LAPLAND!

En zo voelt het echt! Ik ben erg dankbaar, dat ik deze droom hier samen met mijn lieve Frans mag leven! Dat realiseer ik me elke ochtend als we samen opstaan. Het leven is hier totaal anders dan in Nederland, met andere dingen die hier belangrijk zijn en in Nederland niet en omgekeerd. Er is elke dag zoveel te doen en we genieten van de rust en eenvoud van het leven hier. De rode draad in alles wat we doen is rust, genieten van de eenvoudige dingen van alledag en van elkaar. We zijn samen veel aan het klussen, ofwel buiten in de natuur, ofwel binnen bijvoorbeeld bij het gereedmaken van de accommodaties voor de gasten. Tores is bijna klaar en er moeten nog wat ondergeschikte dingetjes geregeld worden (gordijnen ophangen, eethoek, kozijnen en deuren lakken etc.).Het leven hier is in geen enkel opzicht te vergelijken met het leven in Nederland, waar ik de meeste tijd bezig was met lezen, denken en praten, veel praten. Ik merk dat ik het heerlijk vind om ‘s-avonds lichamelijk moe te zijn, maar geestelijk nog zo fit als een hoentje. Zo hebben we vanochtend vroeg de nieuwe grilplaats voor ‘Tores’ opgebouwd. Op het internet hadden we afgelopen weken allerlei mooie grillplaatsen de revue zien passeren, maar toen we deze hadden gespot waren we verkocht. Een ruige in typische Laplandse stijl gebouwde grillplaats met een grote vuurplaats met 2 grote banken en 2 losse “fauteuils”.  Wat van ver komt is meestal goed en dat gold ook nu. We moesten hem namelijk zelf ophalen in Haparanda, een stad op de grens tussen Zweden en Finland,  helemaal in de kop van de Botnische golf. Afgelopen donderdag dus met Tiguan en aanhanger in alle vroegte om half 6 de baan op. Als je bedenkt dat de afstand van ons huis naar Haparanda circa 400 km is, dan is het niet zo vreemd dat we pas tegen half 9 in de avond thuis waren. Het was een mooie proef voor de nieuwe motor van de Tiguan die net 1500 km had gedraaid. Alles ging goed! Onderweg hebben we veel rendieren aan de kant van de weg gezien die al weer volop eten konden vinden op de deels sneeuwvrije bodem van het bos. En natuurlijk ontbrak een bezoek aan Ikea Haparanda niet. Gisteren hebben we onze nieuwe aanwinst in de beits gezet en volgend weekend wijden we de grillplaats in met vrienden Karin en Roland, en een jong stel dat aan de andere kant van de weg woont, Sarah en Per. We hopen dat straks onze gasten het ook zo heerlijk vinden bij het vuur, onder het genot van een worstje en een biertje, de visbelevenissen van de dag te evalueren.

De afgelopen weken zijn we veel buiten bezig geweest. Zo hebben we vriend Åke geholpen, die een oude vrouw uit het dorp, Märta (85 jaar) geheten, een dienst deed, door een deel van haar bos uit te dunnen. Als dank voor onze hulp mochten wij het berkenhout hebben. Åke zaagde de bomen om en Frans trok ze met de sneeuwscooter uit het bos om ze op een plek te verzamelen van waaruit ze met een vrachtwagen naar ons huis werden gebracht. Ik heb ook zo goed en kwaad als het kan meegeholpen. Het is zwaar werk voor een ambtenaar,maar ik heb me – als ik Frans mag geloven en dat doe ik altijd – goed geweerd. Na een week buiten te hebben gewerkt ligt er nu een flinke stapel hout, die Frans en ik vanaf volgende week moeten zagen en kloven in kleine stukken waarmee we onze panna (de grote huiskachel met accumulatortanks) en braskamin (de houtkachel in de woonkamer) kunnen stoken. Dit is de houtvoorraad voor de volgende winter, dus die is geregeld. Apropos houtvoorraad: we hebben ons voorgenomen dinsdag 22 april a.s. naar Skellefteå te rijden om al het materiaal te halen om een nieuw houthok te bouwen om de houtvoorraad in op te slaan. Frans heeft gisterenavond exact uitgeteld wat we nodig hebben aan balken, dakplaten enz. Het houthok bouwen we vast aan ons woonhuis en het oude houthok, enkele jaren geleden provisorisch uit de grond gestampt, gaat tegen de vlakte. Daarna vragen we aan de plaatselijke grinthandelaar (Mats Halvardsonn) om nieuw grind te storten op de oprijlaan en achter ons eigen huis. Dan is alles weer netjes voordat de gasten komen. Mooi projectje dus en ik heb de algehele leiding

