Hij werd geboren op 10 oktober 2004 en was de zoon van vader Ujandi aus dem Sauberwald en moeder Ne me Quitte pas. Hij  was uit een nest van 3 de kleinste. Vandaar de naam Elton, vernoemd naar de ook niet al te grote Elton John. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren dat we hem gingen ophalen bij Cattery Koosje van der Tutte in Nieuw Vennep, die de siamezen vaak namen van artiesten of bekende liedjes geeft. Elton zat bovenop de krabpaal en het was liefde op het eerste gezicht. Direct vanaf de start keken die opvallende oogjes met een derde ooglid – ik noemde het gekscherend altijd driehoekoogjes – ons vol vertedering aan. Koosje verzekerde ons dat hij kon eten als een bootwerker en dat was niets teveel gezegd. In de beginjaren waren onze andere siamezen Twinkel en Anjuly de vrienden van Elton in ons huis in Voerendaal.Toen Twinkel in 2005 overleed besloten we naast de wat oudere Anjuly nog een vriendje voor Elton aan te schaffen. Ice Ice Baby van Cattery Koosje van der Tutte werd zijn nieuwe kameraadje en toen Anjuly in 2007 overleed, waren de twee maatjes onafscheidelijk. Ice en Elton waren echte vrienden. Met zijn tweetjes gingen ze erop uit in de tuin achter ons huis en het was helaas ook daar dat ze beiden door een lieve buitenkat, Guusje, die ook door ons werd verzorgd, besmet raakten met de gevreesde niesziekte. Ze balanceerden een tijdje op de grens tussen leven en dood en knapten met de nodige medicijnen en onze volle inzet toch beiden weer redelijk op, al bleven de naweëen van de niesziekten hen wel achtervolgen. Toen Ice tijdens onze vakantie in Zweden in 2009 op slechts 4 jarige leeftijd dood ging voelde Elton zich een tijd erg eenzaam. Onze laatste aanwinst de Oosters korthaar Bartje – zijn volledige naam is Bart Zwart, omdat zijn vacht pikzwart is – vulde de leegte in zijn kattenbestaan snel op. Bart en Elton waren echte vrienden en in het appartement in Bladel hebben ze heel wat uren naast en bij elkaar gedeeld. Toen Elton in 2012 een epilepsie-aanval kreeg waren we bang dat hij hier niet bovenop zou komen, maar ook daarvan herstelde hij, maar nooit helemaal. Regelmatig had hij last van  sufheid en een scheefhangend linker oortje, waarna hij dagenlang achter elkaar kon slapen. Met Bart en Elton zijn we in december 2013 naar Zweden geëmigreerd.

Elton was erg aanhankelijk en was altijd aanwezig en in de buurt. ‘s-Ochtends bij het opstaan stond hij al vol enthousiasme boven op de tafel en begroette ons met een welgemeend hard Miauw, onderwijl op alle plekken die hij kon vinden kopjes gevend. Het eten begon bij hem direct ‘s-ochtends vroeg en dat ging door tot we naar bed gingen. Hij heeft wat blikjes sheba naar binnen gewerkt, inderdaad net als een bootwerker. Hij fleurde in Lapland weer helemaal op, onder andere door onze aanwezigheid en ook door de tochtjes naar buiten rondom het huis, die hij samen met Bart maakte. In Lapland verheugde hij zich altijd op onze zaterdagavonden, die bij ons steevast in het teken stonden van vleesfondue of steengril, waarbij hij, al ruim voordat alles op tafel kwam, wachtte op een lekker stukje biefstuk. Het was ook hier dat Elton het elandenvlees ontdekte als een lekkernij waar hij geen genoeg van kon krijgen. Zelfs de ochtend van zijn sterfdag heb ik hem nog verwend met het vlees, dat ik wel in heel dunne reepjes moest snijden. Die ochtend dacht ik nog dat alles wel weer goed zou komen.

