Er is maar één woord dat de omstandigheden van nu typeert. SNEEUW. Wat hebben we veel sneeuw gehad en er komt nog véél meer nieuwe sneeuw de komende dagen. Ik kan me niet herinneren dat er in december/januari ooit al zo’n enorm pak heeft gelegen. De sneeuwdeken heeft het landschap veranderd in een Disneyachtig bambi-decor. De takken van de bomen zijn overal bedekt met een dkke donzige laag poedersneeuw die als duizenden diamantjes schittert in de stralende zon. Nog steeds een belevenis, ook voor ons 🙂

Sinds mijn laatste blog is het een komen en gaan van allemaal lieve wintergasten geweest. Dit jaar zijn we eerder gestart dan andere jaren. Op de beurs in Utrecht vorig jaar diende zich namelijk een nieuwe doelgroep aan, namelijk families die in Lapland kerst of oud op nieuw willen vieren. Met kerst hadden we de familie Spijkers op bezoek gehad, door ons liefkozend De Spijkertjes genoemd. Op 29 december was het de beurt aan de familie Steins uit Limburg. We hebben een erg gezellige week gehad met vader en moeder, dochter en 2 zoons met aanhang. En natuurlijk de hele week Limburgs kunnen praten, ook wel weer eens leuk. In het begin van die week voelde Frans zich niet zo lekker. Hoofdpijn, keelpijn, koorts. Tja ziekte van een van ons tweetjes 🙁  de achilleshiel van ons bedrijfje. De speurtocht die we voor de mensen de eerste dag hadden georganiseerd heb ik zo goed als het ging alleen georganiseerd. Vanaf de tweede dag was Frans weer van de partij, maar de griep kwam aan het einde van de week in alle hevigheid terug. En op dat moment waren er nieuwe lieve gasten, 5 mannen uit de buurt van Os. Op zondag 7 januari voelde Frans zich zo ziek en benauwd dat hij met de ziekentaxi naar de eerste hulp in het ziekenhuis Lycksele ging. Alles onderzocht  (hart, longen, bloed) en dat leverde geen gekke dingen op, zoals longontsteking waar we bang voor waren. Dus Frans weer naar huis en het bed in. Terwijl hij zich nog steeds strontziek voelde ging hij de dag erna met de groep mannen scooteren en dat heeft hem dus echt geen goed gedaan. Het was dus niet leuk dat ik op 9 januari a.s. richting vakantiebeurs in Utrecht ging, wetende dat je man ziek thuis achterblijft. Natuurlijk kun je dan besluiten om thuis te blijven, maar je verantwoordelijkheidsgevoel maakt dat je uiteindelijk kiest om te gaan. Daarbij speelde een grote rol dat Frans persé wilde dat ik naar Nederland ging. Ook speelde een rol dat ik de enige persoon was die dit jaar voor de Gold of Lapland-regio naar de beurs zou gaan en op de luchthaven Lycksele lagen allemaal Nederlandstalige brochures met paketten die ik mee moest nemen naar de beurs, en die ik overigens zelf vertaald had van het Zweeds naar het Nederlands. De brochures bevatten zomer- en winterpaketreizen, die bezoekers aan de beurs konden boeken.