Natuurlijk hebben we in Lapland ook zo de zorgen van alle dag. Zo heeft onze Bart sinds een aantal weken last van jeuken, krabben en likken, waardoor er op zijn rug een flinke wond is ontstaan.Hij zit dus letterlijk en figuurlijk in de lappenmand! Er komen steeds korstjes op, maar die bijt hij er weer vanaf en zo wordt de wond steeds groter. Op zo’n momenten mis je Nederland wel: de kattenpraktijk van Frits Lamberts (Dennenoord in Hapert) ligt op een kwartiertje rijden bij ons vandaan. Hier is dat lastiger. Via mail hebben we van Frits een advies gekregen voor een medicijn tegen de allergie/schimmel, en dat hebben we besteld, ook weer via het internet, bij een Amerikaans bedrijf. Hopen dat het daarna snel verholpen is.

Frans was vorige week met vriend Åke wezen vissen in de Zweedse bergen, fläll genoemd. Ze vertrokken op 6 april voor een volle week. Niet zo vreemd dat Frans er wat verwilderd uitzag bij thuiskomst. Ik was blij dat hij weer veilig bij me was en hij ook, toen hij zich  na een week eindelijk weer warm kon douchen. Meer info over zijn avontuur is te lezen op de site onder ‘laatste nieuws’.

In de tussentijd hebben we ook nog onze oude CMR – zo noemen we onze oude Volvo omdat die CMR in het kenteken heeft staan – verkocht. Op Blocket, eigenlijk de Zweedse marktplaats, hadden we hem aangeboden voor een schappelijk prijsje. Op zondagmiddag 6 april belde een man uit Arvidsjaur, een grotere plaats in Lapland op zo’n 150 km afstand. Na een paar vragen van hem te hebben beantwoord, gaf hij aan in zijn auto te stappen en naar Tväråträask toe te komen om de CMR op te halen. Hier in Lapland gaat men echt uit van vertrouwen. Als ik zeg dat de auto in prima staat is, dan is dat zo en daaraan hoeft dan niet getwijfeld te worden. 2 uurtjes later arriveerde hij samen met zijn dochter, voor wie de auto bedoeld was. Nadat ze eerst onder het genot van een kopje koffie 1,5 uur over allerlei dingen gesproken hadden (het weer, het vissen, de stad Arvidsjaur, de politiek in Zweden) werd de formaliteit (betalen en invullen van het formulier om het eigenaarschap van de auto over te laten gaan) in 5 minuutjes afgedaan. Typisch Laps!

Vorige week zaterdag 12 april was de spinningmarathon met mijn Tväråträsk Spinning Club. In de ochtend rond 9 uur vertrokken we met zijn allen richting Blattnicksele (een klein dorp verderop) voor de marathon van 2 uur. In een spinninglokaaltje stonden voldoende fietsen om allemaal samen te spinnen. Het was een reuze gezellige activiteit, en alle spinners hebben de 2 uur (met voor spinners bekende liedjes van David Guitta, Seal, Guns and Roses, en als klap op de vuurpijl de Griekse Zirtaki!) vol inzet en enthousiasme volledig uitgefietst. Na het spinnen hadden we als bestuur van de gemeenschapsvereniging een lunch laten verzorgen door Helen (ook iemand uit het dorp die als hobby koken heeft) en na de heerlijke lunch was het tijd voor een gezamenlijke sauna in de kelder van het gemeenschapshuis. Als dank voor mijn inzet had ik van de spinners een persoonlijk cadeau gekregen. Mooie en lekker warme scooterhandschoenen voor volgende winter! Rond 6 uur kwamen Frans en ik moe maar voldaan thuis. Een dag met een gouden randje!

