegd zo gedaan. Birgitta begroette ons enthousiast. Ze is een vriendelijke gezellige vrouw van rond de 60 en woont samen met haar man, 2 honden en 7 katten op een appartement. De ontmoeting met prinske, zoals we hem gedoopt hebben, was erg fijn. Hij begroette ons al huppelend en spelend. Birgitta vertelde dat de moeder van prinske en zijn 2 andere zusjes en 2 broertjes al 2 weken na de geboorte was overleden. Birgitta had de katten zelf met de fles opgevoed en was daarom ook nog meer gehecht aan het kroost. Na de belofte dat wij super goed voor prinske zouden zorgen, verlieten we, na de nodige koppen koffie, rond 9 uur Birgitta en begonnen aan de thuisreis.

En nu hebben we een Duitse gast, Georg geheten, die met de auto vanuit Duitsland is gekomen en eerst een week in Umeå is geweest, een grote havenstad aan de Botnische golf op zo’n 230 kilometer van hier. Hij had een viool en zgn. Nyckleharpa bij zich. Deze is een kruising tussen een gitaar en een harp. Georg speelt Zweedse volksmuziek. Frans had het idee om mensen uit het dorp uit te nodigen om samen naar de muziek van Georg te komen luisteren. Dus zo gezegd zo gedaan. Samen met buurvrouw Karin heb ik donderdag a.s. vanaf 18.00 uur een avondje georganiseerd. Mensen uit het dorp worden uitgenodigd voor een “Musik i sommarkvällen“, muziek tijdens de zomeravond. Als het weer goed is houden we de happening voor ons huis op het gras. Karin had de vuxenskola – een organisatie die allerlei cursussen voor volwassenen organiseert en ook subsidies verdeelt – gebeld met de vraag of we voor dit cultuurevenement subsidie konden krijgen. En ja hoor! Zoals bij vrijwel alle activiteiten die je hier ontplooit krijgen we ook voor deze avond een bijdrage van deze organisatie van 500 Zweedse kronen, zo’n 50 euro. Ik laat jullie volgend blogg weten hoe de sommarkvällen is verlopen.

Ook heb ik er sinds kort een klein baantje bij. Een paar weken geleden kregen Frans en ik bezoek van Eleonora Hedman van Gold of Lapland. Dit is een organisatie die het toerisme in Zweeds Lapland promoot. Het toeval wil – alhoewel er bestaat geen toeval in het leven – dat ze de komende 3 jaar met name hun pijlen richten op Nederland. Omdat Frans en ik de enige Nederlanders zijn met een bedrijfje in het toerisme hierboven in het Hoge Noorden peilde ze ons of wij Gold of Lapland wilden helpen, o.a. met het opzetten van een facebookaccount en andere klussen zoals bijvoorbeeld vertalen van Zweedse teksten. Eleonora had van de een of ander begrepen dat ik voor zoiets wel geschikt zou zijn. Eigenlijk was ik wel een beetje vereerd, dat ze me voor zoiets kwam vragen. Dus vanaf nu ben ik een aantal uurtjes in de week bezig voor Gold of Lapland. Omdat ik dit van thuis uit achter de computer kan doen is dit prima te combineren met de zorg voor de gasten en alles wat daarbij komt kijken. De facebookaccount Nederland is inmiddels actief en er staan ook al een aantal berichten op. Als je dit leest en je hebt de facebookpagina van Gold of Lapland nog niet gedeeld, wil je dit dan svp alsnog doen. Het belangrijkste doel is de naam Gold of Lapland bij zoveel mogelijk Nederlanders bekend te maken, zodat mensen hier hun zomer- of wintervakantie gaan doorbrengen bij een van de bedrijven die bij Gold of Lapland zijn aangesloten.

En verder is de kat Frits van de buren sinds 3 augustus jl. verdwenen. Een affiche bij de brievenbussen in het dorp roept de dorpsbewoners op de ogen open te houden en een seintje te geven als ze Frits spotten. Hopelijk kan ik bij mijn volgende blogg schrijven dat hij terecht is.

Paula