Mijn lieve Frans zei vanmorgen tegen me: “Als ik het eerste blog nou eens voor je schrijf met de titel Orkaan Paula maakt Lapland onveilig“, om in de geest van de mooie afscheidstoespraak van Miranda te blijven. Een dag nadat we zijn aangekomen in ons huis (27 december) had Frans namelijk al de pagina aangemaakt waarop ik Paula`s blog zou kunnen gaan vullen, maar ik had er nog geen tijd voor gevonden, druk als ik was, zoals altijd. 
De afgelopen dagen waren gevuld met het uitpakken van dozen, en het maken van stapeltjes: wat kan naar de bovenverdieping, wat kan naar beneden, wat kan naar het nieuwe huis “Tores” naast ons eigen huis, en wat kan weg? En ook de inrichting van de keuken en woonkamer werden eens grondig onder de loep genomen. En, zoals jullie van mij gewend zijn, niet eerst het een afmaken en dan pas aan het nieuwe beginnen, maar 100 dingen ineens! Voor mezelf zeer inzichtelijk en planmatig, voor de ander een absolute chaos! Tja, het wezen van een mens verander je niet zomaar, zelfs al ga je naar de noordpool!
Midden november werd duidelijk dat mijn afscheid werd vervroegd naar 1.1.2014 en dat spreekt zich snel rond. Ik werd door externen uitgenodigd voor etentjes – op hun kosten uiteraard – en omdat ik toch de dienst zou verlaten was ik van mening dat dit de toets van de integriteit kon doorstaan. Nadat ik op 17 december afscheid had genomen van de kempencollega`s, vond op 18 december de afscheidsbijeenkomst met mijn medewerkers plaats. Deze bijeenkomst voelde voor mij als een warme douche. Ik heb genoten van de toespraken van Boy en Miranda, die ook voor mij erg emotioneel waren. De ziekteperioden maakten dat onze relaties hechter zijn geworden. We hebben veel meegemaakt en het afscheid van beiden viel me erg zwaar.
Wat me opviel tijdens de afscheidsbijeenkomst was dat meer medewerkers dan ik gedacht had mij persoonlijk bedankten, via woorden of via een kaartje of presentje , voor mijn inzet en het doorpakken op de doorontwikkeling en een aantal personele kwesties. En vaak zit het dan in de kleine dingen. Op mijn compliment aan een van mijn mensen, dat mijn afscheid en alles eromheen (hapjes, drank) goed geregeld was antwoordde deze ” Je hebt het verdiend”. En een andere medewerker zei tegen me ” ik heb nooit problemen met je gehad. Je bent eerlijk en duidelijk en dat hadden we nodig hier in huis”.
Natuurlijk zijn er ook mensen die de vlag uithangen nu ik weg ben, en dan ook nog vroeger dan gedacht. Yippie! Dat is inherent aan mijn job, want je kunt het nooit voor iedereen goed doen. Dat zijn waarschijnlijk de mensen die niet op mijn afscheidsbijeenkomst waren of die er wel waren maar me geen hand hebben gegeven. Controlfreak die ik ben, weet ik natuurlijk exact wie dat zijn. Nadat ik me daar even zorgen over maakte en me afvroeg wat ik daar nog aan kon doen, concludeerde ik dat dit meer over die mensen zegt dan over mij. Ze zullen hun reden wel hebben en zullen nu ik weg ben zeker opbloeien! En dan heb ik het niet over Arjan of Frans die keer op keer een hand wilden komen geven maar waarbij ik dan stellig opmerkte, “Ik neem nog geen afscheid, want ik ben er morgen nog!!” En opeens was ik dan toch weg.
Ook het afscheid van mijn sportvrienden bij sportschool Body Difference in Bladel viel me zwaar. Als je bedenkt dat ik wel 4 x per week op de sportschool te zien was, dan is dat niet zo vreemd. Op zaterdag 21 december jl. hadden Paul, Linda en Vanessa van de sportschool een spinning marathon voor me georganiseerd. Linda gaf de les en het laatste nummer (mijn favoriete nummer ” Wire to Wire”) mocht ik doen. Heel erg leuk. Op de zondag erna vierden we mijn echte afscheid bij de sportschool. Voor de zondagmorgen hadden we bij de sportschool namelijk een eigen clubje opgericht. 
