Bart werd geboren op 30 maart 2010 en kwam bij ons wonen in juli 2010. De cattery Koosje v.d. Tutte had hem de stamboomnaam Bart Zwart gegeven en daarom was mijn koosnaampje voor hem Bartje Zwartje. Onze andere Siamees Elton, genoemd naar Elton John, en Bart waren direct dikke vrienden. Ik kan me herinneren dat Elton in het begin nogal eens flink gromde tegen Bart, maar Bart was de zachtaardigheid zelve. Ik kan me niet herinneren dat Bart ook maar één keer gegromd heeft bij een nieuwe huisgenoot en hij heeft er behoorlijk wat gehad. Naast Elton heeft Bart samengeleefd met zijn andere vriendjes Prins (die veel te vroeg van ons is heengegaan) en zijn huidige harem, Freja en Kiwi. Bart was een erg sociale slimme kat en hij wist precies wat hij wilde en, nog belangrijker, hoe hij dit kon verwezenlijken. Als hij naar links wilde werd het links, hoezeer wij ook probeerden dat het rechts werd. In Voerendaal hadden we ook een zwerfkat, Guusje genaamd, en waarschijnlijk zijn Bart en Elton toen besmet geraakt. De gevreesde niesziekte had hun beiden te pakken en daar is Elton en Bart eigenlijk nooit vanaf gekomen. Bart was altijd neusverkouden en vooral in de winterperiode hier in Lapland, als hij niet naar buiten kon, speelde dat flink op.

Mijn man Frans en Bart waren onafscheidelijk. Ik noemde Bart wel eens de schaduw van Frans. Overal waar Frans was was Bart. Als we na een drukke werkdag ’s avonds lekker met de benen omhoog voor de TV zaten lag Bart altijd bij Frans. Het duurde hem vaak te lang voordat “zijn” Frans op de stoel in de woonkamer kwam zitten, zodat Bart daar de hele avond bij hem kon liggen. Ze waren echt onafscheidelijk.

Als we gasten hadden en we waren klaar met eten – iets wat Bart feilloos aanvoelde, omdat hij gedurende de maaltijd regelmatig even kwam kijken in de eetkamer – kwam Bart luid miauwend bij Frans klagen “Baasje, kom lekker met me in de kamer zitten” en daar was dan geen houden meer aan. Voor Bart was elke groep nieuwe gasten een uitdaging om uit te zoeken wie van de gasten de meeste aandacht voor hem had. Tijdens het eten liep hij dan onder eettafel en gaf eenieder een liefkozend kopje op de knie. En als er iemand was die interesse in hem had dan werd die persoon getrakteerd op behoorlijk wat bezoekjes van Bart tijdens die week. Het kwam ook wel eens voor, dat niemand in de groep interesse had in Bart. Als laatste poging ging hij dan languit in de gang op de vloer liggen en als dan nóg iedereen zonder ook maar een woordje of een aaitje langs hem doorliep, dan gaf hij het op en liet hij zich de hele week niet meer zien. Meneer was dan zeker beledigd.

Bartje is 14,5 jaar geworden en onze oudste Siamees tot nu toe. Wij hebben veel met elkaar meegemaakt. We hebben in Voerendaal gewoond, toen verhuisd naar Oirschot en daarna naar Bladel en 27 december 2023 zijn we samen met Bart en Elton van Bladel naar Lapland verhuisd. Elton en Bart zaten samen in een grote bench achter in onze VW Tiguan. Reizen was een grote hobby van Bart. Hij vond alles prima en als we met onze camper lange reizen maakten was Bart altijd voorin de cabine te vinden, languit liggend op het dashboard in de zon. Hij vertrouwde ons blindelings en met Bart was alles mogelijk. Prins en Bart waren , net als Bart en Elton, echte vrienden.