Dit jaar had Karin Fällman, de manager van Gold of Lapland, een appartement voor me geboekt in Utrecht in de wijk Lombok. Ik dus met goede moed met mijn koffer van ruim 30 kg, waarvan 10 kg brochures, vanaf centraal station naar Lombok geslenterd. De wijk Lombok heeft volgens mij niets meer met Nederland te maken. Er zijn alleen maar Turkse, Marokkaanse, en andere Arabische winkeltjes, en vanaf een moskee werd er tot Allah gebeden. Op straat hoor je alleen maar mensen praten in vreemde talen. 4 knullen vroegen op voor mij intimiderende wijze of ze me konden helpen met het dragen van de koffer. Ja ja 🙁  Ik voelde me direct niet op mijn gemak en in overleg met Karin heb ik toen, net als voorgaande jaren, mijn intrek genomen in het NH hotel dat direct bij het Jaarbeursgebouw ligt. Op dat moment voelde ik dat het griepvirus ook grip op mij begon te krijgen.  De dag erna, 10 januari, was mijn eerste beursdag. Frans had die ochtend een afspraak bij de huisarts in Sorsele en deze had Frans geadviseerd zich ter observatie een aantal dagen te laten opnemen in het ziekenhuis in Sorsele. Niet leuk als je dan, zelf ook niet lekker, in Utrecht bent, en je lieve schat niet kunt steunen. Toch maar doorbijten en om 10.00 uur die ochtend richting de beurs. Anders dan andere jaren had Gold of Lapland dit jaar jaar een stand die we deelden met nog een aantal andere bestemmingen. En dit bleek een zeer slechte keuze te zijn. We stonden regelmatig met zeker 6 mensen aan een zeer kleine balie en iedereen wil dan zijn/haar eigen producten aanprijzen en verkopen. Waar Gold of Lapland in de beginjaren pionier en alleenheerser op de Nederlandse markt was, hebben steeds meer aanbieders de interessante Nederlandse markt voor Lapland weten te vinden. Zo was er een dame die de stad Umeå onder de aandacht van de bezoekers wilde brengen, en een andere dame deed hetzelfde voor de Wildernisroute in Vilhelmina, weer een heel ander deel van Zweden. Weer 2 andere mensen prezen hun eigen camping aan de Botnische golf aan, en een dame haalde bezoekers over voor een visvakantie vooral naar Tärnaby Hemavan te komen. En daar stond ik dan met mijn brochures met avontuurlijke zomer- en winterreizen. Ik had me voorgesteld dat ik bezoekers aan de beurs kon verleiden de reizen direct te boeken, maar dan moet je wel de kans hebben met de bezoekers te praten. Door de veelheid aan mensen aan de balie heb ik veel potentiële Laplandgangers niet enthousiast kunnen maken met mijn verhaal. Een gemiste kans. Ik heb zo goed mogelijk mijn werk gedaan, maar was zeer teleurgesteld en ontevreden met het resultaat. Tot nog toe hebben we concreet naar aanleiding van de beurs 2 aanvragen om informatie gehad, dit terwijl de respons in andere jaren vele malen groter was.

Een positieve ontwikkeling is dat we inmiddels 4 aanvragen om boekingen via de website – die we i.v.m. de grootte van de groep niet zelf kunnen aannemen –  onder de aandacht hebben gebracht bij andere bedrijven binnen Gold of Lapland. Dit is in het licht van de doorontwikkeling op termijn van ons bedrijfje Laplandtime tot boekingskanaal, zeer positief.

Wel heeeeel erg leuk dat ik in Utrecht een afspraak had met mijn hartsvriendin Vanessa. Onder het genot van een lekkere pastaschotel hebben we bijverteld over van alles en nog wat. Vanessa had weer een paar heel mooie persoonlijke presentjes voor me meegenomen, de schat. En de dag erna was het de beurt aan mijn nicht José, die ik 25 jaar geleden voor het laatst heb gezien. Zij was er met haar man Jean, zijn broer Peter en zijn vriendin Pauline. Zij komen in 2019 voor een Laplandavontuur naar hier. Jammer genoeg hebben we geen foto genomen. Stom dus 🙁

Samen met het feit dat Frans in het ziekenhuis lag en ikzelf niet fit was, was het dus een moeilijke week. Ik was dan ook blij toen ik 14 januari het vliegtuig terug naar huis kon nemen en ’s avonds om 21.00 uur in Lycksele Frans in mijn armen kon sluiten. De dag erna was het alweer de beurt aan een nieuwe groep gasten. Het gezin van Peter en Sylvia de Groot. Ze kwamen met 2 dochters, Nikki en Dewi, en aanhang, Gerald en Rob. We voelden ons inmiddels een beetje beter en we hebben een gezellige week gehad.