Tijdens het verblijf van onze visgasten Jo, Freddy en Bruno in de weken van 5 tot 19 juni heeft Elton zijn laatste paar mooie weken beleefd. Hij kon genieten van de aandacht van de gasten, die hem, naast de nodige extra aandacht, verwenden met stukjes vis en vlees. Vanaf 19 juni ging het bergafwaarts. In het begin onopvallend – hij sliep wat meer maar dat had hij wel vaker – en op het laatst duidelijk, met een scheefhangend linker oortje en verminderde eetlust en veel heel veel slapen. Toen de uit Nederland meegebrachte medicijnen niet meer aansloegen besloten we op 24 juni jl de hulp van een dierenarts in Lycksele op te zoeken. Nog steeds met de vaste overtuiging dat we met bench en Elton diezelfde middag terug zouden keren, vertrokken we om 13.00 uur richting Lycksele, waar we om half 4 een afspraak hadden. Elton, die in normale doen vrijwel de hele weg klagend en miauwend vanuit de bench zijn ongenoegen zou hebben laten merken, rolde zich op en ging meteen slapen. We wisten dat het niet goed met hem ging. De zeer vriendelijke dierenarts Hassan onderzocht Elton eerst en sprak uit dat hij vreesde dat er iets niet goed was met de nieren. Om hier zeker van te zijn moest er echter een bloedonderzoek plaatsvinden waarvan we de uitslag direct konden krijgen. Het afnemen van het bloed bij Elton was een regelrechte ramp en het deed ons veel pijn dat Elton dit nog heeft moeten doorstaan. Het was echter nodig om zeker te weten of hij er met medicijnen wel of niet bovenop kon komen. Een half uurtje later kwam Hassan met een bedrukt gezicht met de uitslag. De nierwaarde was veel en veel te hoog en de nierfunctie was vrijwel volledig weg. Dit betekende dat Elton zichzelf aan het vergiftigen was, omdat urine in het bloed kwam. De situatie was uitzichtsloos. Na een korte blik wisten Frans en ik dat we voor Elton maar één besluit konden nemen.

Het spuitje dat hij kreeg heeft hij niet meer gevoeld. Hij keek ons nog een laatste keer aan met zijn driehoekoogjes en sliep toen langzaam in de armen van Frans en mij in. De dood kwam snel en rustig.

We hebben besloten Elton, net als onze vorige katten, te laten cremeren en over 6 weken mogen we de urn met het as gaan halen.

Elton, trouwe vriend, bedankt voor de fijne tijd samen en rust in vrede. Wij zullen goed zorgen voor je maatje Bartje, die erg droevig is, omdat hij zijn vriendje mist.

In mijn vorige blogg konden jullie lezen dat we op 21 en 22 mei naar een cursus zijn geweest over fotografie en over het bereiden van eten in de natuur, buiten bij het kampvuur. Tijdens die cursus werden ook de voordelen van het inzetten van sociale media voor je bedrijf belicht. En de sociale media kwamen ook aan de orde in het gesprek dat we vorige week hadden met Eleonora Hedman van Gold of Lapland, een vereniging die het Laplandse toerisme wil promoten, met de komende jaren Nederland als prioriteit nr. 1! Na het gesprek met Eleonora beseften we dat we er dan  toch aan moesten. Een facebookaccount aanmaken! Frans, die erg handig is op de computer, had binnen no time alles geregeld en via een link facebook ook aan de site van laplandtime verbonden. Voor geinteresseerden in onze eerste facebook-ervaringen: zie de site www.laplandtime.nl en dan onder het kopje laatste nieuws. Ik ben dus nog vrij groen in de facebook-wereld, zodat ik nog niet alle kneepjes ken, maar ik houd jullie op de hoogte van mijn ervaringen. Wat ik in elk geval leuk vind, is dat een aantal Limburgse facebook-friends regelmatig moppen op zijn Limburgs op hun facebook zetten, waar ik toch erg om moet lachen.

Apropos Nederland prio 1. Het gesprek met Eleonora had een dubbel doel. Alleerst wilden we door haar geinformeerd worden wat het betekent om lid van Gold of Lapland te zijn. Eleonora overtuigde ons ervan, dat, met name door de pijlen die de organisatie de komende 3 jaren op Nederland wil richten, een lidmaatschap voor ons toegevoegde waarde kan hebben. Gold of Lapland brengt een brochure uit, waarin alle aangesloten bedrijven uit de regio zich aanprijzen. Hierdoor wordt het eenvoudiger om elkaar te vinden en samenwerkingsverbanden aan te gaan bijvoorbeeld bij het samenstellen van zomer- en winterarrangementen. Verder heben we het gehad over de vraag of wij, als enig Zweeds bedrijf in deze regio dat gerund wordt door Nederlanders, iets kunnen betekenen voor Gold of Lapland, bijvoorbeeld bij het leggen van contacten richting Nederland, en bij het vertalen van Zweedstalige brochures in het Nederlands, die dan gebruikt kunnen worden als promotiemateriaal bij beurzen.  Frans en ik hadden er wel oren naar en we zouden snel verder praten wat we voor elkaar kunnen betekenen.