Bart genoot ervan om samen met zijn nieuwe vriendjes Freja en Kiwi naar buiten te gaan en een plekje in de zon op te zoeken. Hier kon hij dan wel een uur lekker op een dekentje van de zon genieten. Vaak was Bart dan ineens een tijdje weg. Dan maakte hij zijn rondje achter de sauna, langs de reehokken en de shelter en liep hij via de achtertuin van Tores huis weer terug. We zochten dan wel vaker tevergeefs naar Bart, maar plotseling kwam hij dan weer tussen de struiken tevoorschijn. 18 oktober was de laatste keer dat Bart naar buiten is gegaan. Hij heeft echt genoten, samen met Freja en Kiwi, in de herfstzon.

Bart was een echte vriend voor zijn metgezellen. Toen Elton en Prinsje overleden heeft Bart echt gerouwd. Je zag dan aan zijn ogen dat hij echt verdriet had. Bart was ook een vriend die ons onvoorwaardelijk vertrouwde. Toen in 2022 alle tanden getrokken moesten worden liet hij dat gelaten toe, in de wetenschap dat baasje en vrouwtje hem daarbij steunden en hielpen.

Afgelopen juni waren we voor de eerste keer bij de dierenarts omdat het toen niet zo goed ging met Bart. Hij was erg vermagerd, hoewel hij goed at, en hij was erg verkouden. We waren bang dat we Bart toen al moesten laten gaan. De dierenarts heeft toen bloed geprikt en daaruit bleek dat de nierfunctie ernstig was verminderd, iets wat bij oudere katten vaak voorkomt. Ze vond hem echter nog te fit om in te grijpen en ze gaf medicijnen mee en speciaal voer en we moesten in september terugkomen. 26 september gingen we samen terug met Bart en toen bleek dat de bloedwaarden zelfs verbeterd waren. We waren alle drie zo blij als een kind.

Afgelopen vrijdag is een proces begonnen met een snelle neerwaartse spiraal. Vrijdag sliep hij veel en had niet veel eetlust, iets dat wel vaker gebeurde, en we dachten dat hij er wel weer bovenop zou komen. Maar zaterdag werd het van kwaad tot erger. Hij was snotverkouden en ademde erg zwaar. We stoomden 3x per dag boven warm zoutwater en probeerden hem te verleiden met lekker eten. Kabeljouw en tonijn, iets waar hij normaal gek op was, liet hij staan. Ook de kleine porties brokjes waar ik er zeker 20 per dag van gaf, liet hij onaangeroerd. Geen interesse. De vitaminepasta met water die we hem gaven kwamen er ff later weer uit. We hoopten voor zondag op beter, maar helaas. Bert viel verder terug en zijn gedrag veranderde. Hij lag apathisch voor zich uit te staren en had geen enkele interesse in wat er om hem heen gebeurde. Frans en ik herkenden dit gedrag helaas maar al te goed, maar hoopten tegen beter weten in op een wonder. De nacht zondag op maandag was een ware horrornacht. Maandagmorgen belden we direct de dierenarts en hebben een afspraak gemaakt voor vanmorgen 10.00 uur. De dierenarts zei nog dat Bart de oudste oriëntaalse kat is die ze in haar praktijk heeft gezien.

Bart is heel rustig in onze armen ingeslapen. We hebben hem bedankt voor al de vriendschap en liefde die we gedurende die lange tijd dat we vrienden waren mochten ontvangen. Bedankt lieve vriend, je kunt nu met een gerust hart over de regenboogbrug gaan. We zullen je nooit vergeten. Je bent altijd in ons hart. Frans en ik gaan nu door met je vriendjes Freja en Kiwi, maar jij bent er bij Bart. Voor altijd!

Inmiddels is het alweer eind september en van mijn voornemen om half augustus een blog te schrijven over de voortgang van de bouw kwam niets terecht. Van 21 juli tot 8 augustus waren we iedere dag flink bezig met bouwen, daarover zo meer. 9 Augustus vertrokken zwager Wout en zijn vriend terug naar NL en wachtte het “gewone” werk weer op me. Tot half september waren we helemaal vol geboekt met vissers en was het weer bijna iedere dag langs de rivieren struinen op zoek naar goede visplekken. Een heel zzjwaaar leven 😊.