De leden van het eerste uur Bjorn, Koen, Iwan, Paul en Kristel hadden de club de naam The Lazy Sunday Warriors gegeven. Op de zondagochtend gaf ik voor een klein groepje spinningles en daarna was er standaard koffie en thee en een hoop humor en lachen. Erg gezellig. Via de whatsapp houden we gelukkig allemaal contact.
1e Kerstdag vierden we nog het traditionele kerstfeest bij de ouders van Frans in Heerlen. Ook zijn broers, zus en kinderen waren er en ze zwaaiden ons rond 21.00 uur allemaal uit waarbij menig traantje werd weggepinkt. We zeiden tegen elkaar: “net het programma Ik Vertrek!”. Na een korte laatste nacht in ons lege appartement in Bladel (en Boy bedankt voor het luchtbed!) was het dan eindelijk zover. 
Het moment waar Frans en ik 4 jaren naar toe hadden geleefd was aangebroken. Onze feitelijke emigratie naar Zweeds Lapland. We reisden met de auto omdat we deze in Zweden willen invoeren. Voor onze 2 poezen Elton en Bart hadden we een mooie oplossing bedacht. De grote bench en de kattenbak werden aan elkaar vastgemaakt: een soort eenkamerappartement zou je kunnen zeggen. Voor de rest zat de auto ketsvol met allerlei spullen die we niet naar de eeuwige jachtvelden van de milieustraat wilden verbannen. Via Duitsland en Denemarken bereikten we via een kort boottochtje Helsingborg en van daaruit was het nog ongeveer 1400 kilometer naar huis. Halverwege ff uitrusten in een motel en op vrijdag 27.12. om 4.00 uur `s-ochtends weer verder. Het weer tijdens de reis? Regen – net Nederland – en pas ruim boven Stockholm de eerste tekenen van sneeuw. Maar toen we van de E4 afbogen naar het middenland begon het lekker te sneeuwen en toen we rond 20.00 uur arriveerden in ons huis zaten we midden in het Laplandse winterlandschap. Heerlijk!
Wat ga je in Lapland doen? Lukt het jou wel om af te schakelen? Dat zijn 2 vragen die veel zijn gesteld de afgelopen weken. Afschakelen en wennen aan het nieuwe leven heeft tijd nodig. Dat is niet ff een knop omzetten. Ik kan wel zeggen dat ik me op dit moment erg gelukkig voel. Na een LAP-relatie van jaren (Living apart in lapland) voelt het als een voorrecht om nu lekker samen te zijn.
Wat ik verder ga doen als alle dozen uitgepakt zijn, alle vertrekken en kasten zijn heringericht, alles gepoetst, gewassen en gestreken is, de vele langlauftochten zijn gemaakt, we met de sneeuwscooter over de oneindige Laplandse meren zijn gereden, met de sneeuwschoenen door de besneeuwde bossen zijn gewandeld, de oprit is schoongeveegd van sneeuw, de tuin in het voorjaar is aangeplant, het gras is gemaaid, de bloemetjes zijn gepland, de groeikast is aangelegd, het sap uit de bramen en bessen is geperst en in flesjes in de diepvries ligt,
en we daartussendoor vanaf mei tot oktober nog zeker 50 gasten van een geweldige vakantie voorzien,………………..
wie zal het zeggen??
Over mezelf maak ik me niet zoveel zorgen. Waar ik me meer zorgen om maak ik mijn lieve Frans. Na jaren van rustig leven in Lapland komt er ineens een wervelstorm over hem en Lapland heen, de gevreesde orkaan Paula. Het wordt inderdaad tijd dat Frans zijn eigen blog gaat schrijven onder de titel ” Help Frans de winter door!”
Paula