Sinds mijn laatste blog zijn er weer heel wat weken verstreken. Sorry dat de trouwe bloglezer lang op mijn nieuw blog heeft moeten wachten. Laat ik zeggen dat ik andere dingen aan mijn hoofd had. Een paar weken gelden ben ik erg van slag geraakt door een bericht  op facebook over brute mishandeling van een puppie. Het koppetje van de pup kreeg ik niet van mijn netvlies en ik heb dagen moeten huilen om de barbaarsheid en wreedheden die dit jonge onschuldige schepsel heeft moeten ondergaan. Uiteindelijk is besloten om het pupje te laten inslapen. Ik kan en wil niet begrijpen dat mensen zo onbeschrijflijk barbaars en harteloos kunnen zijn. Ik schaam me voor het ras dat zich mens noemt. Natuurlijk, er zijn ook dieren die het heel goed hebben,. En natuurlijk, je kunt je niet het dierenleed van alle dieren over de hele wereld aantrekken. Maar dat soort  rationele overwegingen brengen mij totaal geen troost. Het feit dat dierenmishandeling op zo grote schaal over de hele wereld voorkomt en dat ik het dus niet kan oplossen maakt dat ik me machteloos voel. Het lijkt wel alsof met het klimmen der jaren deze last en onrust steeds zwaarder op mijn schouders rust. In tijden van grote droefheid en onrust bid ik nu voor kracht voor de dieren en voor mezelf. Ik heb wel het gevoel dat dat werkt.

Daarom de titel van dit blog …….. Woorden schieten tekort.

De stap van dit droevige begin van dit blog naar de lieve gasten en de heerlijke tijd die Frans en ik hier in het mooie Lapland hebben is niet te maken. Ik doe dus ook geen moeite om een schijnbaar eenvoudige overgang te maken naar de rest van mijn verhaal.

Het is maandagmorgen 8 april 4.00 uur. Ik ben vroeg opgestaan omdat ik de laatste weken veel last heb van mijn neus 🙂 Beter gezegd een loopneus. Het slapen is dan erg moeilijk en met mijn gesnotter maak ik mijn lieve Frans steeds wakker. Zijn nachtrust is nóg belangrijker dan die van mij, omdat hij hele dagen buiten is met de gasten en, kort gezegd, super fit moet zijn. We hebben tot nu een prima winterseizoen. De weersomstandigheden zijn goed. Gisterenmiddag is er nog verse sneew gevallen en vannacht heeft het met -10 nog lekker gevroren. We beginnen vandaag aan onze laatste scooterweek. Gisteren hebben Frans en ik een groep van 5 mannen opgehaald op Umeå luchthaven. Vader Rob en zoon Melvin waren in 2017 al een keer te gast en dit jaar hebben ze drie vrienden meegenomen. Jakob en Lee,  twee broers, en Dennis. Het is een bijzondere week voor de groep vrienden, want ze hebben de reis speciaal voor hun vriend Jakob geboekt. Jakob is  een tweetal jaren eenzijdig verlamd geraakt en hij zal bij Frans achter op de scooter meereizen.

We hebben weer heel wat leuke lieve gasten op bezoek gehad de laatste weken. Natuurlijk waren er mijn ex-collega’s Wim en Desiree van de gemeente Heerlen, die al een keer eerder hier waren. Dit jaar maakten Hermien en Johan het gezelschap compleet. Johan werkt al heel wat jaren bij Bolletje, je weet wel “Alleen voor beschuit… ” juist ja! 🙂  Zonder enig spoortje van  twijfel benoemde ik Johan dan ook direct de eerste dag tot verantwoordelijke voor de bedeining van de broodrooster. Ik dacht, dat kan niet fout gaan. Johan bakte ze bruin, want de eerste snede kwam koolzwart uit de broodrooster 🙂  Johan, die dansleraar is, heeft Frans verder ingewijd in het dansen van de foxtrot. Tijdens ons feest op 27 april a.s. wordt namelijk verwacht dat we de openingsdans doen.

