We ontmoetten elkaar ergens in het jaar 1990 in de Dilligence in Heerlen. In die tijd een ruige disco met aan de ingang twee 2 meter hoge, van de nodige spierballen voorziene, uitsmijters. De disco trok elk weekend vele bezoekers met name uit Zuid-Limburg en België net over de grens. Een discjockey stond garant voor swingmuziek. In die tijd was ik, samen met mijn vriendinnen, wel een echt feestnummer en ook andere disco’s zoals De Extase in Echt en Himmerig in Duitsland konden regelmatig rekenen op een bezoekje van dit lachebekje uit Maasbracht.

Terug naar de Dilligence, want daar is het allemaal begonnen. Laten we zeggen dat het ergens in oktober 1990 was, een zaterdagavond, dat herinner ik me nog. Het was al laat en de avond liep al op het einde, toen ik tussen de menigte een lange knappe zwartharige man zag die mijn kant op keek. Ik droeg toen, dat weet ik ook nog precies, een rose rokje, met een roze trui, en roze schoenen. The man in black kwam naar me toegeschuifeld en vroeg, hoe origineel, of ik iets wilde drinken. Natuurlijk! Hij haalde een dienblad bier en ik weet nog dat dit door een onvoorzichtige voorbijganger zo op mijn roze outfit belandde. Lachen dus!  Frans had in die tijd nog pikzwart haar en een door de zon gebruind gezicht en hij maakte me wijs dat hij een Italiaan was. De weken erna ontmoetten we elkaar regelmatig bij de Dilligence en af en toe spraken we af bij hem of bij mij thuis, maar echt heel serieus werd het niet. Ik wist toen al dat hij de ware voor me was, maar helaas was dat besef bij hem nog niet ingedaald. Nadat we elkaar daarna een dik half jaar uit het oog verloren waren, kwam ik op een avond laat thuis van de handbaltraining in Geleen en zag ik voór mijn appartement in Maasbracht aan de Kloosterhoek de auto van Frans staan. Het zal ergens oktober 1991 zijn geweest.  Bij binnenkomst in de hal van mijn appartement vond ik een briefje van Frans wat ik tot nog toe bewaard heb. “Hoi Paula, schrik niet als je boven komt, ik ben hier. Frans“. En inderdaad Frans was er. Hij zou, zo zei hij, “een paar weken blijven en daarna weer verder gaan“. Hij is gelukkig nooit meer weggegaan. Frans kreeg via zijn toenmalige vriend werk bij een stucadoors- en vloerenbedrijf. In die jaren reisden we ook al steevast eerst met de auto en naderhand met een gehuurde camper door Scandinavië en toen is de liefde voor het Hoge Noorden ontstaan. Een jaar later had Frans zijn eigen vloerenbedrijf, C&P vloeren,  met 4 man personeel. In het begin was het voor ons allebei zoeken, omdat Frans nog niet zeker was over zijn gevoelens voor mij, maar gaandeweg werd het gevoel ook bij hem steeds dieper. 21 Oktober 1992 schreef ik een gedichtje voor hem. “Een jaar”. Ik weet nog dat ik Frans ten huwelijk heb gevraagd en niet, zoals het eigenlijk hoort, andersom. 3 juni 1994 vierden we ons huwelijksfeest in Café de Sport in Berkelaar.  In 1997 kochten we een huis in Maasbracht-Beek aan de Steenakkerstraat waar we heel wat jaartjes lekker gewoond hebben met fijne buren. In 2002 kwamen nieuwe kansen voorbij. We namen het tuincentrum in Hoensbroek van de ouders van Frans over en ik kreeg een baan als loco-gemeentesecretaris bij de gemeente Heerlen, onder andere omdat ik een assessment in Weert goed afgesloten had. Zonder Frans had ik dit niet gered, omdat hij me als een volleerd coach, maar vooral als kameraad, heeft bijgestaan. We hebben toen een huis gekocht in Voerendaal, de geboorteplaats van Frans, en dit huis met zijn tweetjes totaal gestript en weer opgebouwd. In Voerendaal hebben we tot en met oktober 2010 heerlijk gewoond.