En vandaag is het Pasen. Net zoals in Nederland wordt in Zweden ook veel tijd gestoken in het paasdiner.Tijdens ontbijt en lunch ontbreken ook hier de eieren niet. Op het menu voor het avondeten staat hier meestal lamsvlees en zalm. Het Zweedse en Nederlandse Paasfeest verschillen echter op een aantal punten van elkaar. Waar we in Nederland wilgentakken vol hangen met paaseitjes, worden hier takken en bomen versierd met veertjes in allerlei kleuren. Ook is hier een  vrouwtje op een bezem, die Påskkäring (uit te spreken als posksjeering) wordt genoemd, een figuur die absoluut bij het Zweedse paasfeest hoort. Karin bijvoorbeeld heeft de hele woonkamer volhangen met dit figuurtje op een bezem en was verbaasd dat de sjeering onbekend was bij ons. De Påskkäring is een oud maar vriendelijk heksje dat, net als al de andere heksjes, naar een plaatsje, genaamd Blåkulla, vliegt. Ook mensen verkleden zich als påskkäring. Verder is het Pasen een groot feest dat in het teken staat van de lentewinter. De kou is voorbij en de zomer staat voor de deur. Tijdens het pimpelfiske, het ijsvissen, wordt dit gevierd. Ook in ons dorp is er vandaag een viswedstrijd georganiseerd. Er zijn allerlei prijsjes te winnen, ook voor de kinderen, en er worden hamburgers geserveerd. Het belooft erg druk en gezellig te worden.

Deze visdag wordt georganiseerd door de gemeenschapsvereniging hier in het dorp. Omdat ik ook in het bestuur zit heb ik inmiddels zo’n 4 vergaderingen bijgewoond. De vergaderingen verlopen nogal rommelig, ook al neemt de secretaris de tijd voor een keurige agenda met bespreekpunten, maar het loopt dan toch altijd weer anders. De voorzitter is een vriendelijke man, die maar moeilijk de orde in de vergaderingen weet te houden. Misschien hangt het ook wel samen met de Jantelagen (zie een vorig blog) waardoor niemand echt de leiding neemt. Mijn inhoudelijke inbreng tijdens de vergaderingen is nog minimaal omdat ik mijn handen vol heb aan het ook maar enigszins kunnen volgen van de gesprekken tussen de bestuursleden. We zetten ons als bestuur allemaal voor de volle 100% in om de leefbaarheid in het dorp op pijl te houden. Ook vandaag tijdens de visdag zal ik zeker weer mijn inbreng hebben met het maken van koffie en hamburgers, en het verkopen van de loten.

Zo raak ik hier dus steeds meer thuis en voel ik me echt als God in Lapland……!

Paula

De laatste weken is het heerlijk weer. Met temperaturen overdag van rond het vriespunt – de nachten zijn met -5 tot -10 nog wel echt koud hoor! – en een stralende zon is het heerlijk buiten vertoeven. We trekken er regelmatig op uit met de sneeuwscooter en pulka, een soort rijtuigje dat je achter de scooter kunt hangen. Zittend in mijn koetsje op rendiervellen en het dak van de pulka open (een soort cabrio dus) voel ik me net een koninging die rondgereden wordt. Heerlijk gewoonweg. De vårvinter (vertaald de lentewinter) is de mooiste tijd van het jaar. Iedereen uit het dorp gaat erop uit met de sneeuwscooter of langlauflatten om volop van de eerste zonnestralen te genieten.