Toen was het eindelijk zover dat mijn vriendin Anita en haar man Wil kwamen. 2 Jaar geleden waren ze al hier geweest en omdat dat goed bevallen was hadden ze nogmaals een Laplandreis geboekt, dit jaar samen met vrienden Ellen en Max. Wat hebben we een heerlijke week gehad. Veel verteld en veel gelachen en de klik was er weer direct. Anita had een leuk persoonlijk presentje voor me meegenomen (een dropblik met mooie foto van ons tweetjes) en voor Frans hadden ze heerlijke bamiblokken meegenomen, waar we overigens gisteren lekker van gepeuzeld hebben.

En op dit moment is het 1 februari, 8.00 uur ‘s-morgens. Gisterenavond hebben we de 4 gasten van deze week naar de wildernishut gebracht waar ze de nacht hebben doorgebracht. Kristel ken ik van de sportschool in Bladel, waar ik vroeger kind aan huis was. Ze is hier met haar vriend Harm en vrienden Meeke en Ralf. Gisteren zijn we al gaan scooteren en ze bleken een goed sneeuwscooterteam te zijn. Om 11.00 uur haalt Frans ze weer op en dan hebben ze vandaag hun rustdag, dus ook de onze. Lekker een beetje uitrusten vandaag dus 🙂

En het zijn niet alleen maar de sneeuwvlokjes die uit de hemel dwarrelen. Ook Dewi en Nikki hebben we omgedoopt tot sneeuwvlokjes door hun leuke outfit.

Lieve groetjes van Paula en tot een volgende blog

Het is 6.00 uur in de ochtend. Vannacht heeft het weer gesneeuwd en er ligt inmiddels een flink pak van zo rond 1 meter. Het is -7 en nog pikkedonker buiten. In deze tijd van het jaar wordt het rond 9.00 uur licht en rond 14.00 uur is het weer donker. De kerstverlichting in en rond de huizen in het dorp, en de reflecterende sneeuw zorgen ervoor dat het ondanks dat toch licht lijkt. Buiten is het in een woord betoverend mooi. Ha, dus 2 woorden 🙂 De sneeuw ligt op de bomen en het landschap is maagdelijk wit. Frans is net vertrokken richting Skellefteå. Gisterenavond is een gezin van 7 personen uit Nederland gearriveerd op Skellefteå-luchthaven en zij hebben de nacht doorgebracht in een hotel in de stad. Frans pikt ze om 10.00 uur op  en dan gaat het richting Tväråträsk waar ze de komende week hun 25 jarig huwelijksfeest hier in Tväråträsk vieren. Vader en moeder, 2 zoons met aanhang, en 1 dochter die nog vrijgezel is. Afgelopen week hadden we ook een Brabants gezin van 5 personen op bezoek. Frans brengt hen straks weer richting Lycksele en ze verwachten dan rond half 1 vannacht weer in Hollanda te zijn.

Hoewel het op dit moment erg druk is, heb ik toch ff de tijd genomen om voor mijn trouwe blogvolger een update te schrijven van wat er zoal allemaal gebeurt op dit moment. Zo hebben we in de periode van 3 – 15 december de citroensapkuur gedaan. Dit is een reinigingskuur waarbij je 10 dagen alleen citroensap en ahornsiroop met water drinkt en nog een paar opbouwdagen hebt zodat je het lichaam weer kunt laten wennen aan vast voedsel. Je geeft het lichaam de ruimte om alle energie in te zetten op het reinigen en het verwijderen van zgn. “slakken”, etensresten, die achterblijven in de darmen en organen. Het is wel zwaar, maar we voelen ons na de kuur altijd weer lekker fit.

Voor de gezinnen die rond kerst en oud op nieuw te gast zijn hebben we een ander programma dan het normale sneeuwscooterprogramma waarmee we midden januari starten. In december/ begin januari kan het namelijk zo zijn dat er nog onvoldoende sneeuw ligt om echt lange scootertochten te kunnen maken. De scooterpaden zijn nog niet getrampt zoals dat hierboven zo mooi heet. Toch hebben we afgelopen week een paar mooie scootertochten gemaakt, waarbij we gisteren de avontuurlijkste tocht maakten. We hebben samen met de gasten de scooterpaden getrampt en dat was bij tijd en wijle echt avontuurlijk. In elk geval hebben de gasten erg genoten en daar draait het allemaal om. Mensen een onvergetelijk winteravontuur laten beleven.

