Bon Jour, Guten Morgen, Goodmorgon, Goede Morgen, Good Morning…………….. Steeds vaker moet ik in deze tijd terug denken aan de Mavo in Maasbracht en de Meao in Roermond, waar ik de buitenlandse talen heb leren spreken en schrijven. Die kennis komt nu heel goed van pas, omdat we naast Nederlandse gasten, Zwitsers, Italianen, Duitsers, Oostenrijkers, Belgen uit het Franstalige deel, en zelfs New Yorkers, op bezoek krijgen. Voor de gasten is het erg prettig als ze ’s ochtends niet alleen begroet worden in hun eigen taal maar ook nog in de cultuur die daarbij past. Franstalige mensen vinden het namelijk normaal dat je bij het groeten steeds een hand geeft, ook al heb je elkaar al zo vaak gezien. Dus elke morgen als onze huidige Franstalige Belgische gasten Daniel en Rogerio, aan de ontbijttafel aanschuiven gaat dit gepaard met een welgemeend “Bon Jour” en een stevige handdruk. Wel leuk eigenlijk om zo de dag te beginnen. Dit in tegenstelling tot onze Duitse gasten Willy en Asley, die, eveneens met een welgemeend, “Guten Morgen”, en zonder hand te geven aanschuiven. Wat verder opvalt is dat onze Belgische gasten vrijwel altijd een geschenk bij zich hebben waarmee ze ons verblijden. De Belgen hebben voor mij  steevast Belgische bonbons of chocolade bij zich. Inmiddels heb ik al een aardig voorraadje. Heerlijk zo’n bonbon bij een verse kop koffie 🙂 In elk geval erg leuk om de verschillen in cultuur hier aan den lijve te ondervinden.

De tijd gaat snel. Sinds mijn vorige blogg – OEPS 25 mei  en het lijkt wel gisteren dat ik het schreef – is inmiddels al weer een flinke tijd verstreken. Dus tijd voor een nieuw blogg om de trouwe lezer deelgenoot te maken van mijn leven hier boven in Zweeds Lapland. Aan de hand van mijn blauwe bijbeltje kan ik precies teruglezen wat er zoal gebeurd is. Zo noem ik het boekje dat ik van een fijne collega uit Bladel heb gekregen bij mijn afscheid. One line a day, a five year memory book. Hier kan ik per dag een regel opschrijven van de belangrijkste gebeurtenis die dag en dat boekje gebruik ik, naast de foto’s die ik maak,  om steeds een nieuw blogg te schrijven.

Het gaat goed met ons. Dat schreef ik het vorige blogg al. We zitten nu middenin het visseizoen en het is lekker druk en gezellig in huis. Vorige week hadden we 3 Duitse gasten op bezoek en de week ervoor 4 Nederlandse gasten, 2 gezellige fanatieke snoekvissers uit Oirschot, waar ik op het gemeentehuis gewerkt heb, en 2 broers, die Laplandtime een week geboekt hadden en op doorreis waren. Een Duitse gast moest tussendoor halsoverkop terug naar Duitsland omdat zijn schoonmoeder overleden was. Ja, ook dat kan gebeuren. 🙁 Natuurlijk heb ik geen moment getwijfeld om Kurt naar Umeå Airport te brengen, 250 kilometer heen en 250 kilometer terug, maar dat heb je voor een lieve gast graag over. Hij had het er al moeilijk genoeg mee. Onderweg zijn we gestopt voor een kop koffie en een lekkere smörgås, een boterham met garnaaltjes en ei. Verder hebben we 2 weken geleden afscheid genomen van de eerste Zwitserse gasten bij Laplandtime, Hampi – leuke naam he – en Ernst. Vooral onze Bart was zeer close met Ernst, die hem de troetelnaam Maudi gaf. Voor een week waren ze onafscheidelijke vrienden.