Ik weet nog goed hoe ons Laplandavontuur begon. In 2006 hadden we met zijn tweetjes een wandeltocht met rugzakken gemaakt door de bergwereld van Zweden. Op een bepaald moment stonden we boven op een berg en keken beiden richting het Noorden van Zweden. “Daar gaan we ooit wonen” namen we ons voor. Tijdens een wandeltocht door het Zuid Limburgse heuvelland ergens in 2006, die we elke zondagmorgen maakten, zei Frans: “Ik denk dat we een huisje gaan kopen in Noord Zweden“. Ik herinner me nog mijn woorden “Ik geloof dat jij helemaal gek bent!” Maar als Frans iets in zijn hoofd heeft dan heeft hij het niet in zijn PIEP en zo reden we carnaval 2007 met onze Passat naar Zweeds Lapland om een aantal woningen te bezichtigen die Frans op het internet had gespot. We houden wel beide van spijkers met koppen slaan en zo werd ons huidige huis tijdens die vakantie gekocht. Vanaf eind 2008 ging Frans steeds vaker naar hier om voorbereidingen te treffen om ons bedrijf op te starten. Toen heette het nog Laplandlife, maar omdat, zoals later bleek, deze naam als bedrijfsnaam al bestond, doopten we ons bedrijf om in Laplandtime. Frans bestelde een cursus Dreamweaver via het internet en bouwde de website van ons bedrijf, eerst nog alleen voor het vissen. En direct boekten vliegvissers uit Nederland een vakantie. Frans bouwde het bedrijfje op en ik werkte nog in Nederland aan de laaste 2 projecten, veranderingsprocessen bij de gemeenten Oirschot en Bladel.  In december 2013 vierde ik, samen met Frans, mijn afscheid  bij de gemeente Bladel. Tweede kerstdag 2013 vertrokken we ’s morgens in alle vroegte in onze Tiguan, samen met onze lieve siamesen Elton en Bart, naar Zweeds Lapland. En hier ging ons leven verder, net  zoals in Nederland, met het steeds opnieuw zoeken van uitdagingen om het beste uit ons te halen. Altijd vol in het leven en nooit op de automatische piloot. We draaiden samen voor de eerste keer het visseizoen 2014. September 2014 gingen de laatste vissers huiswaarts en ik herinner me dat we een keer in de sauna achter ons huis zaten en toen zei ik tegen Frans “Duurt het nou tot mei 2015 voordat de eerste vissers weer komen? Wat doen we dan in de tussentijd?”. En zo ontstond het plan om in de winterperiode met sneeuwscooters aan de slag te gaan. Zo gezegd zo gedaan. Frans bouwde de website voor het wintergebeuren en die was gereed ergens november 2014. Het plan was om vanaf winter 2016 met sneeuwscooters te gaan werken. Echter kregen we vóór de kerst 2014 een telefoontje van 2 goede vrienden van vroeger, die naar ons toe wilden komen. “Wanneer willen jullie komen?” vroegen we. “Morgen!” was het antwoord. Snel nog een sneeuwscooter kopen dus, en in de kerst-vakantieperiode in Zweeds Lapland is dat geen sinecure. Het winterseizoen kwam dus veel sneller op gang dan we gedacht hadden en in 2015 hadden we al een aantal boekingen op staan. Vanaf toen is het elke winter volle bak en hebben we al heel wat lieve mensen het avontuur van hun leven mogen laten beleven hier in het Hoge Noorden.

Zonder Frans waren mijn dagen waarschijnlijk altijd nog gevuld met college- en managentteamvergaderingen en het ondertekenen van stapels collegestukken. Alhoewel, zonder Frans had ik het waarschijnlijk nooit zo ver geschopt. Hij heeft me gemotiveerd en gestimuleerd om het beste uit mezelf te halen. Frans is degene die steeds nieuwe avonturen zoekt, alles uit het leven wil halen dat erin zit, en steeds nieuwe kansen en mogelijkheden ziet,  terwijl ik eerder behoudender ben. Voor hem is het glas nooit half leeg maar altijd half vol. Je hebt maar één leven, en je moet het nu leven en niet morgen. Want als later vroeger komt dan ben je te laat.

Volgend jaar vieren we een feest waarbij we 3 levensgebeurtenissen vieren. We hopen beiden 60 jaar te worden (Frans in mei en ik in oktober) en we zijn in juni 25 jaar getrouwd. Ook is ons bedrijf Laplandtime dan 10 jaar. Tijd voor een feest dus! Samen met vrienden en familie-vrienden en mensen uit het dorp en zakenrelaties hopen we dit te mogen vieren hier in ons dorp.

Lieve Frans, nu dus een keer een blog over jou. Bedankt voor alles wat je voor me bent. Bedankt voor je trouw, je liefde, je kameraadschap, je avontuurlijkheid, je positiviteit, je geduld en nog veel meer. Bedankt voor het leven!

Tot een volgend blog.