Daarna was het eindelijk de beurt aan de groep Bours. Eindelijk, omdat Anneke en Frans hun reis al 2 jaar geleden hadden geboekt. Ik ken hen van vroeger uit Maasbracht. Ze waren met hun vrienden Trea en Joop naar Lapland gereisd en we hebben ze mogen trakteren op een week met  goede scootercondities en veel zon. Het was erg gezellig samen. Een vriendin uit Maasbracht had nog een leuk presentje meegegeven, 3 boedha’s die Horen Zien en Zwijgen uitbeelden. Altijd leuk als mensen aan je denken  🙂  De week erna stond in het teken van de familie Linssen. Thei en Hilde waren vorig jaar ook al hier geweest en dit jaar waren ze hier met hun twee zoons en aanhang. Volgend jaar komen Thei en zijn vrouw Hilde weer naar hier. Inmiddels zijn ze dus kind aan huis .

Ook Leana, haar zoon Mike en vriend Joeri, waren al een keer hier geweest en het was een warm weerzien. Ze waren een aantal jaren geleden al ingewijd in de kunst van het scooterrijden en met hen hebben we een paar mooie lange tochten gemaakt.

Nu ff opletten op de namen  🙂  Een paar keer hebben we vissers die in de zomer hier waren op bezoek gehad, dit keer met hun familie. Zo was Frank  🙂   hier met zijn vrouw Sandra   🙂  en vrienden. En gisteren heeft Frans vier gasten van deze week teruggebracht naar Umeå luchtaven. Frank  🙂    is al jaren een vaste visvriend en dit jaar kwam hij met zijn vrouw Sandra  🙂   naar Lapland. Op de vakantiebeurs in januari dit jaar had ik kennis gemaakt met de andere Frank  🙂  en zijn vrouw Marian, niet Sandra dus   🙂   en met zijn viertjes hebben ze lekker gescooterd. Ze hebben ook een mooie sneeuwschoenwandeling gemaakt over de bevroren meren en moerassen achter ons huis.

Vanaf donderdagmiddag hebben we vrijaf. Het feest op 27 april a.s. nadert met rasse schreden en op 22 april a.s. komen de familieleden en een paar dagen later onze vrienden. Verder staat er een aantal vergaderingen op het programma, o.a. met twee Nederlandse mensen die ook een bedrijfje willen starten. Voor hen treden we op als coach in het kader van het traject Catch and Release. Ook het maken van plannen voor onze nieuwe keuken, die we in oktober a.s. willen plaatsen, zijn in volle gang. De keuzes zijn vrijwel onbeperkt en dat maakt dat met name ik, weegschaal zijnde, nogal eens wissel. In mei gaan we nog een weekje met de camper naar het eiland Öoland.

Inmiddels is het 6.00 en ik hoor gestommel op de slaapkamer.  Ik ga nu koffie maken voor Frans en naar buiten om de vogeltjes te voeren. Ben goed voor elkaar en voor de dieren. Alle levende wezens op aarde verdienen respect. 

Tot een volgend blog

Paula

Het is op dit moment sneeuw, zon en gasten wat de klok slaat. Zo was in week 4 een familie uit Nederland op bezoek. Vader, moeder en zoon van 31 jaar. De weersomstandigheden waren prima, lage temperaturen en zon en super scooterpaden. De familie is werkzaam in de metaaltechno industrie. Vader en moeder hebben het bedrijf jaren geleden opgebouwd en zoon Roy is nu directeur. Mooi om te zien met hoeveel overgave en liefde ze over hun bedrijf vertelden. Ze produceren specifieke produkten van roestvrijstaal  bijvoorbeeld onderdelen voor een sterrenkijker. Maar ze zijn ook heel praktisch ingesteld. Op een bepaald moment kwamen we te praten over de airfryer en zij hadden een roestvrijstalen plaatje ontwikkeld dat je op de bodem van de airfryer kon leggen. Ze beloofden een plaatje voor onze airfryer te maken en dit op te sturen en het plaatje hebben we inmiddels ontvangen, maar het ontgaat me nog altijd waar het plaatje nou precies voor dient 🙂 Maar dat komt nog wel. In elk geval leuk om een stukje handwerk van hun bedrijf in huis te hebben.