Half september vertrokken dus onze laatste gasten en was er weer tijd voor andere zaken, bouwen dus. Ik was blij dat ik eindelijk verder kon waar we begin augustus gebleven waren. Maar laat ik beginnen met te vertellen wat er tot begin augustus allemaal gebeurd was. Zoals al in het vorige blog geschreven had Magnus het perceel bouwklaar opgeleverd en was het onze beurt om er een huis op te zetten. 21 Juli zijn we gestart met het plaatsen van de poeren, een uitdagende klus want uiteindelijk is dat de draagconstructie voor het hele huis en dat moet dus goed gebeuren. Gelukkig mochten we de laser van Krister, de loodgieter, lenen en dat maakte het waterpas plaatsen een heel stuk eenvoudiger.

Bovenop de poeren komt een draagbalk te liggen, een zogenaamde syl. Ook dit was een precies werkje want op deze balken wordt het huis gebouwd en behalve de rechte lijnen is het ook uitermate belangrijk dat de diagonaalmaat zowel links als rechts hetzelfde is. Het werd veel overlegd en vooral veel, heel veel gemeten maar uiteindelijk was het resultaat perfect en konden we beginnen met de daadwerkelijke bouw.

De pakken met balken werden uitgepakt en het zoeken naar de juiste balk kon beginnen. Alle balken hadden een uniek nummer en in de bouwbeschrijving stond per laag precies aangegeven welk nummer je moest leggen. Omdat ik als enige Zweeds kan lezen was het vanzelf dat ik het zoeken en slepen met de balken op me zou nemen en dat mijn 2 bouwmaatjes met de hamer en de “slagkloss” aan de gang zouden gaan.

De slagkloss is een stukje hout dat je gebruikt om de balken op elkaar te slaan zodat je die niet beschadigt. Dat stuk hout heeft inkepingen (groef) die precies passen over de opstaande randen (messing) op de balken. Er waren een tiental slagklossar meegeleverd met het bouwpakket en de leverancier had er met een viltstift opgeschreven dat het slagklossar zijn en we ze niet konden verwarren met een bouwbalk(je) 😁.

Jammer genoeg lagen de balken in de pakken niet op volgorde en was het vaak behoorlijk zoeken en omstapelen tot je de juiste balk te pakken had. Nu ik zit te schrijven herinner ik me vooral een balk, genummerd met B1, waar ik wel heel lang naar gezocht heb. B1 was een van de balken in de eerste laag maar die lag helemaal onderaan in het midden van de stapel. Ik had een lijst waarop per pak stond welke balken erin zaten en bij de zoektocht naar B1 had ik dus alle balken van dat pak in mijn handen gehad en omgestapeld voordat ik eindelijk kon roepen “ik heb ‘m”. Het voordeel was wel dat ik daarna van veel nummers meteen wist waar ze lagen omdat ik ze al in mijn handen had gehad.

Nadat we eenmaal het begin hadden gemaakt ging het snel, de balken werden in rap tempo aangesleept en in nog rapper tempo op de juiste plek geslagen. En al na de eerste dag zag je dat je er een huis ontstond. Het was leuk werk om te doen en we hadden het alle drie prima naar onze zin, de sfeer was erg goed. Het enige dat niet echt meewerkte was het weer, het regende vaak en veel, té vaak en té veel.

Normaal zou je bij stortregen stoppen en een warm en droog plekje opzoeken, maar het vliegtuig terug naar Nederland was geboekt voor 9 augustus, onze tijd was dus beperkt en té schaars om veel te kunnen schuilen. Dat doorwerken in de regen was het enige dat ons goede humeur soms wat in de weg stond. Maar aan het eind van de dag, douchen en droge kleren aan, Paula die iedere dag een lekkere maaltijd klaarmaakte en daarna bij een afzakkertje de dag nog eens doornemen, de planning voor de volgende dag doornemen en het afzien in de regen was alweer in de vergetelheid geraakt. In ieder geval tot de volgende dag. 😂

Na een paar dagen stapelen kwamen we zo hoog dat het tijd werd de gehuurde steiger op te bouwen en precies een week nadat we de eerste laag gelegd hadden bereikten we het hoogste punt. Natuurlijk moesten we daar even bij stilstaan en werd de “mei” geplant. De daarbij horende krat bier lieten we voor wat het is, we hadden voldoende aan ons dagelijkse afzakkertje na het avondeten.