Paula

Op 21 september maakten we ons met de camper op pad voor onze reis naar Nederland, met als belangrijkste doel het 25 jarige bruiloftfeest van broer René en zijn vrouw Ingrid en het 60 jarig bruiloftfeest van de ouders van Frans. Wat een reis en wat hebben we genoten 🙂  De eerste week van onze vakantie hebben we een rondreis door Finland gemaakt, waar we nog niet eerder waren. We hadden gekozen voor de Karelië-route, een weg langs de oostkust van Finland die op plaatsen de Russische grens raakt. Karelië is een rustig gebied met, in vergelijking met de west-route, weinig toerisme en weinig verkeer. Hier kun je, net als in Lapland, ook nog genieten van de rust en vrijheid. Finland heeft een goed onderhouden wegennet en er zijn veel goed ingerichte plaatsen waar je vrij met de camper kunt parkeren. We hebben op menig plekje helemaal alleen in een prachtige natuur mogen overnachten. Voor onze schatten Bartje en Prins hadden we speciaal voor deze reis een hekwerk aangeschaft dat we vóór de camperdeur konden neerzetten zodat ze van binnen zo naar buiten konden springen en op een ruimte van zo’n 5 m2 toch ff buiten waren. Je weet natuurlijk niet of ze het echt zo’n geweldig idee vonden, maar we hadden de indruk dat ze dit initiatief van baasje en vrouwtje wel konden waarderen 🙂 Op 1 oktober hadden we de overtocht met de boot geboekt van Finland naar Åland. Åland is een eiland in de Botnische Golf dat hoort bij Finland, maar er wordt alleen Zweeds gesproken en ook alle borden langs de weg zijn in het Zweeds. Vanuit Åland pakten we daarna de boot naar het vaste land van Zweden. Net onder Stockholm meerden we aan en van daaruit zijn we, via Zweden en Duitsland, naar Nederland gereden.  Op 4 oktober in de namiddag kwamen we aan op de camping in Ransdaal Limburg, waar we voor een paar weken gereserveerd hadden bij boerderijcamping Eussen. We stonden op een mooie grasweide helemaal alleen en om ons heen alleen maar fruitbomen, paarden, koeien, en vogels.  De eerste dag deed het hekwerk voor Bartje en Prins weer goed dienst, maar vanaf de tweede dag ging Frans er met de twee zonder riempje op uit. Weliswaar met een halsbandje met een zendertje, maar toch, vrijlopend over het hele campingterrein, hadden ze het pas echt naar de zin. En als de kinderen het naar de zin hebben, hebben de oudjes ook een goede vakantie Bij sportschool Rosalie in Voerendaal had ik gevraagd of ik een abonnement kon nemen om daar tijdens ons verblijf toch af en toe te kunnen sporten. Wat heb ik genoten van de spinninglessen in een grote groep, iets wat ik hier in Lapland toch echt heel erg mis ☹

Op 6 oktober was het feest van René en Ingrid. Het thema van de avond was Flower Power en natuurlijk, carnavalsvierders die we vroeger waren, hebben we ons mooi uitgedost. Het was een heel gezellig feest en we hebben de hele avond gedanst. Hier Frans met zijn zus Caroline en broer René. Om 3.30 uur in de morgen zette de taxi ons veilig af op de camping. Veel tijd om uit te rusten was er niet want op maandag 8 oktober maakten we ons op voor een 4 daagse tocht met de camper langs familie en vrienden. Allereerst gingen we naar de kinderen van mijn zus, Mikael en Lenny. Mikael is nu 40 jaar en ik had hem al zo’n 20 jaar niet meer gezien. Hij en zijn (toen nog) aanstaande vrouw Monica ontvingen ons hartelijk in hun huis in Koningsbosch. Op de dag van hun trouwfeest zouden we  alweer op weg terug zijn naar Zweden, zodat we daar niet bij konden zijn. Het wel heel erg leuk elkaar te ontmoeten. Wat een actief positief stel! Hiernaast een foto van Mikael en Monica met de kinderen van Mikael.  Daarna gingen we naar dochter Lenny. Zij woont met haar gezin in Pey in een mooi knus huis. Ook haar zoons Boris en Thibor waren thuis. Lenny had voor een heuse high tea gezorgd en we hebben ons tegoed gedaan aan al het lekkers. Vooral de puddingbroodjes, die in Lapland niet te krijgen zijn, smaakten goed. Ze had ook een leuk presentje voor mijn aanstaande verjaardag. Het was een warm weerzien. Daarna maakten we ons op voor een bezoek aan onze goede vrienden in Maasbracht, Anita en Wil. Na een heerlijke maaltijd voegden vrienden Marian en Harald en Ellen en Max zich bij het gezelschap. Ze waren allen al een keer te gast in ons mooie Lapland.  Net zoals vorig jaar was het weerzien warm en intens en we hebben genoten van elkaars gezelschap en veel gelachen Overnachting op de oprit in Maasbracht, uiteraard in de camper 🙂