De week erna was het eindelijk de beurt aan mijn nicht José, haar man Jean, zijn broer Peter en vriendin Paulina. En dat was me het weekje wel. Op de eerstse plaats heel erg leuk om familie die je al zo’n 35 jaar niet meer hebt gezien, hier in ons mooie Lapland te mogen weerzien. In de voorbereidingen op hun reis was al het een en ander fout gegaan. Zo konden ze blijkaar maar 1 koffer voor 2 personen boeken. Als je bedenkt dat je hier in Lapland veel laagjes kleding moet dragen onder de sneeuwscooteroverall kan de oplettende lezer zich wel voorstellen hoe die week gegaan is. De kleerkasten in huize Creugers-Perriens werden helemaal geplunderd  :)Truien, handschoenen, sjaals, en zelfs de berenmuts van Frans moest het ontgelden. Zeg eens zelf, José ziet er toch charmant uit met de berenmuts van Frans?  Zoals gezegd, er was wel het een en ander fout gegaan voordat ze de benen onder onze eetkamertafel konden steken. Zo hadden ze op de heenvlucht in Stockholm Arlanda de aansluitende vlucht naar Lapland gemist, die om 15.35 uur in Umeå zou zijn. Ze konden pas rond 22.20 uur de nieuwe vlucht nemen en waren pas om 23.05 uur in Umeå, waar Frans al vanaf 15.35 op hen wachtte. Arme Frans. Umeå luchthaven ligt op 230 km bij ons vandaan, dus ze waren eerst om 2.30 uur in Tväråträsk. Gelukkig waren hun koffers (2 stuks) al met de vlucht van 15.35 uur meegekomen. Wel raar, want normaalgesproken mogen de koffers alleen mee als ook de erbij horende passagiers in het vliegtuig zitten. In dit geval kwam het echter goed uit dat de koffers, 2 stuks dus 🙂 ,  er waren. Maar dit is nog niet het laatste wat er fout was gegaan.  Ze hadden ook de voornaam van José fout op het ticket staan. In plaats van Josephina stond er Josephepina . We hebben José natuurijk de hele week zo genoemd. Voor de rest is alle prima gegaan en we hebben een erg fijne week samen gehad. We hebben verhalen van vroeger opgehaald toen we als kliene kinderen vaak te vinden waren op de Voortstraat in Maasbracht-Beek, waar onze opa Sjeng en oma Kaatje woonden. We hebben over onze ouders verteld en over Tante Leentje, de zus van mijn moeder en haar vader, en de sprookjes die tante Leentje altijd vertelde. Van Janneke Tittetater en nog een sprookje waarvan we echter allebei de naam niet meer wisten. Ach ja, we worden ouder he?

Met hen heb ik voor het eerst de Snowselfie Challenge gedaan. Hierbij druk je je gezicht gedurende zo’n 15 seconden in de sneeuw. Een paar uur later maak je, als het donker is, een foto met flitser van de afdruk van het gezicht in de sneeuw, Je fotografeert dan eigenlijk het negatief 3D.  Ik heb me voorgenomen om dit vanaf nu met elke groep gasten te doen, tenminste als ze er warm voor te maken zijn, want 15 seconden lijkt kort, maar geloof me, het is echt koud aan je gezicht. Hieronder de foto’s. Geinig he? We hebben een super week met zijn zesjes achter de rug en ze hebben direct weer geboekt voor het volgend jaar. Kunnen we ons weer verheugen op een weerzien. Heerlijk.

De week erna kwam de groep Nico Bogaerts op bezoek. Nico, een fanatieke visser, was al eens hier geweest in de zomerperiode en wilde zijn gezin graag de winter in Lapland laten beleven. Het was een groep van 5, Nico, zijn vrouw Els, zijn zonen en de vriendin van een van hen. Vooral Nico was erg enthousiast. Een keer toen ze over de bevroren rivier Vindelälven sneeuwscooterden riep hij luid tegen zijn vrouw “Els, hier heb ik in de zomer op zalm gevist. Het is ongelooflijk! Het is fenomenaal “. Leuk als mensen zo enthousiast zijn. Nico en zijn gezin verbleven in het huisje Tores. Gelijktijdig verbleven op de bovenverdieping van ons huis twee vrienden, die zich voor hun 25 jarige vriendschap getrakteerd hadden op een Laplandavontuur. Het was die week dus volle bak in huis.