Nu was het tijd voor een klus waar op al dagenlang over gepraat en gepiekerd hadden en waar we erg tegenop zagen. Er moesten 3 balken van 12 meter lang, over de gehele lengte over het dak gelegd worden. Deze houten balken worden hier gebruikt in plaats van staalbalken, ze bestaan uit op elkaar gelijmde balkjes en samen vormen die een balk die heel veel draagkracht heeft, hetgeen nodig is als er een meter sneeuw op het dak komt te liggen. Die balken waren als één pakket geleverd en we hadden ze nog steeds niet uitgepakt, misschien wel omdat we bang waren dat we dan nóg meer tegen die klus zouden gaan opzien. Maar nu was het onvermijdelijke moment gekomen, de balken moesten geplaatst worden.

Nadat we ze uitgepakt hadden en er eens aan hadden getild waren we het meteen eens: hier moest een kraan aan te pas komen en dus werd Magnus weer ingeschakeld want die had zijn graafmachine nog bij ons staan. De volgende dag was de kraanmachinist vroeg ter plekke en binnen een paar uurtjes hadden we deze klus, waar we zo tegenop zagen geklaard. Deze drie balken zijn de basis waar de dakbalken op gemonteerd gaan worden en ze zorgen ook dat de hele constructie stevig aan elkaar zit. Daarna waren dus de dakbalken aan de beurt en nadat die op hun plek lagen kon het dak getimmerd worden.

Nu zijn we alle drie geen echte “dakhazen” en zeker niet gewend aan werken op hoogte. Ik had voor het dakwerk dan ook een paar veiligheidsgordels gekocht zodat we bij een misstap in ieder geval niet op de grond terecht zouden komen. Het maakte de klus van het dak maken niet gemakkelijker maar het gaf wel een veiliger gevoel. op de schrootjes van het dak komt vervolgens een waterdichte dakbedekking en daarbovenop komen de dakplaten. We hadden ons als doel gesteld dat we het dak erop zouden hebben als mijn bouwmaatjes terug zouden vliegen naar Nederland en dat is gelukt. 9 Augustus vlogen mijn bouwmakkers terug naar Nederland en stonden Paula en ik er verder alleen voor.

Maar eerst dus een 5-tal weken geen bouw maar waren het onze gasten die alle aandacht opeisten. Ik was ook wel blij dat ik na drie hele intensieve weken nu even wat anders kon gaan doen, de afwisseling was erg welkom.

Half september vertrokken dus de laatste gasten van het zomerseizoen en pakten we de draad weer op waar we gebleven waren. Gelukkig hadden we een mooie herfst zonder al teveel regen en ook de temperatuur was nog dik boven nul. We maakten van dat mooie weer gebruik om al met het verfwerk te beginnen. De houten balken waaruit het huis is opgebouwd moesten eerst 2x met olie behandeld worden en daarna gebeitst. Dat beitsen moet ook in 2 lagen maar als we het voor de winter 1x zouden kunnen doen dan zou de buitenkant voldoende beschermd zijn tegen de sneeuw die er ongetwijfeld aan zit te komen.

Daarnaast wilden we voor de winter ervoor zorgen dat de ramen en deuren erin zouden zitten zodat we in de koude maanden toch nog iets kunnen doen aan de binnenafwerking. Ook Paula helpt zover haar drukke werkzaamheden voor de gemeente het toelaten zoveel mogelijk mee. Inmiddels zijn we 2 weken verder en staat de buitenkant in de beits en zitten alle ramen en deuren op hun plaats. De nachtvorst heeft zijn intrede gedaan ten teken dat de winter aanstaande is. De buitenkant laten we nu even voor wat het is en de komende tijd staat in het teken van isoleren. Deze week is het isolatiepakket voor de binnenkant geleverd en het mooiste nieuws kreeg ik een tweetal weken geleden. Wout, een van mijn bouwmaatjes, komt nog een paar weken naar Lapland om me te helpen bij het isoleren. Hartstikke mooi en ik heb er dan ook alle vertrouwen in dat we de isolatie klaar krijgen voordat de winter echt komt!