Ff een momentje voor mezelf en voor Paula’s blogg. Frans is met nieuwe gasten voor de eerste oefendag onderweg, We hebben een gezelschap van 5 mensen gisterenavond opgehaald van Skellefteå Luchthaven. Een jong stel die elkaar net 3 maanden kennen en voor wie deze week dus een soort lakmoesproef is, 2 vrienden  en een Limburgse einzelgänger. Je zou dus kunnen zeggen dat Frans en ik deze week in een samengesteld gezin leven.

Bij elke ontmoeting met nieuwe mensen herinner ik me steeds wat mijn lieve vader Lei zei: “Es ich emes veur de eerste keer zeen den zit ich dae persoon in ein heukske van de kamer en meistal hub ich het biej het rechte eind“. Mijn vader en moeder waren en zijn, natuurlijk naast mijn lieve Frans, mijn grote voorbeeld en zo vaak hebben mensen tegen me gezegd wat eine fijne miens mijn ouders waren. Natuurlijk is het zo dat je met sommige mensen direct een klik hebt en dat het bij andere mensen ff duurt. Maar elke persoon heeft een eigen verhaal. Het kan ook zo zijn, dat mensen ff de tijd nodig hebben om zich helemaal vertrouwd te voelen bij zo’n stel Limburgers. Maar met elke groep gasten hebben we een super gezellige week. Zo ook met vader Patrick die vorige week hier was met dochter en zoon. Samen met Limburger Twan vormden ze een gezellige groep en hadden ze het reuze naar de zin.

De keren dat vrienden van vroeger hier in Lapland op bezoek waren zijn natuurlijk extra bijzonder. Zo was er een schoolvriendin van vroeger, Anita, en haar man Wil, de zus van Wil Marian en haar man, allen vrienden en bekenden van vroeger uit de Maasbrachtse tijd. Zo was ook de ontmoeting met vrienden uit Stevensweert, Jan en Danielle, bijzonder. En de week met Vanessa, de sportvriendin uit Bladel, kan ik ook alleen maar typeren als een week met een gouden randje. Het is bijna onvoorstelbaar dat je jaren later hier samen in het Hoge Noorden een geweldige week beleeft. Om de momenten nog ff vast te houden hier nog enkele foto’s.

Wat is het toch een voorrecht om zoveel mensen blij te maken. Ook bedankt Willie en Henk voor de geweldige 2 weken. En Leana met zoon Mark en vriend Joeri, en 2 jonge echtparen.

Voor volgend jaar heeft een schoolvriendin van vroeger, Marion, en haar man, haar vriendin en haar man, geboekt. En wat te denken van 2018, als mijn beste vriendin Ruda en haar 4 vrienden komen. Zou het misschien zo zijn, dat ik net als mijn ouders wel “eine fijne miens” ben? Vaak word je door mensen om je heen geidentificeerd met datgene dat je in je werk doet. Als verandermanager  maak je niet met iedereen vrienden. In een proces van bezuinigingen en veranderingen moet je beslissingen nemen met verstrekkende gevolgen voor mensen. En sommige mensen zullen me niet echt zien als een gezellig en fijn mens.

De komende weken staan er nog een aantal activiteiten op het programma. A.s. zondag 13 maart staat in het teken van de jaarvergadering van onze hembygdsförening, de plaatselijke vereniging. Zoals de trouwe lezer van mijn blog weet ben ik vorig jaar gekozen tot voorzitter van de vereniging en gisteren heb ik tijdens de vergadering van ons dagelijks bestuur gevraagd of ze tevreden zijn met deze voorzitter. Met een volmondig Ja werd hierop bevestigend geantwoord. Natuurlijk is het ook zo dat niemand anders voorzitter wil zijn, maar toch. A.s. zondag zal ik dus weer tot voorzitter herkozen worden voor een periode van 2 jaar. De zondag erna, 20 maart, gaan we stemmen. Door de gemeente Sorsele is een referendum uitgeschreven met de vraag Of we nog meer windmolenparken willen toestaan in onze gemeente. Omdat ik in het bestuur van de Windmolenvereniging zit zal mijn stem dus een Ja zijn.

En zo leven we onze droom en op een manier die we niet van tevoren hadden durven dromen. Dat we zoveel mensen een beetje gelukkiger kunnen maken in de tijd dat we ze hierboven in ons Lapland mogen verwennen.

Tot een volgende keer

Paula

En zo zitten we middenin het sneeuwscooterseizoen. Vanmorgen vroeg 6.30 uur namen we afscheid van een groep van 6, 2 echtparen en 2 kinderen. We hebben een gezellige week samen gehad en veel avonturen beleefd. Zo zagen ze al de eerste dag dat ze er waren, al zittend in de Lapse badtunna, het magische noorderlicht. Verder waren de temperaturen mild voor de tijd van het jaar en hebben we met zijn allen heerlijke scootertochten kunnen maken. Verder hebben een aantal van hen een spinningles gevolgd. Het was verder een bijzonder moment voor Kim, die op de dag van aankomst 18 jaar werd. We werden getrakteerd op een heerlijke taart.