Daarna kwamen 2 echtparen uit Limburg, van wie een vrouw mij kende van het handbal vroeger. Ze had altijd bij Zonnebloem, een handbalclub uit Montfort, gespeeld, waar ook de kinderen van tante Leentje speelden. We hebben handbalverhalen van vroeger opgehaald. Voor de snowselfie Challenge kon ik deze groep niet warm krijgen, dus jammer geen beelden van 🙁

En nu zijn een Belgisch paar en een Nederlands paar uit Friesland op bezoek. Zij zijn in dezelfde opstelling 2 jaar geleden hier geweest en, net zoals in 2017, hebben we het reuze gezellig met zijn zesjes. Terwijl ik mijn blog schrijf maken zij de sneeuwschoenwandeling door het bos en bevroren meren achter ons huis. Zo meteen komen ze terug en dan zullen wij ook de Snowselfie Challenge doen. En Frans en ik doen dit keer ook mee!

Zoals ik in mijn vorige blog schreef is de afgelopen periode  erg koud geweest. Temperaturen van rond de -30 zijn ook  voor Lapse begrippen koud. De zon en de perfecte sneeuwomstandigheden maakten dat het lekker buiten vertoeven is. Tenminste als je goed aangekleed bent. We zitten op dit moment in een minder koude, maar ook prachtige, periode. Vannacht was het nog -10, maar vandaag overdag is het rond het vriespunt met een stralende zon.

A.s. vrijdag komen Desiree en Wim. Met Desiree heb ik een aantal jaren bij de gemeente Heerlen gewerkt en zij ondersteunde me toen bij het proces van de college- en raadsstukken. We hebben altijd fijn samengewerkt en veel gelachen. Deesje en Wimmie, zoals ik ze noem, zijn in 2016 al bij ons op bezoek geweest, maar Desiree is toen ziek geworden en heeft maar een paar dagen kunnen genieten van het Laplandavontuur. Gelukkig zijn ze nu allebei fit.Een echtpaar dat geboekt heeft op de vakantiebeurs afgelopen januari maken het gezelschap compleet. Zij verblijven in het huisje Tores en Deesje en Wimmie op de bovenverdieping van ons huis. Leuk om hen weer te zien!

Frans zit in het bestuur van de Leadergroep Vindelälven en ik in het bestuur van Gold of Lapland. Beide instanties hebben ons benaderd met de vraag of wij als coach/mentor willen optreden voor mensen die langs of in de buurt van de rivier Vindelälven een bedrijfje in vistoerisme willen opzetten. Dit omdat er te weinig van dergelijke bedrijfjes zijn. Het kunnen reeds bestaande bedrijven zijn die willen uitbreiden met vistoerisme of nieuwe bedrijven, eventueel uit het buitenland. Dit project is nu goedgekeurd door de instanties die erover gaan. De komende jaren verlenen we advieswerk en met name Frans gaat er tijd in stoppen, o.a. met het opzetten van de website en ik met het vertalen van de website in het Nederlands en Duits. Leuke ontwikkeling dus! Het project start in april a.s.

Vandaag vallen de uitnodigingen bij de mensen uit het dorp in de bus voor ons feest op 27 april a.s. Onze vriendin uit het dorp Sarah heeft een leuke persoonlijke kaart gemaakt. Leuk he? Hopelijk melden velen zich aan. We verheugen ons erg! Vooral ook om onze familie en vrienden uit Nederland te zien, die naar hier reizen voor het feest.

De afgelopen weken ben ik regelmatig mee geweest met de sneeuwscooter. Frans zegt altijd tegen de gasten, dat dan voor één dag de ketting bij mij er af mag 🙂 Ik moet er zelf ook wel steeds om lachen. En elke keer dat ik buiten ben in de overweldigende Laplandse natuur hoor ik Nico weer tegen zijn vrouw Els roepen “Els, het is ongelooflijk. Het is fenomenaal”. En dat is het inderdaad!

Tot een volgend blog. Blijf gezond en blij.
Paula