2 Weken geleden waren de zus van Frans, Caroline, en haar vriend Wout op bezoek. We hebben het erg gezellig gehad. De eerste dag van hun verblijf zijn we met de auto en aanhanger met 2 boten naar een plaats aan de rivier de Vindelälven gereden. Nadat Wout eerst nogal wat capriolen moest uithalen om de door hem in een boom gemikte plug te redden, werden de bootjes met electromotor te water gelaten en hebben we een route over de rivier van zo’n 12 kilometer gevolgd, onderwijl, onder een stralend blauwe lucht, met een spinnertje vanaf de boot vissend. Op ongeveer de helft van de tocht zijn we aan land gegaan en hebben daar de lunch genuttigd, witte koolsalade met appel, limoensap, en gerookte vis. Met 25 graden en veel zon was het een dag met een gouden randje. De dag erna zijn we, weer onder een stralende zon, op forel gaan vissen op een meer, wat resulteerde in een mooie vangst van 6 grote forellen. Verder hebben we samen een aantal dagen nog de laatste restjes rondom de accommodaties opgeruimd, zodat alles er nu spik en span uitziet voordat de gasten komen. De laatste rommel hebben we afgelopen woensdag naar de milieustraat in Gargnäs gereden. Overigens hoef je je daar niet te legitimeren en geldt er ook geen maximum aantal keren dat je gebruik mag maken van het afvaldepot.

Verder doen onze huisgenoten Elton en Bart het nog steeds goed. Hoewel Elton regelmatig, net zoals in Bladel, last heeft van een treurdag, zoals we dat noemen. Als we ‘s-morgens opstaan zien we dat direct. Geen om eten miauwende enthousiaste Elton boven op de tafel, maar een scheefhangend linker oortje kondigt een dag met veel slaapuren aan. Tot nog toe kunnen we het met medicijnen, die we uit Nederland hebben meegenomen, redelijk verhelpen en is hij er over een dag of 2 weer bovenop. Hopen dat hij deze keer ook goed herstelt. Verder  is het onze Bart die trotst afdwingt. Vorige week heeft hij de eerste muis van zijn leven gevangen. Hij kwam vol trots met de muis in zijn bek naar ons toerennen. Typisch dat jachtinstinct. En dan te bedenken dat Bartje tot voor kort zijn dagen doorbracht in een Bladels appartement en alleen op het balkon buiten kwam. Aan Elton is dat jagen overigens niet zo besteed. HIj vindt het al voldoende om de mugjes op het gras te volgen.