Het is midzomer en 24 uur per dag licht. De zon, die normaalgesproken in deze tijd van het jaar, ook s nachts volop schijnt, laat zich echter de laatste 2 weken erg weinig zien. We moeten ons momenteel tevreden stellen met een graad of 15 en zo nu en dan regen. Altijd nog beter dan het snikhete Nederland met 35 graden. De zomer is laat dit jaar en dat zie je terug in de tuin. Waar normaalgesproken de paarse en gele bloemen bloeien is er nu nog weinig kleur te bekennen in de tuin. Alleen het gras is mooi groen en dat komt omdat er toch regelmatig een fris regenbuitje valt. De komende week wordt het echter beter weer en dat is fijn voor onze nieuwe 4 Belgische gasten uit de buurt van Antwerpen die morgen arriveren en onze 2 Nederlandse gasten die woensdag arriveren. Trouwens een van de 2 Nederlandse gasten was eind mei/juni ook al hier en komt dit jaar dus voor de tweede keer op bezoek. Frans en ik hebben ons al voorgenomen een permanent kamertje voor het kind des huizes in te richten 🙂

En dan hebben we begin juni nog een groep op bezoek gehad met wie we een erg gezellige week hebben beleefd. 2 Belgische gasten die elk jaar vaste gast zijn en 5 Limburgse gasten van wie ook een gast elk jaar terugkomt. Wat hebben we gelachen 😉

Maar het is niet allemaal rozegeur en maneschijn. Onlangs was de riolering verstopt in het huis bij Tores. Het water kwam in de douche omhoog en ook het het closet liep erg langzaam weer vol na een spoelbeurt. We vreesden dus al het ergste en dat werd helaas bevestigd. 🙁  Frans en ik met de onlangs gekochte Kärcher hogedrukreiniger- die dus direct goede dienst bewees – in de kelder bij Tores op zoek naar de verstopping en ik kan wel zeggen dat dit een minder leuke klus was. Ik voelde me net zo n ghostbuster en vroeg me af wat mensen bezielt om dit werk als beroep te kiezen. Aan de andere kant verschilt het beroep van een gemeentesecretaris op bepaalde terreinen ook niet zoveel van dit werk als je begrijpt wat ik bedoel. 😉  Na 2 dagen hadden Frans en ik samen de klus geklaard en liep alles gewoon weer netjes door. In de late avond hebben we na een lekkere maar noodzakelijke douche onder het genot van een welverdiend biertje nagenoten van het goede werk. We waren trots op elkaar dat we dit samen geklaard hadden. Dus ik kan wel zeggen, dat die klus niet zo’n hobby van me is. Dit in tegenstelling tot het verven. Ik vind het heerlijk ontspannen om in de buitenlucht met de verfkwast aan de slag te gaan. De scootergarage staat inmiddels goed in de verf en we zijn tevreden met het resultaat. In september moeten we de rest nog afwerken. Verder heb ik de achterkant van het huis van Tores verder in de ijsblauwe verf gezet. Dat was vorig jaar niet meer gelukt. Check 🙂

Elk jaar lieten we nieuw grint op onze oprit naar het huis leggen omdat er gedurende het jaar altijd veel kuilen en bulten in de oprit kwamen. Op het laatst was het een ware hindernisbaan om naar boven en naar beneden te rijden. Omdat de weg voor ons huis toch geasfalteerd werd hebben we geregeld dat onze oprit ook direct geasfalteerd werd. We zijn blij met het resultaat en het rijdt  een stuk prettiger op en neer.

We zijn dus lekker grensoverschrijdend en multicultureel bezig. Gelukkig is er is altijd een verbindende schakel. Juist ja, het vissen.

Tot een volgend blogg

Paula

Het visseizoen 2015 staat voor de deur. Letterlijk en figuurlijk, want gisterenavond hebben we de eerste visgasten van het seizoen mogen begroeten. Een visvriend, die inmiddels al voor de vierde keer zijn vakantie bij ons doorbrengt en dus inmiddels bij de inventaris hoort, met zijn vriend zijn gisteren in Lapland aangekomen. Ze nemen de volgende week vrijdag hun intrek op de bovenverdieping van ons huis en wilden al een week eerder van Lapland genieten en huren zo lang een stuga (een hut) bij een groot meer hier in de buurt, het Vinträsket. Erg gezellig om hen volgende week vrijdag als eerste gasten van het seizoen hier te mogen verwennen. Maar, eerlijk is eerlijk, we hebben het wel erg druk gehad de laatste tijd en voor Lapse begrippen eigenlijk te druk.  Op een gegeven moment denk je “dit lijkt wel verdomde veel op werken waar we nu mee bezig zijn” 🙁 . Aan de andere kant is het heerlijk om vooral buiten bezig te zijn met van alles en nog wat. Zoals jullie weten zijn we in de winterperiode met het organiseren van sneeuwscootertochten gestart. De 5 sneeuwscooters moeten onderdak dus Frans en ik naar Skellefteå om bij een soort Gamma al het materiaal te halen. De dag daarna zijn we samen gestart met het bouwen van de garage. Frans zet de lijnen uit en is degene die het zware werk doet, en ik help zo goed als ik kan. Frans zegt altijd dat ik een “good oppermenke” ben, dus dat neem ik dan maar voor waar aan. Na een paar weken zwoegen is de scootergarage klaar en hebben we vorige week de scooters gepoetst en allemaal achter elkaar in de garage gestald. Het voelt goed dat het dure materiaal onderdak staat, wachtend op de volgende winterperiode.