Dinsdagmorgen was het tijd om richting St. Odiliënberg te rijden voor een bezoek aan mijn tante Tinie, zus van mijn vader. Tante Tinie had zich veel moeite genomen voor ons. Ze had koffie met Limburgse vlaai en ook hebben we samen spaghetti gegeten. We hebben verteld over vroeger en over verhalen van mijn vader over de oorlog in Roermond, die veel indruk op hem heeft gemaakt. Het was een bijzonder weerzien. Tegen de middag was het alweer tijd om verder te trekken. Natuurlijk stond ook dit jaar een weerzien met onze vrienden Vanessa en haar man Frank en de kinderen in Bladel op het programma. Het was zo fijn elkaar weer in de armen te sluiten en s’-avonds zijn we gezellig samen naar de Chinees in Bladel gegaan, waar een tafel vol met voer (zoals Toon Hermans zou zeggen) op ons wachtte. Na een heerlijk ontbijt ging het, met een doos vol presentjes voor mijn verjaardag, de dag erna van Bladel uit naar Gent, België, naar onze visvriend Freddy. Met Freddy en zijn vrouw Vera hebben we een boottocht onder begeleiding van een gids langs de oude gebouwen van Gent gemaakt. Wat leuk om vanaf het water meer over de stad Gent en haar historie te leren kennen. ’s-Avonds stond natuurlijk ook weer een etentje op het programma en het was heel erg leuk dat een andere goede Belgische visvriend Jens samen met zijn vrouw Isabelle en dochter Sterre aanschoven. Rond middernacht deden we het licht in de camper uit. In alle vroegte pikte Freddy ons op vanaf de camper voor een lekker ontbijtje bij hem thuis. Het was een warm weerzien met ons moatje en we zien elkaar weer in september in Lapland 🙂 Op mijn verjaardag 11 oktober  kwamen we weer aan op de camping in Ransdaal.

Voor mijn verjaardag zijn we met de familieleden met zijn achten nog samen gaan chinezen bij de Chinees in Voerendaal, waar Frans en ik vroeger gewoond hebben. Ook hebben we de maandag erop voor de afwisseling nog een etentje gehad bij de Griek in Heerlen, waar Ingrid en René op trakteerden. De verrassing was groot toen bleek dat ze onze buurtjes van vroeger uit Voerendaal, Hub en Yolanda hadden uitgenodigd, die ineens kwamen binnenlopen. Het was een gezellige avond daar in Heerlen op het verwarmde terras van El Greco 🙂

En ineens was het 18 oktober, de dag van het grote feest van de ouders van Frans. De avond ervoor hadden we de oprit van hun huis met ballonnen en slingers versierd. Als eerste stond een gezamenlijk ontbijt gepland bij Van der Valk in Heerlen. Vanaf 15.00 was het feest. We hebben een erg fijne middag en avond gehad, die we hebben afgesloten met een lied op de melodie van een voor alle Limburgers bekend liedje van Sjefke Dieteren Wie ich noch ein jungske woar zo van ein joar of 6. Frans en ik hadden het liedje in elkaar gestoken en met zijn zessen hebben we het liedje voorgedragen. Pap en mam hebben ervan genoten.

De dag erna zijn we in alle vroegte begonnen aan onze terugreis, 2500 km te gaan.

Al met al was het weer een erg vol programma en we hadden graag nóg meer mensen willen bezoeken maar ineens was het alweer tijd om terug te keren naar Zweden. We hebben vooral genoten van het samenzijn met familie en vrienden. Vooral met René en Ingrid en Caroline en Wout hebben we een super tijd achter de rug.  Tijdens alle etentjes met elkaar hadden we veel tijd voor het ophalen van verhalen van vroeger en ook met het alweer maken van plannen voor ons volgende samenzijn. Op 27 april a.s. komen ze namelijk naar hier. Maar daarover in een volgend blog meer.

Omdat er sneeuw was voorspeld hebben we gisteren de camper naar Umeå gebracht waar hij in de winterstalling staat. Goed want gisterenmiddag is het begonnen met sneeuwen en nu ligt de eerste laag sneeuw van de nieuwe winter Het ziet er weer prachtig sprookjesachtig uit.

Ons leven in Lapland is geweldig, maar we zijn ook altijd, 24/7 druk in de weer voor onze gasten. Het is goed om bij tijd en wijle echt te genieten van familie en vrienden, of zoals Freddy vrienden noemt: moatjes.  Bedankt moatjes voor de geweldige tijd die we samen hebben gehad en We will meet again.

Blijf blij en gezond en tot een volgend blog.

Paula