Wat doe je nou zoal de hele dag? Dat is de vraag die ik de afgelopen 6 maanden dat we hier in Lapland zijn – wat vliegt de tijd! – heel vaak heb gehoord. Ik zal jullie dan ook vandaag, 3 juni, eens meenemen. Apropos 3 juni is onze trouwdag en vandaag zijn we 20 jaar getrouwd. Op naar de volgende 20 🙂 Vanochtend om 6 uur zijn we opgestaan en hebben het ontbijt gemaakt voor onze 2 eerste zomervisgasten die op snoek komen vissen. Ondertussen, al luisterend naar Jan de Hoop met het RTL nieuws, heb ik tevens de lunch voorbereid voor deze gasten die de hele dag met de boot op het meer naar snoek vissen en dan bij een kampvuurtje de lunch nuttigen. Daarna is Frans naar de Gargån gegaan, een bosrivier, met nog een visgids in de buurt om het water daar te verkennen voordat onze eerst vliegvisgasten a.s. donderdag 5 juni komen. Rond 9 uur was ik bij Irma, een oudere vrouw van 90 uit het dorp, die me wilde helpen met het omplanten van een aantal planten in haar tuin zodat ik die kon planten rondom ons huis. Vorige week heb ik namelijk flinke opruiming gehouden: de oude verdorde planten in en om het huis zijn uitgegraven en de verse planten van Irma komen daarvoor in de plaats. De planten – met de naam Stormhatt – worden zo’n 1,5 meter hoog met fel blauwe bloemen en komen in de borders rondom het huis. Het zijn planten die jaar na jaar terugkomen, dus lekker gemakkelijk. Elton en Bart zijn ook buiten en kijken toe hoe ik me in het zweet aan het werken ben. Af en toe ga ik naar binnen om te kijken of er mails van gasten zijn die beantwoord moeten worden. Daarbij combineer ik het nuttige met het aangename door een kopje koffie of thee te drinken. Verder draait de wasmachine op volle toeren. De nieuwe handddoeken voor de gasten moeten voor het eerste gebruik eerst gewassen worden. Ik ga nu het gras nog een keer maaien, zodat de grasmat er netjes bij ligt. Maar daarvoor doe ik eerst de veiligheidsschoenen aan, die ik onlangs in Skellefteå gekocht heb. Doordat bij mij alles zo vlug moet – ongeduldig typetje – gebeuren er nogal eens ongelukken. Zoals laatst, doen ik in een verroeste nagel trapte en de tweede keer doen ik met mijn voet onder de verticulairmachine ben gekomen, met als gevolg een flinke jaap in de grote teen van mijn rechter voet. Dus die veiligheidsschoenen zijn zeker geen overbodige luxe. Na het grasmaaien ruim ik nog wat oude takken op die in het zicht op de grens tussen tuin en bos liggen, zodat het er nu echt netjes uitziet. Na een dag hard werken is het goed rusten. Daarna tijd voor mijn nieuwe hobby die ik heb sinds we in Lapland wonen: bakken! Vanavond serveren we na de maaltijd een blåbärspaj. Half uurtje voorbereiden en dan half uurtje de oven in.Daarna moet de oude roeiboot, de tuindecoratie in de voortuin (zie mijn vorige blogg) in de beits gezet worden. Verven is overigens nog een hobby van me.

Op 9 juni hebben we de 2 snoekvisgasten teruggebracht naar de luchthaven in Lycksele. Vader en zoon hebben 5 dagen gevist in het meer tegenover ons huis en in totaal 120 snoeken gevangen. Ook hebben ze tijdens een wandeling van 6 kilometer van ons huis naar Iceberget (de ijsberg), dwars door de Laplandse wildernis, 2 sperweruilen gezien (zie het bericht op mijn facebook), een bever, en een auerhoen.  Inmiddels is het 10 juni en zijn 3 vliegvissers gearriveerd die op de bovenverdieping van ons huis verblijven. Het zijn gasten die al een keer zijn geweest en nu dus terugkomen. Een van de gasten, een Limburger, is met zijn 4e keer zelfs kind aan huis en, net als de andere twee Belgische gasten, een echte vriend van ons geworden. Het is erg gezellig en het is net of je zelf vakantie hebt, al moet er wel gewerkt worden. De Belgische gasten verkennen ook het meer tegenover ons huis. Na een paar dagen vissen hebben ze een tekening gemaakt van de contouren van het meer met daarin aangegeven, de rotsen, de rietkragen, watervallen, stromingen, en plekken waar het ondiep is (en dus de roeispanen ipv de electromotor gebruikt moet worden). Ook hebben ze op een aantal plaatsen in het meer boeien gelegd om te voorkomen dat de motor beschadigt.

En zo vliegt de tijd. De tijd waar je zo lang naar toewerkt, het visseizoen, is aangebroken en we zitten er direct middenin! Vandaag zijn bij Tores 2 nieuwe snoekvissers gearrivieerd, zodat we nu 5 gasten hebben. Genoeg geschreven dus, ik moet weer aan het werk, de maaltijd voor vanavond bereiden. We eten Laxsida, een zalm van 1,4 kg op een bedje van zeezout in de oven met Potatisgratäng (aardappelgratin), en prest gurka (komkommer in het zuur) en als nagerecht flensjes met ijs en hjortron. Een zekere Bart, die master chef Holland gewonnen heeft, mag blij zijn dat ik me niet had aangemeld voor dat programma. Als ik de complimenten van onze gasten over de maaltijden mag geloven, had hij aan mij een geduchte tegenstander gehad!

Tot snel!

Paula