Verder zijn we de laaste week druk in de weer geweest met het zagen en kloven van een flinke berg houtstammen. Ook al is het een zware klus, het is heerlijk om de hele dag buiten bezig te zijn met zijn tweetjes. Na een paar dagen flink doorgewerkt te hebben waren we klaar. In het houthok ligt nu zo’n 20 m3 hout te wachten op de volgende winter. Voor de grote panna  (kachel) met accumulatortanks – die de radiotoren in huis verwarmen en voor warm water zorgen – hebben we stammetjes van rond de 50 cm gemaakt en voor de haard in de woonkamer hebben we kleinere stammetjes van rond 30 cm gemaakt. We zijn trots dat we deze klus weer met zijn tweetjes geklaard hebben! 🙂

Met Bart en Prins gaat het prima. Zoals ik in een vorig blogg al schreef zijn het echte vrienden. Ze kunnen goed met elkaar door een deur en zijn altijd samen. Prins is dit jaar voor het eerst ook buiten. Samen met Bartje gaat hij erop uit en als Bart een muisje heeft gevangen loopt Prins er trots mee rond, alsof hij het gevangen heeft. Via het halsbandje met zendertje weten we ze altijd te traceren. Wel een veilig gevoel. Vorige week ben ik met ze naar de dierenarts in Lycksele geweest voor de jaarlijke inenting. Ze zijn nu weer tot begin volgend voorjaar beschermd tegen nies- en kattenziekte. Met 832 kronen is dit hier wel een dure business (ruim € 91,–). Ook zijn we vorige week naar Stensele gereden, net als vorig jaar, om daar onze bloemen te kopen. Veel te vroeg zeggen de locals, die steevast als datum aanhouden dat ze altijd pas na 1 juni de bloemen buiten zetten. Ongeduldig als we zijn wilden we daar niet op wachten en besloten we toch al vroeger de bloemen aan te schaffen. Overdag zetten we de bloemen buiten neer en tegen de avond zetten we ze in de garage, omdat het s-nachts nog wel tot rond het vriespunt kan zijn. Zowel bij Tores als bij onszelf ziet het er binnenkort weer fleurig uit. Erg leuk die bloemen. Verder heb ik de afgelopen week de tuin klaar gemaakt voor het voorjaar. De houten roeiboot voor ons huis is versierd met viooltjes en de grasmat ligt er weer netjes bij. Het is wel veel werk maar tuinieren is een echte hobby van me. Ik vind het heerlijk als alles er weer netjes en fleurig uitziet.

Zoals jullie weten zijn op 3 en 4 april 11 journalisten en reisbloggers op bezoek geweest in Gold of Lapland en ze zijn ook hier bij ons in Tväråträsk geweest. De reacties van allen waren zeer positief er inmiddels zijn er verschillende recensies op diverse bloggs verschenen. (o.a. Travelpro, Travelvalley, Reisgraag en het Verkeersbureau). Onder hen een Limburgse journalist van L1 TV, Bas van Mulken. Hij heeft een erg mooie reportage gemaakt die hemelvaartavond 14 mei jl. te zien was op L1 TV. Een 10 minuten durende uitzending over Frans en mij en ons leven hierboven in Zweeds Lapland. De reportage geeft een mooie indruk van onze sneeuwscooterarrangementen. De reportage kun je op onze website bekijken (www.sneeuwscootertocht.nl)