We hebben afgelopen week ook gasten gehad. Een echtpaar uit Nederland had een winterarrangement geboekt en we hebben een gezellige week achter de rug. Zo hebben we, samen met de buren Roland en Karin en hun kleindochter Alva en een vriendinnetje, een sneeuwscootertocht gemaakt naar een houten hut met grilplaats midden in de natuur. Zittend in de lekker warme zon zorgden Roland en Frans voor het grillen. Op het menu stond pannekoek met spek en natuurlijk lekkere koffie erbij. Ongedwongen genieten! Alva had verder een vegetarische winterpizza gemaakt van sneeuw met daarbovenop wat groene takjes die al volop onder de sneeuw te vinden zijn. Alva woont in Lycksele en zij is altijd zo blij dat ze hier zo’n schone lucht kan inademen. En dan te bedenken dat Lycksele met 8000 inwoners toch niet echt een grote stad is. Het was een gezellige week met onze 2 gasten en tijdens de laatste avond, waar we in het licht van de ondergaande zon bij een kampvuur de week afsloten, bedankten ze zich met de woorden dat het “dagen met een gouden randje” waren geweest. Daar doe je het toch voor!

Naast sneeuwscootertochten hadden de gasten ook een sleehondentocht geboekt. Omdat Frans en ik, en ook Roland en Karin als rasechte Zweden, dat nog nooit hadden gedaan, waren de gasten ons daarin voorgegaan. Het was, om in hun woorden te blijven, een onvergetelijk avontuur, om met 10 honden en een slee vrijwel geruisloos door de meterhoge sneeuw te schuiven. Met de gasten zijn we ook bij Mats From geweest, een kunstenaar die in Gargnäs woont, een klein dorpje in de buurt.. Mats maakt al sinds zijn jeugd prachtige kunstvoorwerpen. Zo maakt hij messen van hout uit de natuur en van de geweien van rendieren en elanden met in tin ingelegde figuren, zoals vissen, rendieren, elanden. Het is altijd een belevenis om bij Mats thuis te komen. Zijn huis is net een museum en het hangt helemaal vol met allerlei voorwerpen die hij heeft gemaakt. Talloze messen, kåsa´s (uit te spreken als kozaas), prachtige mokken om uit de drinken, schilderijen, enz. enz. Het is een in de hele regio bekende figuur, die vooral geniet van de natuur en het vissen. Verder zijn we de laatste weken bezig geweest met allerlei regelzaken rondom onze auto’s. Het verhaal over onze uit Nederland hier ingevoerde Volkswagen staat in mijn vorige blogg. Met die auto waren we ook 2 keer naar Lycksele moeten rijden. Een keer voor de bilprovning voor het kenteken, en de tweede keer voor de echte keuring. Omdat beide keuringen, althans voor mij, identiek waren, vond ik dat nogal bureaucratisch, zeker als je bedenkt dat we voor die keuringen elke keer zo’n 200 km moeten rijden.  Verder hadden we de kans om een van de auto’s van Roland en Karin te kopen, een Volvo van 2008, die er nog prima uitzag. Na wat wikken en wegen besloten we onze oude Volvo van 1999 (die we eigenlijk nog dit jaar wilden rijden) nu in te ruilen voor deze nieuwe versie. De nieuwe Volvo is auto waarmee we de gasten van en naar de visplekken vervoeren en daarom moet dit een auto zijn die je kunt vertrouwen. Het wisselen van het eigenaarschap van auto´s gaat hier gemakkelijk. Oude en nieuwe eigenaar vullen samen een kaart in die naar Transportstyrelsen wordt gestuurd. Er moeten alleen nogal wat anderen formaliteiten geregeld worden. Zo moet de auto natuurlijk verzekerd worden en elk jaar gekeurd.  Omdat we onze oude Volvo willen verkopen hebben we de keuring (die eigenlijk pas in juni a.s. moest gebeuren) naar voren gehaald en dus gingen we afgelopen maandag weer naar Lycksele. De auto was prima in onder alleen moest iets bij de schokdempers worden vervangen. Voordat de auto definitief goedgekeurd kan worden moesten die dus eerst vervangen worden. De auto staat nu bij de garage hier in het dorp en, ja jullie raden het al, donderdag a.s. moeten we dus weer terug naar Lycksele. We maken er maar gewoon een gezellig dagje uit van.  Het zijn steeds wel behoorlijke afstanden die je hier moet rijden. Dat hoort bij het leven in Lapland.