Gisteren was de laatste sneeuwscooterdag en tijdens de tour hebben we halverwege genoten van warme chocomel met kanelbullar (Zweedse lekkernij). Deze hadden we genuttigd bij een collega, Sandsjögården. Dit is een grote campingplaats die wordt gerund door 2 jonge Zwitserse mensen. We werken in de winter met hen samen en verzorgen regelmatig dagtochten met de sneeuwscooter voor hun gasten. Tijdens onze stop werd ook volop geknuffeld met een van hun huskies, Manook geheten. Wat een schat.

En in de week van 22 tot 29 januari hadden we vrienden van vroeger uit Maasbracht op bezoek, onder wie mijn schoolvriendin Anita, met haar man Wil, de zus van Wil Marian en haar man Harald. Wat hebben we gelachen. Het was een heel bijzonder weerzien met oude vrienden en we hebben een fantastische week gehad. De volgende keer foto’s van die week. En natuurlijk was het bezoek van een goede collega Desiree en haar man Wim heel erg gezellig.

Bedankt allemaal voor jullie bezoek.

Zoals de trouwe lezer van mijn blog wel weet ben ik van 12 tot 18 januari in Nederland geweest. Ik heb voor de organisatie Gold of Lapland op de vakantiebeurs in Utrecht gestaan, samen met de Zweedse Karin en Monica. Naast het feit dat het een succesvolle beurs was voor Gold of Lapland was het vooral voor mij persoonlijk een weerzien met tal van vrienden en bekenden van vroeger. Elke dag kwamen er wel een of meerdere vrienden of bekenden van vroeger naar de stand van Gold of Lapland. Zo waren er mensen uit Maasbracht die vroeger veel contact hadden met mijn ouders in Maasbracht. Ook was er een goede vriendin van vroeger, Yvonne, en haar vriend Erik, aan de stand en een collega van een advocatenkantoor in Venlo waar ik gewerkt heb toen ik rond de 25 jaar was, dus dat is al een paar jaartjes geleden 🙂 En er waren collega’s van het werk van de gemeente Bladel. En natuurlijk onze trouwe visvriend Mannes! Bedankt dat jullie de moeite namen om me te bezoeken.

Elke keer was het weer bijzonder om te ervaren hoe je hersenen vliegensvlug werken op het moment dat er ineens mensen voor je neus staan, die je al zoveel jaren niet meer hebt gezien. En dat je dan na een paar seconden de gezichten herkent. Een goed geheugen in gezichten en namen is wel erg handig op zo’n moment. Gelukkig beschik ik over die gave, of toch niet helemaal?

Vorig jaar had ik op de vakantiebeurs diverse mensen gesproken die hun vakantie bij ons wilden doorbrengen. Onder hen ook 2 vrouwen, van wie een Annie heette, die aangaven in de loop van 2015 te zullen boeken voor een vakantie in februari 2016. Op een bepaald moment in 2015 kwam de boeking. Annie en Tonnie zouden in week 6 komen. Een  paar  weken geleden kreeg ik een mailtje waarin ze vroegen of ik ook dit jaar weer op de beurs zou staan, omdat ze dan een bezoek aan de stand van Gold of Lapland zouden brengen omdat ze nog een paar vraagjes hadden. Ze zouden op 14 januari naar de beurs komen. In de volste overtuiging dat het de 2 vrouwen waren, van wie ik de gezichten in mijn hoofd had, wachtte ik die dag geduldig op hun komst. Rond 11.00 uur kwam een echtpaar, man en vrouw, naar de stand en gelukkig dat ik hun gezichten, maar niet de namen, herkende van vorig jaar. Ze stelden zich voor als, ja hoor je raadt het al …… Annie en Tonnie. Ook toen was het weer verbazend om te ervaren hoe de hersenen op zo’n moment werken. Eerst verbaasd en een eerste neiging om te bulderlachen, maar dit direct onderdrukkend en beseffend dat dit naar hen toe niet netjes zou zijn. Je had mijn gezicht moeten zien. Ik heb er naderhand erg om moeten lachen. In elk geval zijn Tonnie en Annie heel lieve mensen die vandaag aankomen op Umeå airport. We doen ons uiterste best ook voor hen een onvergetelijk Laplandavontuur te organiseren. In de loop van de komende dagen zal ik hun het relaas wel vertellen.

Frans en ik beleven een heerlijke tijd hierboven in ons mooie Lapland. Ook al moeten we natuurlijk ook werken, we genieten, samen met onze schatten Bartje en Prinske, van elke minuut hierboven. We zijn dankbaar dat we onze gasten mogen laten meegenieten van al het mooie dat Zweeds Lapland te bieden heeft.

Lieve groet en tot een volgend blog

Paula