Frans was door buurman Roland nog gevraagd om zich op kerstavond uit te dossen als kerstman, vooral voor zijn kleinkinderen die op bezoek waren. Verkleed met mantel, een ietwat akelig masker met baard, en puntmuts ging hij te voet naar de buren, onderwijl hard roepend Ho Ho Ho. Hij heeft zijn rol met verve vervuld.

Voor onze gasten hadden we de eerste dag een speurtocht uitgezet in het besneeuwde winterlandschap achter ons huis. Met vragen en opdrachten in de winterse Laplandsfeer. De sneeuwschoenwandeling was circa 6 km. lang en onderweg was er nog een verrassing in Lapse stijl.

Verder is er nog een mooie ontwikkeling te melden op het zakelijke vlak. Frans zit in het bestuur van de Leader groep voor de rivier Vindelälven en ik zit in het bestuur van Gold of Lapland. De voorzitters van beide verenigingen wilden graag een keer met ons praten. Op 14 december waren ze op bezoek en na de fika (koffie met koek) bespraken ze met ons de optie om ons in te zetten als een soort mentors voor toeristenbedrijven in Zweeds Lapland. Ze gaven aan onder de indruk te zijn van datgene dat wij in korte tijd hebben opgezet met ons bedrijfje Laplandtime, zowel op het gebied van onze websites, maar ook waar het gaat om het binnenhalen van gasten vanuit de hele wereld en de inrichting van onze accommodaties. Of het nu om het vistoerisme in de zomer gaat of de sneeuwscooter- en huskiegasten in de winter. Wij voelen ons natuurlijk gevleid. Het zou gaan spelen rond het najaar 2018 dus we wachten het rustig af.

En zo zitten we volop in het winterseizoen met onze sneeuwscootertochten. We hebben het lekker druk en kunnen het samen goed aan. Dit komt omdat we de zaken strak georganiseerd hebben en, eerlijk is eerlijk, dat komt vooral door Frans. Ik ben nogal iemand die 100 dingen ineens en dan misschien half wil doen, maar Frans is zeer gestructureerd en planmatig. We vullen elkaar goed aan en hebben het samen goed naar de zin.

Afgelopen weken zijn we verder veel bezig geweest met vertaalwerk voor Gold of Lapland. De bedrijven die in de zgn. Holland-groep zitten, en die meegaan naar de vakantiebeurs in Utrecht. hebben samen zomer- en winterarrangementen gebouwd, die ik tracht te verkopen aan consumenten op de vakantiebeurs in Utrecht. Deze pakketten waren in de Zweedse taal en moesten vertaald worden in het Nederlands. We hebben met de pakketten met Gold of Lapland op dat gebied een echte sprong voorwaarts gemaakt.

Voor de kerst kregen we het droevige bericht van een vrouw van een van onze vaste visgasten dat haar man aan een moeilijk te genezen vorm van kanker lijdt. Hij komt hier al 6 jaar en is inmiddels een echte vriend en ligt ons zeer na aan het hart. Het nieuws sloeg in als een bom, zeker omdat je het op geen enkele manier hebt zien aankomen. Momenteel volgt hij behandelingen en dat ziet er positief uit. Door Fleurop lieten we een eenvoudig bloemetje bezorgen met daarbij een kerstwens. Het emotionele telefoontje van zijn vrouw dat daarop volgde was hartverwarmend. En terwijl het buiten op dat moment met -25 ijzig koud was en de sneeuwstorm rondom het huis raasde, kregen we een warm gevoel door de dankbaarheid in haar stem.

Het feit dat we beiden gezond zijn en dit avontuur samen mogen beleven, zien we op geen enkel moment als iets vanzelfsprekends. Elke dag dat we weer gezond en wel mee mogen doen is omlijst met een gouden randje. We genieten zolang het kan!

We wensen familie en vrienden, al onze gasten die al eerder hier waren, onze nieuwe gasten die nog komen, en ook de overige volgers van mijn blog, een heel gelukkig en vooral gezond 2018.

Paula