Volgende week zaterdag 12 april heb ik, samen met Karin en Helen (ze zitten net als ik in het bestuur van de gemeenschapsvereniging hier in het dorp) een spinningmarathon georganiseerd. Ik heb hier het voorbeeld gevolgd van Sportschool Bodydifference in Bladel. We spinnen dan niet 1 maar 2 uur. Het leuke is dat we nu dan met de hele groep samen zijn. Normaal zijn we hier in Lapland in de les met zijn vieren, ik en 3 sporters, simpelweg omdat we maar 4 fietsen hebben. We hebben een sportruimte in Blattnicksele gehuurd waar 15 fietsen staan. Dus we kunnen nu allemaal samen spinnen! Daarna gaan we thuis douchen en dan treffen we elkaar bij “Gretas”, dat is een plek op het bevroren meer waar vroeger Greta woonde, een oud vrouwtje dat behoeftig was en voor wie de mensen in het dorp een huisje hebben gebouwd. Daar hebben we dan samen fika, koffie met lekkers, en broodjes met worstjes. Ik verheug me er nu al op! Volgende blog hierover meer.

Verder heb ik voor de scootertochten die we in deze tijd van het jaar maken een scooterpak aangeschaft. Lekker warm en water- en winddicht. Lekker ruig toch en heel iets anders dan de keurige kleding die ik in Bladel droeg. Het zou iets zijn als ik in zo’n scooterpak naar de collegevergadering zou zijn gekomen. Apropos gemeente Bladel. Ik heb natuurlijk de uitslag van de verkiezingen en de reacties gevolgd. Het is altijd weer afwachten hoe uiteindelijk de burgers oordelen over de afgelopen bestuursperiode. Het is een verrassende uitslag, die voor de een positief en voor de ander negatief uitvalt. Elke coalitie zal weer een manier moeten vinden om de wensen van ieders partij zoveel mogelijk in een stabiel programma uit te kunnen voeren. Ik hoop dat de nieuwe wethouders in het college op een constructieve manier kunnen samenwerken en dat de wethouders goed overweg kunnen met de medewerkers in de organisatie. Ik wens iedereen in elk geval veel succes toe met de samenwerking.

Nog een item wat afstanden in Lapland betreft: Op ons verlanglijstje voor onze visgasten staat nog een belangrijk item namelijk een kampvuurplaats voor Tores (onze nieuwe accommodatie). Na veel wikken en wegen hebben we besloten te gaan voor de echte ruige en typisch Laplandse vuurplaats. “Wat goed is komt van ver” toch? We gaan hem namelijk zelf ophalen in Haparanda, een plaats helemaal bovenaan in de kop van de Botnische Golf en op de grens van Zweden en Finland. 500 kilometer enkele reis! Bedoeling is dat we hem op 17 april a.s. gaan halen. We maken er weer een gezellig dagje uit van.

Het volgende blogg zal zeker verder in het teken blijven staan van het weer en de natuur. In elk geval hebben Frans en ik gisteren in bomen rondom ons huis een 10 tal vogelnestjes opgehangen voor vogels die hier in onze buurt hun nestjes willen bouwen. Hopelijk maken ze gebruik van de door ons geboden huisvestingsmogelijkheden.

Ter afsluiting nog een laatste leuke anecdote: De afgelopen maanden kwam het regelmatig voor dat we s´-morgens het vogelhuisje dat Frans op een paaltje achter ons huis had gemaakt op de grond troffen. We dachten steeds dat de wind hier debet aan was. Nu het echter ook de afgelopen week een paar keer was gebeurd terwijl het stralend weer was met geen enkel zuchtje wind vonden we het al verdacht. En vanmorgen hebben we de dader op heterdaad getrapt. Een eekhoorn vindt het blijkbaar gemakkelijker om zich in het voederhokje op de grond tegoed te doen van al het heerlijke voer! Smakelijk eten zou ik zeggen!

Paula