Afgelopen zaterdag hadden we een erg gezellige happening, namelijk de spinningmarathon in Blattnicksele. Net als vorig jaar heb ik het spinning- en yoga-pilates seizoen afgesloten met een gezamenlijke spinningmaraton. We waren met 14  fanatieke spinners en in Blattnicksele, een dorpje op 40 km afstand, hebben we ons het licht uit de ogen gefietst. Van 10.00 tot 12.00 uur spinnen en, na een douchebeurt, een gezamenlijke luxe lunch. Dorpgenote Helen had voor een heerlijke lunch gezorgd. Allerlei soorten salades, lasagne, en een gehaktschotel met prei, spekjes etc. Als dank voor mijn inzet ontving ik een mooi kado van de spinningvrienden. Een in hand geschreven bedankkaart van Inger, een van de vrouwen die wekelijks trouw de yoga pilates bezoekt, een sinasappelboompje, en een waardebon van maar liefst 1500 kronen (ongeveer € 165,–) van de sportzaak in Lycksele. Daar ga ik binnenkort iets moois van kopen. 🙂

Het is leuk dat we 2 vrienden van vroeger, Jan en Dorthie, hier in Lapland hebben ontmoet. We hadden vroeger in Nederland regelmatig contact, maar waren elkaar uit het oog verloren. Toen Frans en ik onlangs in Skellefteå waren kwamen we ze tegen in een winkel daar. 4 mensen die vroeger in Nederland woonden, 2 in Helmond, en 2 in Voerendaal, en die elkaar weerzien hierboven in Zweeds Lapland. Kleine wereld 🙂

Wat ik vorig blogg nog vergeten was te vertellen is dat we in het dorp sinds kort ook een AED apparaat hebben en wel in de hembygdsgård (gemeenschapshuis) van ons dorp. Hjärtstartere noemen ze het apparaat hier en dat is ook voor Nederlanders een gemakkelijk te onthouden woord. Met zeker 20 mensen hebben we de reanimatie cursus gevolgd en aan het einde van de cursus werd aan iedereen de werking van het AED apparaat uitgelegd. Als bewijs voor deelname ontving ik een bewijs:” vuxen HLR med hjärtstartere“. Inmiddels heb ik als kersverse voorzitter van de hembygdsförening een aantal vergaderingen geleid en ik moet zeggen dat het me goed afgaat. Ook al spreek ik niet perfect Zweeds en kan ik nog niet alle discussies tussen de bestuursleden voor de volle 100%  volgen, toch lukt het me goed de vergaderingen te leiden. Waarschijnlijk komt dat toch wel door mijn ervaring. Karin, goede vriendin en buurvrouw, zegt altijd dat ik een prof ortförande (een prof voorzitter) ben. Karin is trouwens ook te zien in het filmpje van L1. Erg leuk als we daar samen zeggen dat we “friends forever” zijn.

En zo leg ik nu in alle vroegte de laatste hand aan dit nieuwe blogg. Het is maandagmorgen 25 mei 4.00 uur. De zon is al rond 3.00 uur opgekomen en schijnt aan de achterkant van ons huis zo onze slaapkamer in. Onze 2 schatten Bartje en Prins draaien zenuwachtig om me heen, miauwend en kopjes gevend. Ze willen naar buiten en geef ze es ongelijk. Wat een prachtige ochtend… Op de grasmat voor ons huis zie ik 2 svart vit flugsnappere, een grappig vogeltje wiens staartje continue op en neer gaat, en op straat jagen 2 eksters elkaar krijsend de stuipen op het lijf. Het is windstil en in de boomtoppen kondigt een zonovergoten nieuwe dag zich aan met het een zachtgele gloed. De thermometer is vannacht blijven steken op 5 graden, toch nog wat koud voor de tijd van het jaar. Het eerste kopje koffie van de dag smaakt heerlijk. Ik voel me gezegend dat we dit avontuur hier met zijn viertjes mogen beleven. Naast het gevoel van grote dankbaarheid bekruipt me echter ook regelmatig een  ietwat beangstigende gedachte. ‘echt alles gaat goed en we leven onze droom zoals we hem voor ogen hadden. Het lijkt te mooi om waar te zijn.  Je kunt echter niet in een hoekje van de kamer gaan zitten en wachten totdat iets fout gaat. Mijn lieve Frans zegt dan altijd “Genieten dus van elke dag en van elkaar” en dat doen we dus ook, met volle teugen.

Tot een volgend blogg